Γράφει ο Δημήτρης Βασιλειάδης
Από τη μια ήμασταν εμείς (ήμασταν δεν ήμασταν εφτακόσια άτομα), σαρανταπεντάρηδες και πάνω οι περισσότεροι, και όλοι καθήμενοι -οι πιο μικροί σε ηλικία ροκάρανε στο όρθιο. Σ΄ έναν υπέροχο χώρο και σε μια πανέμορφη ατμόσφαιρα που θα ήταν ακόμα ωραιότερη αν δεν έκανε κρύο.
Όλοι εμείς, που εφηβάκια χτυπιόμασταν σαν τα χταπόδια καλοπροαίρετα, μα κυρίως αυτοπροαίρετα στους ρυθμούς τους. Όλοι εμείς, που αρκετοί από μας ήρθαμε να τους ξαναδούμε έχοντας μαζί μας τα παιδιά μας (τι όμορφη εικόνα να βλέπεις γονιούς και παιδιά να ροκάρουνε παρέα !), σαν σε μια τελετή μύησης τους στο να μας γνωρίσουν μέσω αυτών καλύτερα, σε μια ακόμα εναγώνια προσπάθεια μήπως αφήσουμε κάποια κενά ή κάποιες σκιές στην εικόνα που έχουν σχηματίσει (τα παιδιά) για μας. Να μάθουν βρε παιδί μου τι μουσική ακούγαμε, ότι δηλαδή κατά βάθος εμείς οι σαρανταπεντάρηδες και πάνω, παραμένουμε ακόμα έφηβοι (η Ροκ σε κρατάει έφηβο δια παντός) και πως δεν ήμαστε τόσο απόμακροι, όσο νομίζουν, απ΄ τον κόσμο τους.
Όλοι εμείς που στα χρόνια των μεγάλων ανησυχιών μας μαθαίναμε μουσική απ΄ την όντως ιδιαίτερη και εξεσυζητημένη μουσική και ήχο τους.
Κι απ΄ την άλλη αυτοί, μα ιδιαίτερα αυτός. Αυτός, με το απαραίτητο απ΄ το πέρασμα του ανάλγητου χρόνου, μα πολύ γοητευτικό, μπυροκοίλι του. Με την άλλοτε πλούσια κόμη του να τον έχει εγκαταλείψει –χωρίς ελπίδα πια για αυτόν, δυστυχώς, επιστροφή. Μα με το απίστευτο μέταλλο της φωνής του να παραμένει ίδιο, παρά το πέρασμα του χρόνου, κι αυτό απίστευτο, και με μια σκηνική παρουσία, που παρά τα εβδομηντακάτι χρόνια του να είναι εξαιρετική (έπαιζε το μαγικό του φλάουτο, τραγουδούσε και κινιόταν για δυο ώρες ακατάπαυστα –τι πνευμόνια Θεέ μου !).
Μιλάω για τους μαΐστορες της Προγκρέσιβ Ροκ Jethro Tull και τον μεγάλο Ίαν Άντερσον, το σπουδαιότερο και μοναδικό φλάουτο της Ροκ, φίλοι μου.
Τον φανταστικό Ίαν. Τον ενεργό πολίτη, τον έντονα πολιτικοποιημένο και προ πάντων ηθικό άνθρωπο (να φανταστείς πως στο ξεκίνημα της συναυλίας έκανε τιμητική αναφορά και στους άλλους μεγάλους της Προγκρέσιβ, όπως, τους Pink Floyd, King Crimson, Moody Blues κ.α.).
Η Πέμπτη, της 22 Σεπτεμβρίου του 2022, ήταν μια υπέροχη μέρα για όλους τους λόγους που προανέφερα, μα κυρίως γιατί θύμισε σ΄ όλους εμάς ότι ακόμα καίει μέσα μας η φωτιά της Ροκ.
