Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Αν ήθελα να συμπυκνώσω σε μια φράση τη αίσθηση που σου αφήνει το διάβασμα της ποιητικής συλλογής του Ν.Γ. Λυκομήτρου “Ο ήχος της απώλειας” από τις Εκδόσεις Βακχικόν, θα έλεγα πως πρόκειται για μια γνήσια έκφραση κοιμωνικοπολιτικής ανησυχίας και αγωνίας για το μέλλον και τις συνθήκες διάπλασης του κοινωνικού ιστού και των διαπροσωπικών σχέσεων.

Το “Αντισταθείτε…” από το ποίημα “Η Διαθήκη μου” του Μιχάλη Κατσαρού, με το οποίο προλογίζει τη συλλογή του, ο Λυκομήτρος, είναι χαρακτηριστικό της στάσης του απέναντι στην αξιακή σταθερότητα των ημερών μας. την καταπιεστική εξουσία, την μικροαστική νωχελικότητα, την επίπλαστη, παράλληλη “τεχνολογική” πραγματικότητα, την αλλοιωμένη ανθρώπινη επαφή.

Μια ποίηση με ελεύθερο, αφηγηματικό λόγο, δυνατά συναισθήματα, καταγγελτική διάθεση, ευθύτητα αλλά και φιλοσοφικά υπονοούμενα. Κάθε στίχος υπηρετεί με σαφήνεια το ευρύτερο σκεπτικό.

Οι επιρροές εμφανείς όπως και η μοναδικότητα της προσπάθειας, αφήνει τον αναγνώστη με απορίες, σκέψεις, αμφιβολίες για τον κατά πόσο η εν ζωή απώλεια του ίδιου μας του εαυτού, της υπόστασης και της ιδιοσυγκρασίας μας έχει καταστεί αναπόφευκτη σε έναν κόσμο αντιθέσεων, αδικιών και άφωνης περισυλλογής.