Γράφει ο Γιώργος Σταφυλάς
Σπάνια έχω θυμώσει τόσο πολύ με μια ταινία όσο παρακολουθώντας τον Βασιλιά του Νίκου Γραμματικού. Λίγα λόγια για τούτη την μεγάλη ταινία.
Ο Βαγγέλης ένας τύπος που ηταν μπλεγμένος με ναρκωτικα αποφυλακίζεται και επιστρεφει στο χωριο του παππού του για να ξεκινήσει μια νεα ζωή. Βρισκόμαστε στο 2002. Πάνω στο μάξιμουμ της επίπλαστης οικονομικης ευμάρειας που μας πρόσφερε η είσοδος μας στην Ευρωζώνη. Η τιμημένη ελληνική επαρχία αποτελείται απο ασύγνωστα ρεμάλια που κοπροσκυλιάζουν στα καφενεία αφήνοντας τα χωράφια τους να τα δουλευουν Αλβανοι μετανάστες και τα χωριά τους να ρημάζουν. Φυσικά με την ανοχή των αρχών ασκούν διακίνηση ιερόδουλων απο την Ρωσία και αλλες παράνομες δραστηριότητες. Ε, λοιπόν αυτός ο εσμός δεν αντέχει την επιστροφή του Βαγγέλη στο χωριό και του βάζει συνεχώς εμπόδια και παγίδες. Ολοι έχουν κάποιο λόγο να τον κοιτούν στραβά ακόμα και οι Αλβανοι μετανάστες γιατί τους παίρνει χειρωνακτικές δουλειές τις οποίες μεχρι την άφιξη του μονο αυτοί έκανα.
Η συνέχεια θα είναι εκρηκτική και το τέλος τραγικό.
Το έργο του Γραμματικού είναι και μια αλληγορία για τις σχέσεις ατόμου κοινωνίας. Η κοινωνία σε όλες τις εποχές επιθυμεί την ομοιομορφία δεν αντέχει την διαφορετικότητα, την ξερνάει.
Ειδικά οι μικρές κοινωνίες και πιο ειδικά ακόμα η τάξη των μικροαστων, οι νοικοκυραίοι. Αυτοί δύσκολα θα ανεχθούν κάποιον που δεν ειναι σαν τα μούτρα τους. Κάποιος που ειναι καλυτερος από αυτούς θα είναι πάντοτε αγκάθι στους οφθαλμούς τους. Όχι τυχαία η ταινία ξεκινάει με τους νοικοκυραίους να πανηγυρίζουν για τον σκοτωμο ενός λύκου – ζωο μοναχικο και ανεξάρτητο που συμβολίζει την ελευθερία- και τελειώνει με τους νοικοκυραίους να πανηγυρίζουν τον χαμό του Βαγγέλη, ενός άλλου λύκου…
Ισως επίσης να μην είναι τυχαία και η επιλογή των προσώπων που είτε συμπαθούν και βοηθούν τον Βαγγέλη είτε δεν τιου στέκονται εχθρικά. Ο αστυνόμος του χωριού γίνεται ο μοναδικός του φίλος. Η εισαγγελέας της περιοχής στην οποία οι καλοί νοικουραίοι καταφεύγουν, τους ακούει και ύστερα τους διώχνει. Το αίτημα τους να εκδιωχθεί ο Βαγγέλης δεν περνάει. Η ψυχιατρική επιτροπή του νοσοκομείου Τριπόλεως επίσης δεν τους κάνει το χατίρι να τον βγάλει τρελό. Η ελληνική πολιτεία δηλαδή δεν στήνει εμπόδια στον Βαγγέλη. Η κοινωνία το κάνει αυτό και φυσικά το παρελθόν του…
Σπουδαία η ταινία του Γραμματικου απο τις καλύτερες του Νέου Ελληνικου Κινηματογράφου που επιμένω αδικείται απο την έλλειψη χρημάτων και μάρκετινγκ. Πόσες φορες να χει παιξει η τηλεόραση τον Βασιλιά; Αντε να ειναι μια δυο φορές και αυτες μονο σε κρατικό κανάλι. Τα ιδιωτικά παίζουν τις ίδιες ελληνικές του 61 εκατομμυριο φορές. Νισάφι πια!