Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Ποιος σας είπε πως το κορμί της γυναίκας είναι φτιαγμένο για να αποδέχεται την υποτίμηση και ένα παραπάνω,εκείνο το ανέπαφο άγγιγμα του νου.
Αυτό που το μόνο έχει υπ όψιν του, είναι να το υποτιμά και να δέχεται εκείνο καταιγιστικά πυρρά απάθειας, αμάθειας, μα κυρίως της ανέχειας του άλλου, στην πληθώρρα των συναισθημάτων,που θα πρεπε να χε δεχθεί!
Ποιος τους είπε άραγε, πως εκείνο το κορμί, δε θέλει τη ζεστασιά και δεν απαιτεί ,απ το κάθε του επισκέπτη, να το σέβεται, να το αγαπά και ένα παραπάνω να το φροντίζει σα να ναι δικό του;
Τι να το κάνω να ξεγυμνώνουν τα συναισθήματά τους, αν δεν είναι σε θέση να καλύψουν την παγωνια του και το πάγωμά του εκείνο, παρά να θέλουν απλα΄και μόνο να επαφίονται σ εκείνο το άγγιγμα και εκείνη την προσέγγιση για δική τους ευχαρίστηση και μόνο.
Ξέρετε το σώμα μας, είναι εκείνο το φρούριο , ο ναός,που θα πρεπε να σέβονται και κυρίως να ανακαλύπτουν πάνω του, εκείνους τους θησαυρούς αγγίγματός του.
Εκείνους που ναι σε θέση και θέληση να αποδεχτούν εκείνα τα αγγίγματα,μα πάνω απ όλα μιας ψυχής, που απλά όχι ξέρει μόνο, αλλά κατανοεί το κρύο και την ψύχρα που τα κατέβαλλε τόσα χρόνια.
Κι όμως κάθε γυναικείο κορμι, ίσως και να διψά και να λαχταρά αγγίγματα , τέτοια που θα το κάνει όχι απλά να μιλήσει , αλλά να φλυαρήσει στη δοτικότητα του άλλου, μα κυρίως να ανασύρει απ το δικό του χρονοντούλαπο,της μοναξιάς και της μοναχικότητάς του, εκείνο το αστέρι , που θα το ακολουθήσει από δω και μπρος, αφού ο δικός του κτήτορας , έγινε και ενός άλλου.
Αμοιβαία τα πάντα, το μαζί να κυριαρχεί και αυτό μόνο να ναι ο λογισμός τους, μακριά από παραλογισμούς και ανέφικτα σχέδια και προγράμματα ζωής.
Εκείνο το σώμα, που αν και μαρτύρησε , δε διαμαρτυρήθηκε πιστεύουν, αλλά από μόνο του , κράτησε τις δικές του ισορροπίες και αφέθηκε στη μοναδική , δική του επιλογή κάποια στιγμή.
Μακριά από ξένα χέρια.
Εκείνα που δε θα το νοιαστούν και δε θα το φροντίσουν,παρά θα το βιάζουν, έστω και με το άγγιγμα των ματιών τους, βλαβερά και φθονερά απέναντί του.
Με τον τρόπο εκείνο,που νοιάστηκε μόνο του , για τη δική του ανέπαφη προσέγγιση, ώστε όταν βρισκόταν η αρμόδια, ανάλογηα και η καθως πρέπει επαφή του,
Όπου έτσι , να ναι σε θέση να νιώσει και να αφεθεί , να του δοθεί και να του παραδωθεί , σε μια απέραντη χαρά , ευτυχία και κυρίως απέναντι στο δικό του Παράδεισο, απόμακρο απ την ως τότε του Κόλαση.
Αγγελικά τα μηνύματά του, απέναντι στο δικό του φύλακα άγγελο τώρα πια , μακριά και ανέπαφα απ τους Διαβόλους του γήινους και τα δικά του επιτέλους , σβησμένα κινήματα εναντίωσης με τους δικούς του Σατανάδες.
