Ο τραγουδοποιός κι ερμηνευτής Βασίλης Πάντσιος συνομιλεί με τον Κωνσταντίνο Μανίκα με αφορμή την κυκλοφορία τον νέου του δίσκου “Αγαπημένα και πειραμγένα”.
1. Ένας δίσκος με τίτλο “Αγαπημένα και πειραγμένα” με διασκευές πασίγνωστων τραγουδιών από Iggy Pop, Διονύση Σαββόπουλο και άλλους. Πώς προέκυψε αυτή η ιδέα και με ποιο τρόπο επελέγησαν τα κομμάτια;
Ξεκίνησα από νεαρός το μεγάλο ταξίδι μου στο χώρο της μουσικής με πολλές εμφανίσεις σε γνωστές μουσικές σκηνές της Αθήνας και της επαρχίας.
Στην μουσική μου πορεία με συγκίνησαν ιδιαίτερα δημιουργίες γνωστών καλλιτεχνών. Έτσι κάποια στιγμή, παράλληλα με τη δική μου δισκογραφία, άρχισα να δουλεύω και να ηχογραφώ γνωστά αγαπημένα τραγούδια που με άγγιξαν, με επηρέασαν και με σημάδεψαν. Που τα έχω ερμηνεύσει πολλές φορές σε συναυλίες μου και γνωρίζω καλά την δυναμική τους. Πάντα με σεβασμό στο έργο, στον δημιουργό και ιδιαίτερα στην αισθητική του.
‘’Το ‘’Αγαπημένα και Πειραγμένα’’ δεν ήταν ένα εύκολο project! Ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία και πέρασε από πολλά κύματα και εμπόδια μέχρι να ολοκληρωθεί. Έπρεπε να ταιριάξω μια δαιδαλώδη παραγωγή με ηχογραφήσεις και ενορχηστρώσεις από διάφορα στούντιο. Ένα ατελείωτο ταξίδι Κομοτηνή, Θεσσαλονίκη, Αθήνα. Ένα ατελείωτο editing, μίξεις, κόπος, χρόνος, με περιορισμένο budget. Αλλά κινητήριος δύναμη μου ήταν πάντα η αγάπη μου για τα ίδια τα τραγούδια. Για αυτό τον αόρατο δεσμό που ενώνει τις ψυχές των ανθρώπων και τους φέρνει πιο κοντά…
2. Πόσο δύσκολη είναι η μεταφορά στα ελληνικά ενός εμβληματικού τραγουδιού όπως το The Passenger, δίχως να προδοθεί η αρχική σύλληψη;
Σίγουρα είναι ρίσκο να πιάσεις να διασκευάσεις ένα τόσο εμβληματικό τραγούδι όπως το ‘’Passenger’’ του Iggy Pop. Τραγούδι που έχει περάσει για δεκαετίες στο συλλογικό άκουσμα του κόσμου. Το πλησίασα με τον δέοντα σεβασμό και σαν κάτι που σιγόβραζε μέσα μου για καιρό. Προσπάθησα να μείνω πιστός στο πνεύμα του αρχικού τραγουδιού του Iggy Pop και να κάνω μια ελεύθερη απόδοση των στίχων στα ελληνικά.
Τα αδιέξοδα που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος, η διαρκής εσωτερική αναζήτηση και οι τάσεις φυγής είναι ένα αγαπημένο θέμα στη ροκ μουσική. Η μοναξιά η παραίτηση η αυτοκαταστροφή αλλά πολλές φορές και η λύτρωση, πάντα με φόντο ένα δραματικό και σκοτεινό περιβάλλον. Το “The Passenger’’ είναι ένας ύμνος της ροκ που γράφτηκε για τους μοναχικούς και ανένταχτους ανθρώπους, για τις σκοτεινές μα και ελεύθερες ψυχές που ζουν κόντρα στο ρεύμα και τα στερεότυπα μιας απρόσωπης κοινωνίας που διχάζει και αποξενώνει.
3. Να περιμένουμε έναν επόμενο δίσκο με καινούριες δημιουργίες σας;
Από την αρχή που ασχολήθηκα με τη μουσική είχα την προδιάθεση να γράψω δικά μου τραγούδια με το δικό μου ύφος. Και σαν τραγουδοποιός ήμουν πάντα σε δημιουργική διαδικασία. Μέσα στα χρόνια και μετά από εξέλιξη και πολλή δουλειά πέρασα και στο στάδιο της παραγωγής. Βρήκα έτσι τον τρόπο να παράγω το δικό μου υλικό.
Έχω κυκλοφορήσει ένα δίσκο με την ροκ μπάντα ‘’Ντόμινο’’ και 3 προσωπικά άλμπουμ με δικές μου συνθέσεις. (‘’Το ροκ εντός μου’’, ‘’Είμαστε σε Τριπ’’ & ‘’Μοιραίες Γυναίκες’’). Το ‘’Αγαπημένα και Πειραγμένα’’ το θεωρώ μια ωραία παρένθεση
ανάμεσα στη δική μου δισκογραφία. Είμαι ήδη σε διαδικασία παραγωγής του επόμενου προσωπικού μου άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει μέσα στο 2022.
4. Πώς κρίνεται τη ροκ σκηνή και ποιο θα είναι το μέλλον του ελληνικού ροκ;
Είμαι μεγάλος θαυμαστής του ηρωικού και πολύπαθου ελληνικού ροκ. Έχει περάσει από πολλά κύματα μέσα στις δεκαετίες και πολλές φορές κάποιοι ‘’ειδήμονες’’ προέβλεψαν το τέλος του. Αλλά είναι πολύ σκληρό για να πεθάνει. Το κρατάνε ζωντανό οι ενθουσιώδεις πιτσιρικάδες από κάθε γωνιά της Ελλάδας που πιάνουν μια κιθάρα, ένα μπάσο, ένα σετ ντραμς και παιδεύονται ατελείωτες ώρες για να μάθουν να παίζουν μουσική.
Το κρατάνε ζωντανό οι δημιουργοί που αγαπάνε την τέχνη και τον ερώτα, που λειτουργούν αντισυμβατικά και αντιδρούν σε κάθε κοινωνικό συντηρητισμό. Που θέλουν να εκφράσουν τα προβλήματα της γενιάς τους. Το κρατάνε ζωντανό οι μπάντες που γράφουν τραγούδια, που καταθέτουν τα εσώψυχα τους, που τα ηχογραφούν και τα παίζουν στα μπαράκια. ‘’Οι παρέες που γράφουν ιστορία’’ όπως λέει κι ο αγαπημένος Διονύσης Σαββόπουλος.
Μου αρέσει να ανακαλύπτω στο διαδίκτυο νέα και παλιότερα ελληνικά ροκ τραγούδια που έχουν γραφτεί με κόπο και πάθος από κάθε ροκά, που μένει πάντα νέος στην ψυχή (ανεξαρτήτου ηλικίας). Γιατί το ροκ το αντιλαμβάνομαι διαρκώς όχι μόνο σαν ένα είδος μουσικής αλλά και σαν στάση ζωής
5. Ο στίχος προηγείται της μελωδίας ή το αντίστροφο;
Δεν μπαίνει η έμπνευση σε καλούπια, ούτε έχει στεγανά. Το θέμα είναι να έχεις κάτι να πεις. Κάτι σημαντικό που ‘’σου τρώει’’ την ψυχή και να θέλεις να το βγάλεις προς τα έξω. Και φυσικά να βρεις τον τρόπο να το εκφράσεις με το δικό σου πρωτότυπο ύφος. Δεν έχει σημασία πως θα λειτουργήσει αυτό. Αν προηγείται η μουσική η ο στίχος. Έχω φάει ‘’φλασιές’’ ξαφνικά μέσα σε μπαράκια κι άρχισα να γράφω στίχους σε πακέτα από τσιγάρα η άλλες φορές μου ήρθε μια μελωδία μέσα στο αμάξι και την ηχογράφησα στο κινητό μου να μην την ξεχάσω.
6. Ποιο είναι το μεγαλύτερο καλλιτεχνικό όνειρο σας;
Από νεαρός είχα (όπως όλοι οι μουσικοί άλλωστε) τη λαχτάρα να εκφραστώ και να επικοινωνήσω μέσα από τη μουσική μου. Αυτό το κατάφερα ανά εποχές άλλοτε λιγότερο κι άλλοτε περισσότερο. Αισθάνομαι ότι βελτιώνονται οι ιδέες και οι παραγωγές μου με τον χρόνο. Χαίρομαι όταν ακούω τυχαία τραγούδια μου σε ραδιόφωνα και μπαράκια. Ένα από τα βασικά όνειρα που είχα όταν ξεκίνησα ήταν κάποιο κομμάτι μου να ξεχωρίσει και να φτάσει σε πολύ κόσμο. Νομίζω πως είμαι σε καλό δρόμο.
7. Είναι οι ζωντανές εμφανίσεις αυτές που καθιερώνουν έναν καλλιτέχνη;
Οι συναυλίες σίγουρα παίζουν μεγάλο ρόλο στην πορεία ενός καλλιτέχνη. Αλλά θεωρώ πως το βασικό στοιχείο που τον καθιερώνει στη συνείδηση του κοινού είναι αυτό που ανέφερα παραπάνω. Να βρει τον τρόπο να εκφράσει την δική του μουσική με τον δικό του πρωτότυπο ήχο και το δικό του προσωπικό ύφος. Τα πολλά live δείχνουν έναν έμπειρο και μάχιμο καλλιτέχνη. Αλλά οι δημιουργίες που έχουν την δική του σφραγίδα, τα τραγούδια του που αγαπιούνται κι αντέχουν στο χρόνο είναι ο βασικός λόγος που καθιερώνουν έναν καλλιτέχνη.
8. Τι ρόλο έχει πλέον η μουσική, στην ψηφιακή εποχή μας, όπου σχεδόν όλα κινούνται μέσω YouTube;
Κάθε γεγονός νομίζω έχει δυο όψεις. Στην ψηφιακή εποχή έχουμε χάσει τη γοητεία του δισκοπωλείου, τη λαχτάρα του να αγοράζεις ένα δίσκο και μετά να τον ακούσεις αμέτρητες φορές μόνος σου η με φίλους που αγαπάς. Από την άλλη εμείς οι σύγχρονοι τραγουδοποιοί με την ταχύτητα του διαδικτύου έχουμε κερδίσει σε επαφή και αμεσότητα με το κοινό. Πάντως η μουσική σε κάθε εποχή και σε κάθε της μορφή θα διατηρεί τον ρόλο που κατέχει ως μια από τις υψηλότερες τέχνες.
9. Ποια είναι η γνώμη σας για τα μουσικά reality shows;
Δεν έχω καλή γνώμη για τα reality κάθε λογής. Τα θεωρώ προϊόντα χαμηλής αισθητικής που εξυπηρετούν κυρίως κερδοσκοπικούς σκοπούς των εταιριών και δευτερευόντως την φιλοδοξία των νέων καλλιτεχνών. Με ενοχλούν τα εύκολα συναισθήματα που εκμαιεύουν, η ‘’τραβηγμένη’’ χαρά και λύπη, η ‘’εκβίαση’’ των αντιδράσεων των προσώπων. Με ενοχλούν τα φανταχτερά σκηνικά, τα υποβλητικά φώτα, η συγκινησιακή ατμόσφαιρα, η στημένη ‘’κόντρα’’ και οι αντιπαλότητες μεταξύ των παιχτών, όλο αυτό το θεωρώ ένα κακοστημένο show που ‘’εκπαιδεύει’’ τον ψυχισμό, ειδικά των νέων παιδιών, στην φτηνή αισθητική στο απαίδευτο και στο εφήμερο και παράγει λάθος πρότυπα.
Δεν υπάρχει συνταγή να γίνει κάποιος μεγάλος καλλιτέχνης εύκολα και γρήγορα. Είναι μια διαδρομή μακριά δύσκολη και επίπονη. Θέλει γνώση και παίδεμα, πολλή δουλειά και εξέλιξη για να φτάσεις να επικοινωνήσεις μέσω της τέχνης σου με τον κόσμο.
10. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποιοι είναι οι πέντε δίσκοι που θα θέλατε μαζί σας;
Πολλά είναι τα άλμπουμ που αγαπώ από ξένους καλλιτέχνες όπως οι Pink Floyd, David Bowie, Iggy Pop, Nick Cave, U2, Cocteau Twins, Cure, Smiths, Jethro Tull, Jefferson Airplane, Kate Bush, America κ.α.
Αλλά και από Έλληνες καλλιτέχνες όπως Χατζηδάκης, Σαββόπουλος, Σιδηρόπουλος, Άσημος, Αδερφοί Κατσιμίχα, Γερμανός, Τρύπες και πολλά άλλα. Δύσκολα θα μπορούσα να ξεχωρίσω μόνο πέντε.
11. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους καλλιτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;
Θα διάλεγα μάλλον μια ετερόκλητη ομάδα καλλιτεχνών, με ισχυρές προσωπικότητες όλοι τους, που μπορεί να συμπαθούσαν η και να αντιπαθούσαν ο ένας τον άλλο.
Χατζηδάκης, Βαν Γκογκ, Άσημος, Μπουκόφσκι, Σαββόπουλος, Γούντυ Άλλεν, Βασίλης Αυλωνίτης, Τσάρλι Τσάπλιν, Αλέκος Σακελάριος, Όρσον Γουελς.
Θα τους είχα ετοιμάσει ένα πλούσιο δείπνο με μεγάλη κάβα ποτών και θα καθόμουν ήσυχα σε μια γωνιά να τους ακούω και να τους παρατηρώ. Νομίζω η βραδιά θα είχε πολύ ενδιαφέρον.
