Η συγγραφέας Τίτσα Πιπίνου απαντά στις 10+1 Ερωτήσεις που της θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία του μυθιστορήματος “Παλιοί γάτοι, τρυφερά, ποντίκια”.
- Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Όταν το μυθιστόρημά σας «Παλιοί γάτοι, τρυφερά ποντίκια». Πώς θα το περιγράφατε συνοπτικά;
Είναι μια ιστορία έρωτα, παρεξήγησης και προδοσίας που εκτυλίσσεται σε μια μεταπολεμική Ρόδο, όταν ακόμη οι άνθρωποι κάνουν ότι μπορούν για να ξεχάσουν τα δεινά του πολέμου και τις επανωτές κατοχές του νησιού και δύο κόσμοι που συγκρούονται. Αυτός της εύπορης κοινωνίας που ζει σε επαύλεις του κέντρου της πόλης και εκείνος της φτωχολογιάς που συνωστίζεται στην Καζέρμα Ρεγγίνα, ένα παλιό ιταλικό στρατόπεδο που έχει μετατραπεί σε εργατικές κατοικίες. Όλα αυτά συμβαίνουν όταν η νεαρή σύζυγος του φαρμακοποιού της πόλης ερωτεύεται τον ανεψιό του και αποφασίζουν να ζήσουν μαζί στην Καζέρμα Ρεγγίνα. Ένα σκάνδαλο που συνταράσσει την κλειστή υποκριτική καλή κοινωνία. Εκεί που η σύζυγος του φαρμακοποιού θα δώσει τέλος στη ζωή της ταπεινωμένη, αποδιωγμένη από την κοινωνία και την οικογένεια της.
Ο αναγνώστης θα τα μάθει αυτά μέσα από τριτοπρόσωπη αφήγηση αλλά και την πρωτοπρόσωπη της κόρης όταν επιστρέφει στο πατρικό της μετά από πολλά χρόνια απουσίας της για να κανονίσει την πώληση του. Κατοικώντας στο ερημωμένο πια σπίτι γεμάτο από τις απουσίες αγαπημένων ανθρώπων θα προσπαθήσει να ερμηνεύσει τα γεγονότα εκείνης της εποχής.
- Σκιαγραφήστε μας τους κεντρικούς ήρωες. Ποιοι είναι οι στόχοι και τα κίνητρα τους;
Η κεντρική ηρωίδα η Βιργινία είναι μια εύθραυστη, νεαρή γυναίκα που οι ρομαντικές ιδέες της επηρεασμένες από τις ταινίες και τις εφηβικές συζητήσεις περί έρωτα την οδηγούν σε έναν γάμο με τον επιφανή φαρμακοποιό της πόλης. Ένας γάμος όμως που σύντομα θα την απογοητεύσει.
Ο φαρμακοποιός είναι ένας άνθρωπος αυστηρός, σοβαρός και άκαμπτος που έχει μεγάλη δυσκολία να εκφράσει τα συναισθήματα του καταφεύγοντας σε ανορθόδοξους τρόπους που δημιουργούν παρεξηγήσεις και θα οδηγήσουν στην τραγωδία που θα επακολουθήσει.
Η κόρη, ζωγράφος, που επιστρέφει στο πατρικό της μετά από πολλά χρόνια όταν όλα έχουν τελειώσει προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με το παρελθόν και να κατανοήσει τα γεγονότα που συνέβησαν όταν ακόμη ήταν παιδί.
- Τι πιστεύετε ότι θα αποκομίσει ως απόσταγμα ο αναγνώστης;
Πιστεύω ότι θα συγκινηθεί, θα θέλει να πάει παρακάτω στην ιστορία και θα σκέφτεται τους ήρωες και μετά αφού κλείσει το βιβλίο. Αν συμβεί αυτό για μένα είναι σημαντικό. Οι αναγνώσεις ενός βιβλίου είναι πολλαπλές, όσες και οι αναγνώστες του. Δεν αποσκοπώ ποτέ να περάσω διδάγματα. Απεχθάνομαι τα διδάγματα στα βιβλία.
- Είναι οι εποχές που καθορίζουν τις σχέσεις ή οι ανθρώπινες αδυναμίες;
Η εποχή παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στις σχέσεις μας και στη ζωή μας γενικά, όπως και η γεωγραφία. Οι αδυναμίες όμως είναι πάνω από όλα. Οι αδυναμίες είναι ο χαρακτήρας μας, η μοίρα μας τελικά.
- Ποιο ήταν το ερέθισμα για να ασχοληθείτε με τη συγγραφή;
Νομίζω ότι αυτό το γνωρίζεις από παιδί, ότι θέλεις δηλαδή ή μπορείς και εσύ να γράψεις ένα βιβλίο. Αυτό συμβαίνει όταν έρθεις σε επαφή με τα πρώτα βιβλία που θα διαβάσεις. Βέβαια πάντα υπάρχει η αμφιβολία αν στην πράξη θα μπορέσεις να το κάνεις, κι αν αυτό θα φθάσει τελικά σε αναγνώστες.
- Ποιον ορισμό θα δίνατε στην έννοια της λογοτεχνίας;
Εγώ δεν θα μπορούσα να δώσω μόνο έναν ορισμό στην έννοια της λογοτεχνίας. Είναι πολλά. Είναι η μεγαλύτερη καλλιτεχνική έκφραση του πολιτισμού μας. Μας συγκινεί, μας ταξιδεύει, μας μαθαίνει. Κάποτε η λογοτεχνία, οι τέχνες γενικά μπορούσαν να δημιουργούν αναταράξεις στην κοινωνία, δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει πια.
- Γιατί οι Έλληνες διαβάζουν λογοτεχνία λιγότερο από τον μέσο Ευρωπαίο;
Όντως αυτό συμβαίνει. Νομίζω ότι είναι θέμα παιδείας. Στο εξωτερικό έχουμε εικόνες με γεμάτα κόσμο βιβλιοπωλεία, κάτι που δεν συμβαίνει εδώ. Αν οι γονείς δεν διαβάζουν, είναι δύσκολο τα παιδιά να διαβάσουν βιβλία. Βέβαια υπάρχουν γονείς που όσο τα παιδιά είναι μικρά τους αγοράζουν βιβλία, όταν όμως φθάσουν στην εφηβεία αυτό χάνεται.
- Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;
Δυστυχώς όχι τον ρόλο που είχε παλαιότερα, αλλά αντέχει και νομίζω ότι πάντα θα αντέχει. Μεταλλάσσεται κι αυτό όπως όλα, έτσι έχουμε ψηφιακά βιβλία και ακουστικά βιβλία πια, αλλά και σε χαρτί θα υπάρχει γιατί είναι μοναδική η αίσθηση του βιβλίου όπως το γνωρίζουμε. Βέβαια στα δέκα βιβλιοπωλεία θα επιβιώσουν τα μισά ή λιγότερα δυστυχώς.
- Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;
Σίγουρα «Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» του Μαρκές, ένα του Ντοστογιέφσκι οποιοδήποτε, τις Μεγάλες προσδοκίες του Ντίκενς, λατρεύω τους Κλασικούς και μπορώ να τους διαβάζω κατά καιρούς, γιατί κάθε φορά είναι και μια νέα ανάγνωση, ίσως ένα της Αλιέντε και σίγουρα ένα δοκίμιο ή βιβλίο ιστορίας. Με τα χρόνια με ενδιαφέρει πολύ η ιστορία.
- Πιστεύετε στη μοίρα ή στην τύχη;
Αυτό το ερώτημα με απασχολεί πολύ. Δεν ξέρω αν λέγεται μοίρα ή πεπρωμένο αλλά τείνω να το πιστεύω. Πιστεύω ότι κάποια πράγματα στη ζωή μας είναι να συμβούν και συμβαίνουν τελικά. Κι αυτό που στην αρχή θεωρούμε τύχη αποδεικνύεται πεπρωμένο αν το δεις σε μεταγενέστερο χρόνο. Το γράφω και στα βιβλία μου άλλωστε. Υπάρχουν πολλοί ανατολίτικοι μύθοι που το υποστηρίζουν αυτό. Κάπου διάβασα ότι: Οι τυχαίες συναντήσεις είναι ραντεβού.
- Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;
Ο ρεαλισμός δεν μας λείπει, υπάρχει άφθονος παντού γύρω μας, τόσος που συχνά καταντά κυνισμός. Ο ρομαντισμός μας λείπει. Αυτός που σε κάνει ακόμη να ονειρεύεσαι.
