Προδημοσίευση, τρία ποιήματα από την ποιητική εργασία ΣΚΙΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΤΟΣ, του Νικηφόρου Βυζαντινού.

ΦΡΙΚΗ

Το σκοτάδι με ετύλιξε και πάλι
και μαζί του αναπολώ την συντροφιά σου
να βρεθώ στην παγωμένη σου αγκάλη
να μ΄ αγγίξουν απαλά τα δάκτυλα σου.

Και στο πτώμα σου κοντά θε να ξαπλώσω
μές στο φέρετρο που χρόνια σε τυλίγει
τον αγέρα βρωμερό θέλω να νιώσω
που και σένα πάνε χρόνια που σε πνίγει.

Και σιμά πιά στο λερό το λείψανο σου
που με φρίκη απο τον λάκκο με κοιτάζει
να σταθώ και πάλι λίγο στο πλεύρο σου
να σκεφτώ τι απο σένα με τρομάζει.

Με τρομάζουνε τα κόκκαλα που πιάνω
τα λιωμένα σου μαλλιά σιχαμερά
ή το αίσθημα πως μέχρι να πεθάνω
θα μου λείπεις τόσο φώς μου φοβερά !

ΤΑΦΟΙ

Τάφοι ολόγυρα, πολλοί οι τάφοι
που με εγέμισαν αποφορά
τάφοι ορθάνοιχτοι, γεμάτοι λάθη
που ναι βαλμένοι με κάποιαν σειρά.

Τάφοι με όνειρα, τάφοι με πάθη
τάφοι που στήθηκαν μές στη ζωή
ποιός είναι κάτω τους, ουδείς θα μάθει
πως με κοιτάζουνε δίχως πνοή.

Τάφοι κατάμαυροι παλιοί και νέοι
που αντικρίζω με σιχασιά
μου μοιάζουν όλοι τους, σεμνοί κι ωραίοι
μα που τα χάλασαν στη μοιρασιά.

Και γώ πηγαίνοντας σε έναν τάφο
γοργά βαδίζοντας για να πεθάνω
τούτες τις σκέψεις μου, με πόνο γράφω
και κεί θα μείνουνε, στον τάφο επάνω !

ΝΕΚΡΟΚΡΕΒΑΤΟ

Σιμά στο νεκροκρέβατο σου
εστάθηκα για ύστατη φορά
ν΄ αγγίξω το χλωμό το πρόσωπο σου
που κάποτε μου έδινε χαρά.

Και σύ μ΄ αντίκρισες με βλέμμα
που προς τον άδη εκοιτούσε
με μιάν καρδιά που δίχως αίμα
ακόμη μάταια εχτυπούσε.

Το χέρι σου έκαμα ν΄΄ αγγίξω
μα ήταν ήδη παγωμένο
στην αγκαλιά μου να σε σφίξω
πόσο πια μάταια το προσμένω.

Και σαν σου έκλεισα το στόμα
δυό χτύποι, να στο παραθύρι
κι είσουν εσύ, με δίχως σώμα
που εβάδιζες στο κοιμητήρι!