/Συνέντευξη: 10+1 Ερωτήσεις στη Βίκυ Μωραγιάννη

Συνέντευξη: 10+1 Ερωτήσεις στη Βίκυ Μωραγιάννη

Μία νέα συγγραφέας η οποία έχει τραβήξει τα τελευταία χρόνια το ενδιαφέρον όλων όσοι ασχολούμαστε με το βιβλίο, μας μιλά για εκείνη και μας συστήνετε μέσω του ερωτηματολογίου μας. Είναι η Βίκυ Μωραγιάννη *, η οποία πέρα όλων των άλλων, μας μιλά και για το καινούργιο της βιβλίο, το «ΑΡΩΜΑ ΛΟΥΪΖΑΣ», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ.

Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά ,παίζει τον σημαντικότερο ρόλο για ένα επιτυχημένο μυθιστόρημα;

Πέρασα πολλά χρόνια περιμένοντας την έμπνευση και είμαι σίγουρη πια ότι έκανα λάθος. Η σκληρή δουλειά εκτός του ότι οδηγεί πιο σύντομα στην ολοκλήρωση του μυθιστορήματος, είναι εκείνη που ιντριγκάρει και την έμπνευση. Για μένα πλέον η φόρμουλα είναι σκληρή δουλειά, που φέρνει έμπνευση, που με τη σειρά της απαιτεί κι άλλη σκληρή δουλειά.

Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;

Θέλω να πιστεύω ότι έχει ακόμα βασικό ρόλο. Όσοι θα διάβαζαν ούτως ή άλλως, εξακολουθούν να διαβάζουν και μάλιστα σε κάποιες περιπτώσεις περισσότερο, αφού υπάρχει πρόσβαση σε μια τεράστια βάση δεδομένων και δυνατότητα έρευνας και αναζήτησης περισσότερων βιβλίων.

Με ποιον λογοτεχνικό χαρακτήρα ταυτίζεστε και ποιον αντιπαθείτε;

Η μόνη ηρωίδα με την οποία έχω ταυτιστεί απόλυτα είναι η Έλενα Γκρέκο από την «Τετραλογία της Νάπολης» της Έλενας Φερράντε. Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο που να αντιπαθώ, αλλά ενίοτε με εκνευρίζουν κάποιοι πρωταγωνιστές αστυνομικών μυθιστορημάτων, όταν ο συγγραφέας τους αναγκάζει να παραμείνουν αδαείς για πολύ περισσότερο διάστημα απ’ όσο αντέχω εγώ, μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τη δράση.

Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

«Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες» της Ντέλια Όουενς, «Σκακιστική Νουβέλα» του Στέφαν Τσβάιχ, «Ο Φύλακας στη Σίκαλη» του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, «Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια» της Χάρπερ Λι και το «Τριανταφυλλάκι» της Τζένιφερ Ντόνελι.

Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Έρχονται αμέτρητα ονόματα στο μυαλό μου, επειδή όμως δε μιλάμε για συνάντηση αλλά για ολιγοήμερη απόδραση, θα ήθελα σίγουρα να είμαι με ανθρώπους που έχουν χιούμορ. Επομένως θα επιλέξω τις δύο αγαπημένες μου από την γυναικεία χιουμοριστική λογοτεχνία, την Κάρολ Μάθιους και τη Μάριαν Κιζ.

Πώς θα περιγράφατε συνοπτικά το νέο σας βιβλίο;

Είναι μια τρυφερή ιστορία με κεντρικό πυρήνα την αγάπη, τα ξεχασμένα όνειρα και τη δύναμη που κρύβουμε όλοι μέσα μας. Πρόκειται για ένα γλυκόπικρο παραμύθι που απλώνει το χέρι σε όποιον χρειάζεται κάτι να τον τραβήξει για να πάει παρακάτω.

Ποια θεωρείτε την πιο χαρακτηριστική φράση από τα βιβλία σας;

«Να φροντίζεις το μυαλό αλλά και τα πόδια σου. Να φροντίζεις τη μηχανή αλλά και τις ρόδες σου, γιατί εκείνες θα σε πάνε τελικά εκεί που θες».

Με ποιο τραγούδι ή και άλμπουμ θα “ντύνατε” μουσικά τα βιβλία σας;

«Η Αλίκη στη Χώρα των Μεγάλων» είναι ντυμένη με το «SouslecieldeParis» της ΕντίθΠιαφπου έπαιζε διαρκώς και στην παρουσίαση του βιβλίουσε διάφορες εκτελέσεις.

Το «Παρίσι στον Κύβο» τελειώνει υπό τους ήχους του «Holdingoutforahero» της Μπόνι Τάιλερ να τραγουδάει ότι χρειάζεται έναν ήρωα μέχρι το τέλος της βραδιάς.

Τέλος, στο «Άρωμα Λουίζας» ακούγονται δύο υπέροχα «μωβ» κομμάτια: το «LilacWine» εκτελεσμένο από τη Νίνα Σιμόν και το «Purplerain» του Πρινς που παίζει και τεράστιο ρόλο στην ίδια τη δράση.

Αναγνωρίζετε γρήγορα τα λάθη σας και ποια συγχωρείτε ευκολότερα στους άλλους;

Η αλήθεια είναι ότι συγχωρώ τους άλλους πιο εύκολα απ΄ όσο συγχωρώ τον εαυτό μου. Είμαι τρομερά αυστηρή με τον εαυτό μου κι αν κάνω λάθος προσπαθώ να το διορθώσω το ίδιο δευτερόλεπτο ή έστω το συντομότερο δυνατόν. Επίσης, έχω πάρα πολύ μεγάλη ανοχή και αντοχή στα λάθη των άλλων, αλλά αν βλέπω ότι κάποιος επαναλαμβάνει τα ίδια λάθη ξανά και ξανά χωρίς διάθεση βελτίωσης, τότε επέρχεται η οριστική ρήξη.

Αν για την καριέρα σας έπρεπε να απομακρυνθείτε σημαντικό διάστημα από την οικογένεια σας, θα το κάνατε;

Μέχρι στιγμής δεν έχω απομακρυνθεί από την οικογένειά μου για περισσότερη ώρα απ’ όση απαιτεί ένας καφές με μια φίλη, επομένως νομίζω ότι η απάντηση είναι προφανής!

Χρειάζεται περισσότερος ρομαντισμός ή ρεαλισμός στις ζωές μας;

Πριν από λίγα χρόνια θα απαντούσα αυθόρμητα υπέρ του ρομαντισμού θεωρώντας ότι αυτός είναι που θα γλυκάνει τον κόσμο και θα φωτίσει τις καρδιές των ανθρώπων. Λίγο πριν κλείσω τα σαράντα, είμαι πεπεισμένη πια ότι ο ρεαλισμός θα βοηθήσει τους ανθρώπους να είναι πιο αποτελεσματικοί, να έχουν πιο σωστές προσδοκίες από τους εαυτούς τους και από τον κόσμο, άρα λιγότερες ματαιώσεις, άρα περισσότερη χαρά.

  • Η Βίκυ Μωραγιάννη γεννήθηκε το 1981. Μεγάλωσε στην Αθήνα και έχει ζήσει στο εξωτερικό, διαμένοντας στο Παρίσι και στην Κωνσταντινούπολη. Σπούδασε Γαλλική Γλώσσα και Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιστορία Λογοτεχνίας και Θεάτρου στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι με ειδίκευση στη Λογοτεχνία και το Θέατρο του 18ου αιώνα. Έχει πάθος με το διάβασμα, το θέατρο, τον κινηματογράφο και τη μαγειρική. Έχει διδάξει γαλλικά και αγγλικά για περισσότερα από 15 χρόνια, έχει ασχοληθεί με μεταφράσεις ιστοσελίδων, με το διαδικτυακό μάρκετινγκ, αλλά και με την ανάλυση και προώθηση κινηματογραφικού περιεχομένου.
    Το 2016 κυκλοφόρησε το πρώτο της βιβλίο με τίτλο Η Αλίκη στη Χώρα των Μεγάλων, από τις εκδόσεις iWrite, μια συλλογή αυτοτελών ιστοριών προερχόμενων από το ομότιτλο blog που διατηρεί από το 2012, ενώ το 2017 κυκλοφόρησε το μυθιστόρημά της με τίτλο Παρίσι στον Κύβο από τις εκδόσεις BELL. Τον Ιανουάριο του 2021, βραβεύτηκε με το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών για το διήγημα «Βεραμάν».
    Τα τελευταία χρόνια ζει στο Χαλάνδρι με τον σύζυγο και τα δύο παιδιά της.