Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Ο Ναζίμ Χικμέτ είναι άμετρος, θυελλώδης, αδύνατος να προσαρμοστεί στους κανόνες της Γραμματικής.

Ο ποιητής δεν προσαρμόζεται; προσαρμόζει, καινοτομεί, τολμάει.

Ξεκίνησε συγκεκριμένος την ποιητική του πορεία, αλλά συνέχισε αποδεσμευμένος από τις ποιητικές συμβάσεις, επηρεασμένος από τη διαμονή του στη Σοβιετική Ένωση.

Ο Ναζίμ Χικμέτ είναι αναγνωρισμένος ως ο γνωστότερος ποιητής και λογοτέχνης με καταγωγή από την Τουρκία. Γεννήθηκε στις 15 Ιανουαρίου του 1902 στη Θεσσαλονίκη και απεβίωσε από καρδιακή προσβολή στις 3 Ιουνίου του 1963 στη Μόσχα.

Η ποίηση του Χικμέτ είναι ένας στρόβιλος συναισθημάτων, τα οποία είναι ανοργάνωτα και ελεύθερα. Δεν ακολουθούν κάποια λογική γραμμή, αφήνουν το συναίσθημα να τα παρασύρει σε μία ορμητική έκφραση.

Στην πρώτη της, δειλή έκφραση η ποίησή είναι συγκαταβατική; ακούει τους κυρίαρχους κανόνες της ποιητικής δημιουργίας. Στην πορεία, η ποιητική ωρίμανση του ποιητή και τα προσωπικά του βιώματα την αναγάγουν σε πηγή ελευθερίας και άναρχης έκφρασης. 

Όχι, δεν ήταν η οίηση του Χικμέτ ο οποίος ξαφνικά θυμήθηκε να αναφωνήσει: “εγώ θα γράφω ελεύθερα, με αφήνουν αδιάφορο οι νόρμες και οι κανόνες σας”. 

Σε αυτό τον βοήθησε και η δομή της Τούρκικης γλώσσας, η οποία από τη φύση της είναι πλούσια στη φωνολογία. 

Η ένταξή του στο Κομμουνιστικό κόμμα της Τουρκίας, αναμφίβολα, επηρέασε την προσωπικότητά του και τον ξεθάρρεψε και ποιητικά. Το κόκκινο δεν είναι μόνο πολιτικό σύμβολο ή το χρώμα του αίματος. Είναι, πάνω από όλα, το χρώμα του πάθους, της έξαρσης, της ασυμβίβαστης προσωπικότητας.

Ο Χικμέτ μελοποιήθηκε και από δικούς μας δημιουργούς, όπως τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Μάνο Λοΐζο.

Οι καλύτερες μέρες είναι αυτές που δεν έχουν έρθει ακόμα” γράφει ο ποιητής. Και με σε μία ημέρα που περιμένουμε, προσδοκούμε την Ανάσταση, πόσο αυτός ο στίχος δροσίζει την ψυχή μας!