Γράφει η Εύα Μαράκη, φιλόλογος – blogger
Ξέρω πως οι περισσότεροι διαβάζοντας αυτό τον τίτλο θα σιγοτραγουδήσετε το γνωστό άσμα .Για μένα , όμως, οι στίχοι αυτοί είναι κάτι περισσότερο. Εικόνες , όνομα, μορφή , φωνή , γιατί πολύ απλά έχουν ταυτιστεί με ένα πρόσωπο . Πολύ με δυσκόλεψε αυτό το θέμα για αρκετούς λόγους , δεν σας το κρύβω .Μέρες το σκεφτόμουν , το έσβηνα, το έγραφα ξανά ,το μετάνιωνα και είχα πάρει την απόφαση να μην το δημοσιεύσω. Πρώτον , γιατί πότε δεν μου αρέσει να εξομολογούμαι δημόσια άμεσα έντονες καταστάσεις αφού δεν ενδιαφέρουν κανέναν πέρα από τους εμπλεκόμενους αλλά και γιατί κάποιες φορές σε αυτά τα άρθρα έρχονται πρόσωπα σε αμηχανία, νιώθοντας άβολα . Είναι βιωματικά , αληθινά , φίλων και προσωπικά και όσοι τα ζουν ή υποφέρουν ή λυτρώνονται όταν τα διαβάζουν. Αυτό το θέμα , λοιπόν , είναι λύτρωση για όσους έχουν στην ψυχή τους βαθιά ένα πρόσωπο ,που δεν είναι μαζί και ελπίζω να αφήσει μια γεύση γλυκόπικρη σαν την αίσθηση του ανεκπλήρωτου έρωτα . Και λύτρωση για μένα αλλά σίγουρα και για εσένα γιατί όταν κάτι το συζητάς το απενεχοποιείς , το προσπερνάς και προχωράς.
Καιρό πριν σε παρέα μετά από ποτό ,οι εξομολογήσεις έδιναν και έπαιρναν. Όλοι είχαν κάτι να εξομολογηθούνε για έναν άνθρωπο που τους έκανε άνω κάτω. Αυτόν δηλαδή που μπήκε ξαφνικά στη ζωή τους σαν σίφουνας και που τους έκανε να νιώσουν πρωτόγνωρα συναισθήματα .Ολότελα διαφορετικά και που δεν είχαν φανταστεί πως θα συμπεριφερόταν κοντά του έτσι. Ναι, ξέρω τώρα αμέσως ήρθε στο μυαλό σου ένα πρόσωπο. Και θυμάσαι πόσο ευτυχισμένος και δυνατός ένιωθες πλάι του .Σίγουρα δεν ξέχασες πόσο αδύναμος αισθάνθηκες όταν δεν ήσασταν μαζί. Επίσης, δεν λησμόνησες και πόσες φορές ήθελες να πάρεις τηλέφωνο για να τα βρείτε αυτά που χάσατε, αλλά και που δεν τόλμησες είτε από εγωισμό είτε από τον φόβο της απόρριψης . Φοβόμαστε οι άνθρωποι . Δεν είναι κακό, αρκεί να λέμε στον εαυτό μας πως δεν κάναμε κάτι για αυτόν τον πραγματικό λόγο και όχι για να βρούμε δικαιολογίες.
Έξαψη σύγκορμος αισθάνεσαι όταν συνυπάρχετέ με αυτόν τον διάολο που μπήκε στη ζωή σου και που αυτή ποτέ δεν θα πια η ίδια, αλλά ούτε και εσύ . Έξαψη νιώθεις και όταν τον βλέπεις ξαφνικά κάπου που πήγες να περάσεις όμορφα και που καταλαβαίνεις πως ούτε και αυτός ο σίφουνας σε έχει ξεχάσει. Διαβάζονται τα βλέμματα, μεταφράζονται οι κινήσεις . Όμως, ενώ μπορεί να κάθεστε δίπλα δίπλα, γιατί έτσι γίνεται πάντα η μοίρα στήνει τα καλύτερα σενάρια, η αμηχανία χτυπά κόκκινο και εσύ κάνεις τον ευδιάθετο και αδιάφορο, γιατί φοβάσαι να παραδεχτείς στον εαυτό σου, πώς με αυτόν τον άνθρωπο είσαι ακόμα δεμένος .Δυστυχώς , εσύ επέλεξες να τραβήξεις την κόκκινη γραμμή. Ξέρεις ΓΙΑΤΙ; Φοβάσαι να αφεθείς, φοβάσαι να εκδηλωθείς, φοβάσαι…θα την γράφω πολλές φορές αυτή την λέξη. Όμως , προχώρα. ΄Η διεκδίκησε ή σβήσε τα όλα από μέσα σου .Τα φαντάσματα του παρελθόντος μόνο τρόμο προκαλούν και δυστυχία . Και σίγουρα ο νέος έρωτας θα αποζητάς να είναι εξίσου δυνατός …θα είναι άραγε ;
TO BE CONTINUED………………
