Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Η τέλεια ατέλεια των προσώπων της Αγίας Γραφής την καθιστά ένα βιβλίο αξιόπιστο ως προς τον τρόπο παρουσίασης των πρωταγωνιστών της.

Άνθρωποι εύθραυστοι, με δυνατή πίστη και άλλοτε με κραυγαλέες στιγμές αδυναμίες, οι οποίες αποδεικνύουν τη σωτήρια δύναμη της πίστης απέναντι στην ανθρώπινη ευαλωτότητα.

Μέσα από τα δάκρυα μετάνοιας του Πέτρου, την ώρα συνειδητοποίησης της άρνησης, αντικρίζει κανείς το μεγαλείο της πίστης. Εκείνης που γνωρίζει να ξεπερνά τα λάθη, το φόβο της ανθρώπινης φύσης και να επανασυνδέεται ξανά με το θείο, το υπέρτερο και ανώτερο.

H Αγία Γραφή δεν εξιδανικεύει τα ιερά της πρόσωπα, τους στυλοβάτες της πίστης, τους μεγάλους ήρωες. Τους ξευμνώνει, αναδεικνύοντας το μεγαλείο, την μικροψυχία, τις αδυναμίες, τους φόβους τους. Είναι θεϊκά δυνατοί, ανθρώπινα αδύναμοι. Είναι ήρωες πίστεως αλλά και φορείς της ανθρώπινης αδυναμίας.

Βασιλιάς Δαβίδ

Είναι τέλεια ατελείς, ατελώς τέλειοι. Έχουν θεϊκή έμπνευση, ανθρώπινη παρόρμηση. Η πίστη είναι ένα σκαλοπάτι ηθικοποίησης, όχι όμως τελειοποίησης. Διότι ο άνθρωπος πάντα είναι ατελής.

Οι δίκαιοι της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης ήταν δίκαιοι και άγιοι. Όχι τέλειοι. Η απουσία τελειότητας με τα αναφερόμενα λάθη τους, δεν τους καθιστά λιγότερο πιστούς. Είναι η απόδειξη πως ο δρόμος προς την αγιότητα είναι δύσβατος, γεμάτος αγκαθιά, είναι η αλήθεια πως τα σφάλματα δε διαγράφουν τη διαρκή προσπάθεια αυτοβελτίωσης και σύνδεσης ουσιαστικής με το Θεό.

Αν περιμέναμε να είμαστε τέλειοι για να αντικρίσουμε Παράδεισο, τότε εκείνος θα παραμείνει άδειος εσαεί. Πολλοί από τους κολασμένους της γης, από εκείνους που σύρθηκαν στη γη και είδαν τη ράχη τους να λυγίζει από τα λάθη τους, κατάφεραν να μπορουν πιο γρήγορα στην πόρτα του Παραδείσου από πολλούς ατσαλάκωτους.

Η αγιότητα δεν είναι κατάσταση; αλλά σταθερός αγώνας, αδιάκοπος και διαποτισμένος με λάθη. 

Δεν υπάρχει Βιβλικό πρόσωπο στο οποίο να μη γίνεται αναφορά στις “κακές” στιγμές της ζωής του, στις αδύναμες στιγμές του και στα ανθρώπινα συναισθήματά του που υπερίσχυσαν έναντι της ακλόνητης πίστης στη Θεία μέριμνα. 

Και αυτό είναι σοφή επιλογή. Η τελειότητα είναι ανέφικτή, η διαρκής προσπάθεια προς την αγιότητα μία επιλογή, με τα πάνω και τα κάτω της. Με τα σκαμπανεβάσματα και τις ατυχίες της.

Να φοβόμαστε εκείνους που δε λεκιάστηκαν ποτέ, εκείνους που δε λάθεψαν και που δεν σκόνταψαν σε λάθη και εσωτερικές παρορμήσεις. Εκείνοι που τα λάθη τους τα αντίκρισαν κατάματα, εκείνοι που από αυτά έλαβαν ένα κίνητρο ώθησης σε ένα ανώτερο σκαλοπάτι βελτίωσης, αυτοί θεωρούνται ήρωες πίστης.