Ωράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Πολλές φορές έχουμε αναφερθεί στη σχεδόν έμφυτη τάση μας να γκρεμίζουμε με ένταση τα είδωλα που οι ίδιοι εξιδανικεύουμε. Κάτι ανάλογο, γίνεται τις τελευταίες ημέρες με αφορμή το θλιβερό περιστατικό του επί σκηνής εγκεφαλικού της Μαρινέλλας.

Καταρχάς, η ταχύτητα με την οποία αναπαράχθηκε στο διαδίκτυο το βίντεο με την πτώση της κορυφαίας τραγουδίστριας,

είναι χαρακτηριστικό σύμπτωμα μιας εποχής που μετράει τα likes και την ψηφιακή αποδοχή ως πιο σημαντικά από τις επιπτώσεις του ίδιου του γεγονότος. Η τραγικότητα της στιγμής δεν προσφέρει καμία ενημέρωση, πέρα από την ικανοποίηση των ανθρωποφαγικών ενστίκτων μας.

Το επόμενο βήμα ήταν το άτυπο κοινωνικό δικαστήριο για τις προθέσεις και τα κίνητρα της καλλιτέχνιδος. Πρέπει ή δεν πρέπει να συνεχίσει τις εμφανίσεις της σε αυτή την προχωρημένη ηλικία; Γιατί επιλέγει να θέσει σε πιθανό κίνδυνο τη ζωή της και τι την παρακινεί να συνεχίσει;

Νιώθουμε ότι μας αφορούν οι στόχοι και οι λόγοι των επιλογών οποιουδήποτε.

Νομίζουμε ότι η δική μας στάση και οι προτεραιότητες οφείλουν να αποτελούν μπούσουλα για όλους, ως ιερό αξιακό ευαγγέλιο. Δαιμονοποιούμε το οικονομικό κίνητρο, καταδικάζουμε την καλλιτεχνική “απληστία”, στιγματίζουμε τα ρίσκα που ο καθένας επιλέγει να αναλάβει.

Μας δελεάζει η αναγόρευση σε υπέρτατο κριτή, ειδικά όταν πρόκειται για σημαίνουσες προσωπικότητες. Μας εξιτάρει η άνεση με την οποία από καθηλώνουμε όσους λατρεύουμε. Κατά βάθος, το ζητούμενο μας δεν είναι τόσο η στοχοποίηση του ιδεατού, όσο η ανόρθωση του δικού μας ηθικού και η απενοχοποίηση από τις ευθύνες και τις χρόνιες ενοχές μας.