Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Συχνά λέμε ότι μια συλλογή διηγημάτων οφείλει να έχει κεντρικό θέμα ή έστω μια συνεκτική “ουσία” για να διαθέστει τον άτυπο σύνδεσμο που θα την κάνει πιο ενδιαφέρουσα. Βέβαια, αυτό το εύρος της πεζογραφίας στηρίζεται κυρίως στο σύντομο, το συγκεκριμένο, το ταυτόχρονα περιορισμένο αλλά και “τεράστιο” (σε νοήματα, συναισθήματα και διδάγματα) κάθε σχετικά μικρής σε μέγεθος ιστορίας.

Η συλλογή της Αθανασίας Παπαδοπούλου “90 δευτερόλεπτα”, που κυκλοφορεί από Εκδόσεις Εντύποις, πληροί τις προϋποθέσεις για να αποτελέσει ένα βιβλίο όπου ο αναγνώστης θα μπορεί να καταφεύγει όποτε επιθυμεί να βρεθεί “αντιμέτωπος” με έναν λογοτεχνικό καθρέφτη στον οποίο αποτυπώνονται οι αδυναμίες, οι εμμονές του αλλά και ην εσωτερική δύναμη και η ελπίδα ενός καλύτερου αύριου.

Τα διηγήματα είναι μια σύνθεση καθημερινών ιστοριών με αρκετές μεταφυσικές πινελιές. Αυτή ακριβώς η επιτυχημένη χρήση του φανταστικού στοιχείου προσδίδει μια νότα υπερεαλισμού που καθιστά το κείμενο ακόμη πιο ενδιαφέρον, τους ήρωες και την πλοκή πιο απρόβλεπτα. Ο λόγος ρέει με άνεση, η εξέλιξη είναι αρμονική και η τελική “λύτρωση” προκύπτει αβίαστα.

Η Αθανασία Παπαδοπούλου, και σε αυτό το έργο της, επιχειρεί, με άλλη μεθοδολογία και εκφραστικά μέσα, να μιλήσει εύστοχα για τα όρια του σημερινού ανθρώπου και του κόσμου που οικοδόμησε. Όρια εσωτερικά, διαπροσωπικά, κοινωνικά. Όρια που μόνο η αγάπη, η κατανόηση, η αλληλεγγύη, η δύναμη της θέλησης μπορούν να υπερβούν.