Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Ένα παιδί, ο Γιόσουα στην Τσεχολοβακία του Β Παγκοσμίου Πολέμου γλιτώνει από τις δαγκάνες του ναζισμού κι επιζεί κρυμμένος στη σοφίτα της μαντάμ Γρόσοβα, όπου ωριμάζει μέσα από το διάβασμα. Από την ποίηση και την ερωτική λογοτεχνία έως τη φιλοσοφία και την πολιτική, ο ήρωας μας ανακαλύπτει διαρκώς νέα ερεθίσματα και μετατρέπεται σε έναν επαναστάτη όπως κι ο παλιός κάτοχος της συγκεκριμένης βιβλιοθήκης.
Αυτό είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο ο Μιχάλης Αλμπάτης αναπτύσσει την οπτική του για την επίδραση των βιβλίων, την εξέλιξη του επαναστατικού πνεύματος, την αμφισβήτηση των αρχών,
στο νέο του μυθιστόρημα “Η κατάλυση του χρόνου” από τις Εκδόσεις Νήσος.
Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, με το δοκιμιακό ύφος να εναλλάσσεται με την ποιητική και λυρική περιγραφή, ο χρόνος και η ιστορία τοποθετείται στην κυκλική διάδραση που του αρμόζει. Η πάλη των γενεών φέρνει μεν την επαναστατικότητα στους νέους αλλά δεν μας διαβεβαιώνει για τον ακριβή στίχο και την επιτυχία της. Κυρίως αναδεικνύει τη συντηρητικότητα των παλαιότερων ως τελεολογική αγρανάπαυση που ο Κλήρος συντηρεί αποφεύγοντας ρήξη και την ανατροπή σε κάθε κοινωνική έκφανση.
Ο πόλεμος, όπως κάθε έντονη εμπειρία, έρχεται να καταλύσει τον χρόνο, να επηρεάσει καταλυτικά τις συνθήκες, τον ανθρώπινο ψυχισμό και τις προτεραιότητες, δημιουργώντας συνθήκες δημιουργικής καταστροφής και υπέρβασης του παρελθόντος και των παραγόντων που συμβάλλουν στην εμφάνιση της κρίσης. Καταλήγει όμως τόσο διδακτική μια συμφορά ή είμαστε έτοιμοι να διαγράψουμε κάθε τάση για ουσιαστική αλλαγή μόλις την ξεπεράσουμε;
Ο Αλμπάτης με λογοτεχνική μαεστρία αποτυπώνει την απαισιοδοξία του για τα περιθώρια αναγέννησης της κοινωνίας, το συχνό αδιέξοδο των ιδεολογιών και των εκφραστών τους και την ειλικρινή αγωνία για το μέλλον και το διακύβευμα μιας ασταθούς εποχής όπως η δική μας.