Ο συγγραφέας Λευτέρης Αναγνωστόπουλος απαντά στις ερωτήσεις της Άννας Λύκου με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου “Εδώ Μαυρούπολη – Το Κόκκινο Δεξί Χέρι” από τις εκδόσεις Άνω Τελεία
Υπάρχει μια πόλη κοντύτερα από όσο φαντάζεσαι όπου θηρία ζουν σαν βασιλιάδες και όπου η ελπίδα πεθαίνει, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Εκεί, η αίθουσα αναμονής έχει φτιαχτεί από νέον ενώ ενδείκνυται να αποθέσεις την ψυχή σου μαζί με το παλτό σου στην είσοδο.
1.Λευτέρη, κάνε μας μια ξενάγηση στη Μαυρούπολή σου και πες μας δυο λόγια για το Χέρι αυτό που θα μας αρπάξει από τις πρώτες σελίδες και θα μας κρατά σφιχτά ως το τέλος του βιβλίου σου.
Απάντηση: Η Μαυρούπολη είναι μια πόλη πραγματική για τους χαρακτήρες του βιβλίου, αλλά για τον αναγνώστη είναι αυτό που κουβαλάει μέσα του στην καθημερινότητά του. Σκοπός είναι να υπάρχει ένα μέρος που να καθρεφτίζει τα προβλήματά του και τις ανησυχίες του. Όλοι μένουν στη Μαυρούπολη, απλά κάποιοι δεν το ξέρουν ακόμα. Το Κόκκινο Δεξί Χέρι είναι μια αίρεση που έχει δημιουργηθεί με σκοπό την ανατροπή του εγκληματικού καθεστώτος στην πόλη. Τώρα το πόσο άγιες και αλτρουιστικές προθέσεις έχει, αυτό θα το δούμε στο βιβλίο.
2.Το Κόκκινο Δεξί Χέρι, ένα νεο-νουάρ αστυνομικό μυθιστόρημα, χαρακτηρίζεται από γρήγορο ρυθμό και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πλοκή, ενώ ανάμεσα στις λέξεις κρύβονται αμέτρητα νοήματα, όψεις της ζωής, της πίστης μας σε κάτι ανώτερο, των προσδοκιών μας απέναντι στους άλλους αλλά και απέναντι στον ίδιο μας τον εαυτό. Πόση δουλειά απαιτείται για ένα τέτοιο βιβλίο και πόσα οφείλει να αφήσει κανείς πίσω ως συγγραφέας ώστε να κατοικήσει στη Μαυρούπολη και να μπορέσει να μεταφέρει αποτελεσματικά μια ολόκληρη πόλη με όσα εκείνη περικλείει στο χαρτί;
Απάντηση: Πιστεύω πως το άλφα και το ωμέγα στην τέχνη είναι η ειλικρίνεια. Αν ο συγγραφέας δεν είναι πρωτίστως ειλικρινής με τον εαυτό του, δε θα είναι και με τον αναγνώστη. Η πρώτη απόπειρα να γράψω Το Κόκκινο Δεξί Χέρι ήταν το 2012 και ήμουν 16. Τρία χρόνια και 150.000 λέξεις αργότερα νομίζω το δυσκολότερο πράγμα που έπρεπε να κάνω ήταν να πω «ξανά από την αρχή»! Η ιστορία υπήρχε, οι χαρακτήρες ήταν εκεί, αλλά δεν υπήρχε το ύφος και η δομή που υπάρχει στο τελικό κείμενο. Εδώ εγώ που το έγραψα και το διάβαζα πάθαινα ασφυξία, πόσο μάλλον κάποιος που θα το διάβαζε για πρώτη φορά. Τότε ήταν που κατάλαβα κιόλας πως η ιστορία που θέλω να πω, δε γίνεται να ειπωθεί σ’ ένα βιβλίο. Αφού λοιπόν ξεκίνησα και ήμουν ειλικρινής με τον εαυτό μου, συνειδητοποίησα πως επίσης δεν είχα διαβάσει αρκετά βιβλία ή δει αρκετές ταινίες για τα πράγματα που ήθελα να μιλήσω. Τρία, τέσσερα χρόνια μετά και έχοντας μαζέψει κάποια πνευματικά εργαλεία, έκανα και τη δεύτερη απόπειρα.
3.Οι ήρωές σου καλούνται να αντιμετωπίσουν απαιτητικές καταστάσεις, όμως αναμφίβολα οι δυσκολότερες σχετίζονται με μάχες ενάντια στους εαυτούς τους. Τι χρειάζεται ώστε να αποδοθεί σωστά ένας περίπλοκος ψυχισμός όπως αυτός που διαθέτουν ορισμένοι χαρακτήρες σου;
Απάντηση: Ξανά: ειλικρίνεια. Οι αναγνώστες πάντα καταλαβαίνουν τον συγγραφέα όταν δεν είναι ειλικρινής. Μπορεί να το ξεχάσουν μετά, μπορεί να μην το συνειδητοποιήσουν την ώρα που διαβάζουν, αλλά υποσυνείδητα το αισθάνονται. Αν τους υποδείξεις το σημείο κιόλας, θα το καταλάβουν αμέσως. Γράφοντας ένα βιβλίο, κάνεις μια συζήτηση με διαφορετικές πτυχές του εαυτού σου. Όσο πιο ειλικρινής ήμουν, τόσο πιο πολύ εξερευνούσα τους χαρακτήρες μου και τις διαφορετικές τους καταστάσεις.
4.«Δεν είναι πως δεν θα καιγόμασταν αν δεν ξέραμε ότι θα καούμε, αλλά η γνώση μας εμποδίζει απ’ το να πάρουμε αποφάσεις και να πάμε μπροστά». Η γνώση των συνεπειών των πράξεών μας θεωρείς πως μας προφυλάσσει ως έναν βαθμό από δυσάρεστες εκπλήξεις οδηγώντας μας σε ασφαλή μονοπάτια ή ορισμένες φορές μας στερεί τη δυνατότητα να βιώσουμε το αναπάντεχο;
Απάντηση: Στο βιβλίο, ο αρχηγός του Κόκκινου Δεξιού Χεριού λέει «καιγόμαστε από την φωτιά, επειδή ξέρουμε πως θα καούμε». Στόχος των αιρέσεων είναι η χειραγώγηση και η εξαπάτηση των μελών της για την εξυπηρέτηση των σκοπών τους. Τον ίδιο σκοπό έχει και αυτή η φράση. Είναι επίτηδες αόριστη έτσι ώστε το κάθε μέλος να προβάλει τον προσωπικό του ορισμό και να αισθανθεί πολύτιμο για το Χέρι. Στην πραγματική ζωή, είτε έχεις γνώση των συνεπειών των πράξεών σου είτε όχι, πιστεύω πως κάποια στιγμή όλοι καιγόμαστε. Δεν υπάρχουν ασφαλή μονοπάτια, μόνο η ψευδαίσθησή τους.
5.«Θα μπορούσαμε να είχαμε ένα κάστρο αλλά εσύ επέλεξες να μείνεις σε σκηνή». Πώς ορίζεται για εσένα ένα κάστρο και πώς μια σκηνή; Πρόκειται για σταθερά σχήματα που δημιουργούνται σταδιακά με βάση τις καθημερινές επιλογές μας ή τελικά το κάστρο του ενός θα μπορούσε να έχει την αίσθηση σκηνής για κάποιον άλλο;
Απάντηση: Όλοι μένουν σε ένα κάστρο, το κομμάτι της σκηνής είναι η κριτική που ασκούμε στους άλλους που νομίζουμε πως ζουν κατώτερα από εμάς. Ένα κάστρο θα χτιστεί ό,τι και να κάνεις, απλά πρέπει να ξέρεις τι βάζεις μέσα. Κανείς δε θέλει έναν Δούρειο Ίππο στην αυλή του. Ρώτα τους Τρώες γι’ αυτό.
6.«Να γνωρίζεις πως έχεις δίκιο και πως αν μιλήσεις θα σε λογοκρίνουν και θα προσπαθήσουν να σε θάψουν, ωστόσο εσύ να το κάνεις έτσι κι αλλιώς, γιατί αυτό είναι το σωστό». Ποιο θεωρείς πως είναι το υψηλότερο τίμημα που μπορεί κάποιος να πληρώσει για το δικό του «σωστό»; Ποιες οι σταθερές με βάση τις οποίες παγιώνεται κάτι ως «σωστό» στη συνείδησή μας και μας οδηγεί σε πράξεις που έχουν ως σκοπό την υπεράσπισή του μέσα από θυσίες πάσης φύσης;
Απάντηση: Σίγουρα η εξορία ή η αυτοεξορία. Σε εμάς τους ανθρώπους αρέσει να φτιάχνουμε μύθους και βολικά ψέματα ώστε να τα λέμε ο ένας στον άλλο μέχρι να τα πιστέψουμε. Κάθε τόσο κάποιος λέει «όπα» και μας αρέσει να τον στέλνουμε τιμωρία στη γωνία. Τιμωρία τη μία, τιμωρία και την άλλη, στο τέλος απλά θα κάνει τον εαυτό του στην άκρη γιατί δεν μπορεί να αισθανθεί μέρος του συνόλου. Φυσικά η εξορία είναι καταπίεση και θα έρθει η αναπόφευκτη στιγμή που αυτός που διώχνεις, θα φυτέψει τα πόδια του στο έδαφος και θα σου πει να κάνεις εσύ στην άκρη.
7. Kλείνοντας θα ήθελα να μας πεις ποιο χρώμα έχει η δική σου πόλη και ιδανικά ποιες θα ήταν οι προϋποθέσεις ώστε να εμφανιστεί στον χάρτη.
Απάντηση: Μόνο ένα; Εγώ σκέφτηκα μια πόλη με δρόμους στα χρώματα της ίριδας και όλοι εκεί να χορεύουν όπως ο Τραβόλτα στο Saturday Night Fever. Με τέτοια φωτορυθμικά δε θα είναι δύσκολο να εμφανιστεί στον χάρτη.
