/Άνθρωποι και τοξικότητα

Άνθρωποι και τοξικότητα

Γράφει η Βαρβάρα Ηλιοπούλου, Πολιτισμολόγος – Κοιν. Επιστήμονας

Οι άνθρωποι που κατέχουν αλλά και που προσπαθούν να  μεταφέρουν τοξικότητα, τις περισσότερες φορές αντιμετωπίζουν θέματα αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης. Επειδή δεν έχουν συμφιλιωθεί με την εικόνα του εαυτού τους, συχνά ξεσπούν σε συναισθήματα ζήλειας και έχουν την τάση να υποτιμούν και να κατακρίνουν τους άλλους. Είναι ένα υποσυνείδητο τέχνασμα κατοχής ελέγχου και διατήρησης  αλώβητης της αυτοεικόνα τους. 

Οι τοξικοί άνθρωποι έχουν την ικανότητα να σου ανατρέπουν τη ψυχική διάθεση, να συνομιλούν μαζί σου και μετά από την κουβέντα τους να διατηρείς  αίσθηση πικρίας, αφού τα λεχθέντα τους είναι πολλές φορές ακραία και παράλογα. Δυστυχώς βρίσκονται σε κάθε πλαίσιο είτε  οικογενειακό, είτε φιλικό, είτε επαγγελματικό, είτε  γειτονικό αλλά ακόμη και σε χώρους πιο  χαλαρούς, όπως ψυχαγωγίας και διασκέδασης αλλά  και διακοπών.

Θα τους αντιληφθείς  γιατί διακατέχονται άλλοτε από ειρωνικό ύφος, άλλοτε από επικριτικό, άλλοτε από επιθετικό, άλλοτε θα παρουσιαστούν ως  ειδήμονες – παντογνώστες και θα προσπαθήσουν να επιβάλλουν την άποψη τους χωρίς να εισέρχονται σε διαλογική συζήτηση.

Δυσκολεύονται να επιδείξουν ενσυναίσθηση, αλλά και ανοχή στη διαφορετικότητα και στις ατομικές ανάγκες του καθενός.

Προτιμούν να ασκούν πισώπλατη κριτική και να σχολιάζουν,  μοιράζοντας απλόχερα όχι μόνο αρνητικά, αλλά και κυνικά σχόλια. Σε ένα μυθικό πλαίσιο θα κατείχαν άριστα τους ρόλους των δράκων και των μαγισσών που απειλούν και τρομοκρατούν τους γύρω τους. Κατά συνέπεια όπως διαδραματίζονται και στα παραμύθια, οι  κακόβουλες πράξεις , τους τοποθετούν στην κατηγορία των χαμένων γιατί όπως γίνεται συνήθως, στο τέλος μιας ιστορίας επικρατεί ότι διαπνέεται από το καλό και το δίκαιο.

Παρόλα αυτά το ζήτημα τίθεται όταν χρειάζεται να τους αντιμετωπίσεις στην καθημερινότητα σου. Θα χρειαστεί να επικοινωνήσεις ακόμη κι αν δεν ταιριάζεις.

Δεν χρειάζεται να ταυτιστείς ούτε να τους συμπαθήσεις.

Κυρίως όμως χρειάζεται να μην απολογείσαι όταν συζητάς μαζί τους, γιατί υπάρχει κίνδυνος να εγκλωβιστείς σε ένα φαύλο κύκλο αυτουποτίμησης.

Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι αναγκαίο να τεθούν όρια, δηλαδή να αποφασιστεί  το πλαίσιο ανοχής στη συζήτηση που θα πραγματοποιηθεί. Δηλαδή να γίνει κατανοητή η αξία του καθενός, όπως  ποιοι είμαστε και τι θέλουμε ως άνθρωποι και να τονιστεί πως αυτό ούτε αγνοείται, αλλά ούτε και  διαγράφεται,  επειδή κάποιος δεν κατέχει τη δυναμική να το αναγνωρίσει και να το επιβραβεύσει λόγω της τοξικότητας που τον κατακλύζει.

Φυσικά το καλύτερο σε αυτές τις περιπτώσεις είναι η επιλογή ανθρώπων με υψηλό  αίσθημα αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης που θα αναγνωρίζουν την ειλικρίνεια, την ευθύτητα, την καλοσύνη αλλά και την αποδοχή της διαφορετικότητας καθώς και της προσφοράς, της αγάπης, του σεβασμού και της αποδοχής.

Τέλος όμως  αποδεικνύεται πιο ανακουφιστικό  όταν αναγνωρίζεις ότι δεν είναι δυνατόν ούτε να αρέσεις σε όλους, αλλά ούτε να επηρεάζεσαι και από την άποψη του τοξικού ανθρώπου γιατί απλά δεν είναι υγιές να ταυτιστείς με τέτοιες ψυχολογικές πρακτικές.