Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Η τρούφα, ένας καλά κρυμμένος θησαυρός της γης, που φανερώνεται σε όσους διαθέτουν την επιμονή και την επιμέλεια για να την ψάξουν. Η έντονη γεύση της καλύπτει σχεδόν κάθε άλλη γεύση, γι’ αυτό και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στη χρήση της, να αποφεύγουμε τις υπερβολές.

Θα έλεγε κανείς ότι το κυνήγι της τρούφας, θυμίζει σε πολλά το κυνήγι της ευτυχίας. Την ίδια υπομονή κι επιμέλεια χρειάζεται η επιδίωξη της. Την ίδια έντονη αίσθηση αφήνει η κατάκτησή της, και η υπερβολή, η έπαρση, είναι ικανή να καταστρέψει παρά να “ευωδιάσει” τις ζωές μας.

Ο Βάϊος Κουκκόνης στο τρίτο μυθιστόρημα του, το “Κυνήγι τρούφας” από τις Εκδόσεις Πνοή, αξιοποιεί τη μοναδικότητα της τρούφας, ως ισχυρό συμβολισμό για τις ανθρώπινες προτεραιότητες. Γύρω από την αναζήτηση του πολύτιμου υλικού, χτίζει μια ιστορία για τα ένστικτα μας, τις αδυναμίες και τον εγωισμό μας.

Το έγκλημα δεν είναι ούτε η λογοτεχνική πρόφαση, ούτε το ζητούμενο. Αποτελεί το αποτελέσματα της ακόρεστης, αρχέγονης δίψας για επιβολή, αναγνώριση, καταξίωση. Το καλό και το κακό δεν διαχωρίζεται με μια ευθεία κόκκινη γραμμή που μας επιτρέπει την άμεση ανίχνευση του.

Οι πράξεις, οι προθέσεις, οι διαθέσεις νοθεύονται από κρυφά κίνητρα και φανερά συμπλέγματα. Οι φαινομενικά αδύναμοι καταλήγουν έρμαια των πόθων τους και οι αυτόκλητα δυνατοί πνίγονται στη μέθη της εύθραυστης παντοδυναμίας τους.

Ο συγγραφέας μάς δίνει το καλύτερο έως τώρα έργο του, γιατί ξεπερνά την εύγλωττη αφήγηση και επικεντρώνεται στο πολύπλευρο των ηρώων του, στις αντιφάσεις που τους καθιστούν ξεχωριστούς αλλά και τόσο κοινούς. Το κοινωνικό σχόλιο δεν έρχεται δεικτικό, καταδικαστικό. Έχει ποτίσει από την ανησυχία και το ενδιαφέρον για έναν κόσμο που έμεινε στην έξαψη του κυνηγιού στόχων, δίχως τη συνοδεία αξιακής ισορροπίας.