Η Κική Μαυρίδου πρωταγωνιστεί στην παράσταση Elizadeth, γράφει το κείμενο για την παράσταση “Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή” και ετοιμάζει την έκδοση μιας νέας ποιητικής συλλογής. Για όλα αυτά και πολλά άλλα απαντά στις ερωτήσεις που τις θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας.
Πρωταγωνιστείτε στην παράσταση “Elizadeth”, μια βραβευμένη κωμωδία, στον πολυχώρο VAULT. Πείτε μας κάποια παραπάνω στοιχεία για το έργο, τη δομή του και το ρόλο σας;
-Το κείμενο είναι ένας καυστικός σχολιασμός σε διάφορες «έντονες» και χαρακτηριστικές προσωπικότητες που υπήρχαν, υπάρχουν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν στο θέατρο αλλά και γενικότερα στον καλλιτεχνικό χώρο. Μία τέτοια προσωπικότητα είναι και ο δικός μου ρόλος, η Τερέζα. Ένας ατάλαντος άνθρωπος που έχει γράψει ένα κακό έργο και παρόλα αυτά καταφέρνει να το ανεβάσει επειδή τα «έχει». Όπως και στην πραγματική ζωή: όποιος τα «έχει» μπορεί να κάνει θέατρο, σήριαλ, shows, να υπάρχει γενικά στο χώρο και να χαίρει ανειλικρινούς εκτίμησης.
Πόσο κομβική για την εξέλιξη του έργου είναι η διάδραση με το κοινό; Διακρίνετε αλλαγές στις αντιδράσεις των θεατών μετά την περίοδο της “καραντίνας“;
-Το Θέατρο, σε αντίθεση με τις άλλες τέχνες (εξαιρείται το τραγούδι και η μουσική όταν είναι ζωντανή), είναι μία διαδικασία που συμβαίνει εκείνη τη στιγμή. Είναι ζωντανός οργανισμός που επηρεάζεται και επηρεάζει. Σκοπός είναι να καταφέρουν οι ηθοποιοί να συντονίσουν τις αναπνοές του κοινού με αυτές του θιάσου. Όταν αυτό δεν συμβαίνει ο ηθοποιός προσπαθεί να βρει λύση, να καταλάβει το γιατί και να επαναφέρει ή να καταφέρει τον συντονισμό.
Μέτα την καραντίνα ο κόσμος είναι πιο επιφυλακτικός και φοβισμένος. Πολλές φορές όχι συνειδητά.
Θα λέγατε ότι η παράσταση αποτελεί μια ευφυή σάτιρα πάνω στον καλλιτεχνικό χώρο;
-Όπως ανέφερα παραπάνω, ναι.
Έχετε γράψει τον μονόλογο “Η μάνα αυτουνού… Έλλη Ζάχου Ταχτσή” που παρουσιάζεται στον Πολυχώρο VAULT, με πρωταγωνίστρια τη Ράνια Σχίζα. Ποιά ήταν τελικά ως προσωπικότητα, η μητέρα του Κώστα Ταχτσή και πόσο τον επηρέασε ακόμη και συγγραφικά;
-Οι μάνες επηρεάζουν τα παιδιά τους, ακόμη και αν ζουν στην απόλυτη σιωπή. Πόσο δε, όταν παίρνουν και θέση. Άλλωστε στο κυρίως αυτοβιογραφικό του, συγγραφικό έργο, αναφέρεται στις γυναίκες που τον μεγάλωσαν. Καταρχάς στη γιαγιά του και δευτερευόντως και συγκριτικά με την πρώτη, ελάχιστα, στη μητέρα του η οποία ήταν μία ατίθαση στα πρέπει της εποχής γυναίκα. Δυναμική και ανεξάρτητα εξαρτώμενη από πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις.
Πώς βλέπουμε την ίδια να βιώνει την κοινωνική απαξίωση και το στίγμα στο πρόσωπο του γιου της;
-Πιο πολύ, ένιωσα διαβάζοντας τον Ταχτσή ότι, τον απαξίωνε η μάνα του παρά η ίδια η κοινωνία. Ήταν κάθετα αντίθετη στην παρενδυσία του γιου της. Αυτός ήταν και ο μόνιμος τσακωμός τους.
Ζούμε σε μια εποχή που ανάλογα στερεότυπα και προκαταλήψεις έχουν ξεπεραστεί ή κάτω από τη φαινομενική “ανοχή” συνεχίζει να κρύβεται μια ρατσιστική και σεξιστική νοοτροπία;
-Είμαστε σε αρκετά καλύτερο δρόμο σε σχέση με το παρελθόν. Στην πραγματικότητα όμως, οτιδήποτε διαφορετικό δεν είναι αποδεκτό από την πλειοψηφία του κόσμου. Όσο πιο θρησκόληπτος είναι κάποιος τόσο πιο επικριτικός γίνεται σε αυτό που δεν καταλαβαίνει ή δεν του «επιτρέπουν» να καταλάβει. Και γω πιστεύω στον Θεό. Αλλά πιστεύω στο πρόσωπο της αγάπης. Όλα τα άλλα δεν έχουν σχέση με τον Θεό που μελέτησα και αγάπησα.
Είστε μια πολυσχιδής καλλιτέχνης. Είναι η συγγραφή αυτό που σας γοητεύει περισσότερο από όλες τις δραστηριότητες και γιατί;
-Μεγαλώνοντας αυτό συνειδητοποίησα. Ενώ μικρότερη έλεγα: να πεθάνω πάνω στη σκηνή, τώρα λέω: Να πεθάνω σε μία αγκαλιά. Ήταν μία άποψη νεανικού πάθους και ενθουσιασμού. Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από το δούναι και λαβείν μεταξύ μας. Ο άνθρωπος έχει αξία. Ο άνθρωπός μας. Οι άνθρωποι μας.
Με το γράψιμο φτιάχνω τον δικό μου κόσμο. Βγάζω τη δική μου κραυγή. Χωρίς παρεμβολές. Δημιουργώ έναν κόσμο και μπορώ να τον γκρεμίσω, να τον αλλάξω, να τον βελτιώσω. Να τον κάνω ό,τι θέλω. Είναι οι επιρροές από βιώματα. Δικά μου και των άλλων. Είναι ένα μητρικό ταξίδι. Σύλληψη, γέννα, ανάπτυξη.
Ποια είναι τα επόμενα άμεσα σχέδια και ποιο το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό σας όνειρο;
-Θα βγει πολύ σύντομα η ποιητική μου συλλογή «Μεθυσμένοι Κόνδορες». Μία συλλογή που την παλεύω από το 2010. Είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτήν. Δεν είμαι μόνη μου σ’ αυτό το ταξίδι αλλά παρέα με πολλούς αγαπημένους καλλιτέχνες.
-Καλλιτεχνικό όνειρο; Να εκτιμήσει αυτό το κράτος, επιτέλους την αξία των δημιουργών του. Την αξία των ανθρώπων που τροφοδοτούν μία από τις κυρίαρχες πηγές εσόδων του –για να μιλήσω στη γλώσσα των ευρω-ανθρώπων- τον Πολιτισμό. Αλλά και στη γλώσσα τη δική μας: Των ανθρώπων που στηρίζουν και ποτίζουν την πολιτιστική πνευματικότητα του τόπου, χωρίς την οποία θα ήμασταν μηχανές παραγωγής. Στέρφα γη.
Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;
-Χρειαζόμαστε ρεαλισμό για να βλέπουμε την πραγματικότητα και Ρομαντισμό για να μπορούμε να την ξεπερνάμε.