Όταν από την παιδική σου ηλικία κατασκευάζεις μόνος σου μουσικά όργανα και στα 14 σου εγκαταλείπεις το σχολείο προκειμένου να ασχοληθείς με το τραγούδι συναντώντας τη σθεναρή αντίδραση των γονιών σου οι οποίοι επιθυμούσαν να γίνεις λογιστής, δύο συμπεράσματα προκύπτουν… Πρώτον, το λέει η ψυχούλα σου και δεύτερον, είσαι αποφασισμένος να αγγίξεις το όνειρο! Ο μορφονιός όμως με την ξανθιά πλούσια χαίτη δεν άγγιξε απλά το όνειρο, αλλά έχοντας ως όχημα ένα μολυβένιο αερόστατο, έφτασε ως τα ουράνια και άγγιξε τα αστέρια!
Κι όμως. Στην αρχή τα πράγματα δεν ήταν και τόσο εύκολα και ο δρόμος δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Έχοντας ως κύριες επιρροές τον Robert Johnson, τον Muddy Waters, τον Blind Boy Fuller και τον Elvis Presley, ο νεαρός Robert ξεκίνησε την πορεία του συμμετέχοντας σε τοπικά συγκροτήματα όπως οι The Crawling King Snakes, οι Blake Snake Moan και οι The New Memphis Bluesbreakers.
Το 1966 μπαίνει στους Listen και υπογράφει συμβόλαιο στη CBS για τρία singles. Όμως οι λιμοκοντόροι και οι χαρτογιακάδες της εταιρείας θέλουν να τον κάνουν κλώνο του Tom Jones (σημ. Χ.Κισατζεκιάν: λογικό και επόμενο!) και το όλο πράγμα καταλήγει γρήγορα σε φιάσκο. Τρομερά απογοητευμένος, δοκιμάζει να συμμετάσχει σε μία σχολή για λογιστές, αλλά αντέχει μόλις δυο εβδομάδες και μετά από περιπλάνηση σε διάφορα σύνολα, βρίσκεται στους Band Of Joy. Eκεί θα συναντήσει τον John Bonham. Την συγκεκριμένη περίοδο ο Plant βρίσκεται μέσα στη φτώχεια και την απελπισία, για καλή του τύχη όμως η ινδικής καταγωγής σύζυγός του Maureen τον υποστηρίζει και τον συντηρεί. Το 1968 όταν τραγουδούσε στους Hobbstweedle, o Jimmy Page τον είδε σε μία συναυλία κοντά στο Birmingham. Έτσι λοιπόν μετά από μία συνάντηση στο πολυτελές σπίτι του Page στο Pangbourne, αποφάσισαν να κάνουν μαζί ένα νέο ξεκίνημα.
Σε αυτή τη νέα αρχή μοναδική απαίτηση του Plant απέναντι στον Page ήταν να φέρει μαζί του το κολλητάρι του από τους Band Of Joy. Ποιός ήταν αυτός; Εννοείται ο drummer-πυροβολαρχία Bonham! Στην αρχή το συγκρότημα ονομάστηκε The New Yardbirds και με αυτό το όνομα έδωσε τα πρώτα του shows στην Σκανδιναβία. Ένα αστείο όμως του Keith Moon θα αποτελέσει αφορμή στο να μετονομαστούν σε Led Zeppelin. Από αυτό το χρονικό σημείο μέχρι και τις 4 Δεκεμβρίου του 1980 όπου μέσα από μία λακωνική δήλωση στον Τύπο επισημοποίησαν την διάλυση τους εξαιτίας του αδόκητου θανάτου του drummer τους John Bonham, οι Led Zeppelin με τον Plant στις τάξεις τους -τόσο στον δισκογραφικό τομέα όσο και στον συναυλιακό- κατέκτησαν όλες τις πιθανές κορυφές του rock και έθεσαν νέα standards για τη μουσική που λατρεύουμε και για όλες τις μετέπειτα μπάντες.
Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η απώλεια του John Bonham δεν ήταν το μοναδικό χτύπημα που δέχτηκε ο Plant από τη μοίρα. Πέντε χρόνια νωρίτερα στις 5 Αυγούστου του 1975 ο χρυσαφένιος Δανδής και η γυναίκα του τραυματίζονται σοβαρά σε αυτοκινητιστικό ατύχημα, ενώ βρίσκονται για καλοκαιρινές διακοπές στα μέρη μου, στη Ρόδο! Ο σοκαρισμένος τραγουδιστής μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο του νησιού όχι με ασθενοφόρο παρακαλώ, αλλά με ένα φορτηγάκι που κουβαλούσε φρούτα, αφού το ασθενοφόρο δεν εμφανίστηκε ποτέ. Αργότερα μεταφέρθηκε με γύψινους νάρθηκες στην Αγγλία για περαιτέρω θεραπεία, μα αναγκάζεται να πετάξει με φορείο ξανά για το New Jersey όπου εν τέλει θα αναρρώσει, καθώς τότε δεν του επιτρεπόταν η διαμονή στη γενέτειρά του λόγω φορολογικών εκκρεμοτήτων…
Η μοίρα όμως φύλαγε το χειρότερο της χτύπημα για δύο χρόνια αργότερα. Το Ιούλιο του 1977 ένας φονικός ιός στέρησε από τον Plant τον μόλις πεντάχρονο γιό του Karac. Το συγκεκριμένο γεγονός τον συνέτριψε και ένιωσε τόσο πικραμένος, θυμωμένος και προδομένος, που έφτασε στο σημείο να θεωρήσει υπεύθυνο τον Page για όλα αυτά τα ατυχή γεγονότα εξαιτίας της έντονης ενασχόλησης του τελευταίου με τον αποκρυφισμό.
Παρόλα αυτά ο Plant αναγεννήθηκε από τις στάχτες του, ηχογράφησε με τους υπόλοιπους το ‘’In Through the Out Door’’ το 1979 και στη συνέχεια μετά την διάλυση του γκρουπ, ξεκίνησε μία σπουδαία solo καριέρα η οποία καλά κρατεί μέχρι και σήμερα. Μέσα από αυτήν την προσωπική πορεία ο Percy ( έτσι ήταν γνωστός στα 70’s ) μας απέδειξε ότι είναι ένας ερμηνευτής και ένας μουσικός με ανησυχίες και αναζητήσεις ο οποίος δεν επαναπαύεται στο ένδοξο παρελθόν και δεν διστάζει να πειραματιστεί. Σε αυτήν την προσωπική πορεία εκμεταλλεύτηκε όλες τις εμπειρίες που μάζεψε νέος και τις μετέτρεψε σε σοφή και μεστή μουσική, με έναν τρόπο που μόνο ο ίδιος ξέρει και έχει.
Άλλωστε ο Plant είναι ο τραγουδιστής που ξέρει πού να ουρλιάξει, πού να χαμηλώσει τις οκτάβες και ναι, ξέρει και πού να σωπάσει. Και αυτό το χάρισμά του δεν έχει όρια. Οι κραυγές του στο οργιώδες “Rock ‘n’ Roll” γίνονται το soundtrack του ξύπνιου σου εφιάλτη. Τα folk σπαράγματα του σε μεταφέρουν σε έναν παραμυθένιο κόσμο, και το πάθος του στις power μπαλάντες σε καθηλώνει. Επίσης φρόντιζε και φροντίζει μέχρι και σήμερα να γίνεται εξαιρετικός αγωγός των επιρροών του στις οποίες συμπεριλαμβάνονται και πιο folk μπάντες όπως οι Moby Grape, Buffalo Springfield, Fairport Convention και Love.
Και τα χαρίσματα του κύριου Plant δεν έχουν τελειωμό καθώς το στιχουργικό του έργο από την μία πλευρά αναδύεται από τις αναγνώσεις του J.R.Tolkien και του Robert Graves, και από την άλλη έχει βιωματικό χαρακτήρα περιγράφοντας με ιδανικό τρόπο τη ζωή στο δρόμο, τις εμπειρίες της rock δόξας και τον απελευθερωμένο τρόπο ζωής.
Βέβαια εκεί που χάνεται το τόπι είναι στην λουσμένη στο λευκό φώς σκηνική του παρουσία και στην ‘’τραγουδάω σαν να μην υπάρχει αύριο’’ απόδοση του επί σκηνής. Όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε το rock ‘n’ roll ήταν μία αργκό έκφραση των μαύρων για το sex. Ε λοιπόν ο Plant έκανε και κάνει μέχρι σήμερα ότι περνάει απ’ το χέρι του πάνω στο πατάρι, προκειμένου να μη χαθεί το αληθές πνεύμα αυτής της μουσικής. Η παρουσία του πάνω στα σανίδια σφύζει από δυναμισμό, σεξισμό και έπαρση. Λογικό και επόμενο λοιπόν όλα τα φώτα και όλα τα βλέμματα να είναι πάνω του. Οι άντρες ζηλεύουν, οι γυναίκες φαντασιώνονται. Το επιτηδευμένο ποζάρισμα όπως επίσης και οι φανταχτερές επιλογές ρουχισμού, δημιούργησαν σχολή. Κι αν ο συνδυασμός της κινητικότητας του με τα τενορικά και ένρινα φωνητικά πάντα θα μας προκαλεί δέος και θαυμασμό, είναι απορίας άξιο το γεγονός ότι ενώ κάθε στίχος του στάζει ερωτισμό, ο Plant δεν έγινε ποτέ μελό ή μαλθακός όπως πολλοί κατοπινοί αντιγραφείς του.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο Άδωνις με τα ξανθά μαλλιά χαρακτήρισε τα 70’s με την σκηνική του παρουσία και μοίρασε απλόχερα τροφή για σκέψη μέσω των στίχων του. Oι ερμηνείες του μέχρι και σήμερα ανατριχιάζουν ακόμα και τον πιο μεθυσμένο Άγγλο. Η κάθε του στιγμή, είτε στο στούντιο, είτε στο σανίδι, σε βοηθάει να ανακαλύψεις και μία διαφορετική πλευρά του εαυτού σου.
Το μολυβένιο αερόστατο έδωσε το διαβατήριο σε εκατομμύρια ανθρώπους να ερωτευτούν τη μουσική σε όλο της το μεγαλείο και σε όλη της την οντότητα, δίχως ταμπέλες και περιορισμούς.
Και για να το πούμε όσο πιο απλά, περιεκτικά και ρεαλιστικά γίνεται:
Ο Plant με τους υπόλοιπους Zeps άλλαξε τη ροή της μουσικής που ακούμε. Αλήθεια πόσοι και πόσες δεν μαγκώθηκαν στο ξόρκι του Plant; Πόσοι δεν κόλλησαν στη μουσική αυτή ακούγοντας ή βλέποντας τον Plant; Και αυτό ισχύει ακόμη και στις μέρες μας, διότι η αύρα αυτού του θεού δεν έχει κοπάσει…
Για να μην πώ ότι έχει δυναμώσει κιόλας…
Παναγιώτης Πατσάης
