Γράφει ο Γιώργος Δόλγυρας, αρθρογράφος – συγγραφέας
Με αφορμή το τραγικό περιστατικό όπου 6 χρόνο αγοράκι οδηγήθηκε σε ΜΕΘ να χαροπαλεύει ύστερα από δάγκωμα ροτβάιλερ ανεύθυνου ιδιοκτήτη, ας επισημάνουμε ορισμένα στοιχειώδη όσον αφορά την φιλοζωία στη χώρα μας.
Έχοντας μεγαλόσωμο σκύλο ο ίδιος ράτσας Γερμανικό ποιμενικό εδώ και δέκα χρόνια, μπορώ να πω ότι μία γνώμη την δικαιούμαι η οποία είναι άποψη που απέχει από το συνηθισμένο του «προπονητή του καναπέ» που ισχύει στην Ελλάδα.
Αρχικά οφείλω να ομολογήσω για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, πως η απόκτηση σκύλου ήταν και για εμένα αρκετά επιπόλαιη υπόθεση στην οποία δυστυχώς παρέσυρα τους γονείς μου αλλά ευτυχώς μετά από τόσα χρόνια έχουμε αποκτήσει όλοι μας πλήρης συνείδηση και αίσθημα ευθύνης.
Λοιπόν, το κατοικίδιο ζώο είναι μεγάλη ευθύνη, και μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερο είναι το σκυλί.
Το ζώο οφείλεις να το βγάζεις πάντα βόλτα με λουρί και αν είναι επιθετικό επειδή το έχεις εκπαιδεύσει για φύλακα (με ειδικό εκπαιδευτή εννοείται και όχι με ξύλο όπου στο τέλος το εξαγριωμένο ζώο θα κατασπαράξει εσένα ή το παιδί σου) με φίμωτρο.
Έχω βαρεθεί να ακούω τη δικαιολογία: «είναι ήρεμο, δε δαγκώνει», όπου βλέπετε τέτοιους ιδιοκτήτες σκύλων καλό είναι να τους υπενθυμίζετε πως το πρόστιμο για σκυλί χωρίς λουρί είναι στα 300e και με ένα τηλεφώνημα έρχεται αστυνομικός και το κόβει αυτοστιγμής (σύντομα θα συσταθεί και ειδικό σώμα αστυνομίας).
Το σκυλί είναι ζώο και έχει κυρίως ένστικτα να κυριαρχούν στην όποια προσωπικότητα και ελάχιστη νοημοσύνη που διαθέτει το ίδιο. Τα παιδάκια δεν ξέρουν πως να αντιδράσουν με τα ζώα αυτά και τα βλέπουν ως παιχνίδι, σαν λούτρινα αρκουδάκια, ζουζουνιάρικα και γλυκούλια. Από την πλευρά του το σκυλί έχει δόντια και λίγο να του τραβήξεις τα αυτιά απότομα μπορεί να φοβηθεί ή να ενοχληθεί και να δαγκώσει ως άμυνα. Ακόμα και το σκυλί που δεν έχει ποτέ του δαγκώσει, υπάρχει η πρώτη φορά που θα δαγκώσει, ας μην καταλήξει σε τραγωδία.
Πάμε τώρα στον αντίποδα για να είμαστε ακριβοδίκαιοι. Ακούγεται από πολλούς το κενού περιεχομένου επιχείρημα «να απαγορεύσουμε ράτσες μεγαλόσωμων σκύλων». Ανεφάρμοστο και ανούσιο. Άλλωστε είδαμε οι απαγορεύσεις που οδήγησαν με τα lockdowns που ουσιαστικά δεν εφαρμόζονταν από τους πολίτες και πως να το κάνουμε τώρα, δε γίνεται να υπάρχει ένας αστυνομικός ή μία κάμερα πάνω από κάθε πολίτη. Κάτι που επιπλέον δε θα ήταν και ιδιαίτερα δημοκρατικό.
Οπότε το να απαγορεύσουμε συγκεκριμένες ράτσες σκύλων είναι το ίδιο με το να απαγορεύσουμε τα αυτοκίνητα επειδή η πλειοψηφία δεν έχει οδική συμπεριφορά, συνείδηση και συναίσθηση.
Στην τελική θα αποκτούνται παράνομα τα σκυλιά και η καταγγελία άμα γίνει μετά το δυστύχημα μικρή σημασία έχει για το θύμα (ανούσια λοιπόν η απαγόρευση συγκεκριμένης ράτσας σκύλων).
Εν κατακλείδι, τα πάντα είναι θέμα παιδείας, όπως οδηγούμε έτσι δυστυχώς συμπεριφερόμαστε και με τους σκύλους μας στη βόλτα τους, εντελώς αυθαίρετα. Δεν χρειάζονται οι απαγορεύσεις των αυτοκινήτων ή των μεγαλόσωμων σκύλων που μπορούν να γίνουν εύκολα επικίνδυνα στα λάθος χέρια
Ας αποκτήσουμε επιτέλους συνείδηση και ας σκεφτούμε ότι υπάρχει και ο διπλανός μας και είτε βγάζουμε το σκυλί μας βόλτα/ είτε οδηγούμε, οφείλουμε να τον σεβόμαστε και να μην είμαστε επικίνδυνοι για κανέναν.
Ζούμε σε μία κοινωνία που είναι ένα σύνολο ανθρώπων με ευθύνες αλλά και υποχρεώσεις, ατομικές και συλλογικές. Αν ο καθένας πράττει κατά το δοκούν, θα καταλήξουμε ζούγκλα κατασπαράζοντας ο ένας τον άλλον. Αυτό θέλουμε; Φαντάζομαι όχι…
*Σε αυτό το άρθρο δεν αναφέρομαι στα προβλήματα της εγκατάλειψης αδέσποτων από ασυνείδητους ιδιοκτήτες, στις φόλες ασυνείδητων επειδή τους ενοχλούν τα γατιά ή σκυλιά, στη βία σε σκυλάκια ή γατάκια κ.α. επειδή θέλησα να επικεντρωθώ στην επιθετικότητα του ζώου και πως μπορεί να αντιμετωπιστεί ουσιαστικά.
