Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Το διαζύγιο, η διάλυση δηλαδή των γαμήλιων όρκων, είναι πλέον ένα φαινόμενο καθημερινό. Ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν να χωρίσουν, είτε γιατί ο γάμος τους δεν εξελίχθηκε όπως εκείνοι προσδοκούσαν, είτε επειδή προέκυψε άλλη σχέση ή και οι ίδιοι άλλαξαν μέσα στη συντροφική τους πορεία.
Η διάλυση ενός γάμου αντιμετωπίζεται από μεγάλο μέρος της κοινωνίας ως προσωπική αποτυχία, ωστόσο, υπάρχουν μερικές περιπτώσεις όπου το ίδιο είναι μία αναπόφευκτη κατάληξη μίας μεγάλης αγάπης.
Αν υπάρχουν παιδιά, πολλές φορές η απόφαση αυτή συνοδεύεται και από μεγάλη προσωπική προσπάθεια ώστε να μη διαταραχθεί ο ψυχισμός τους και να παραμείνουν ισορροπημένα σε μία νέα πραγματικότητα.
Διότι χωρίζεις ως ζευγάρι, όμως θα σε ενώνουν πάντοτε τα παιδιά και ποτέ δε θα μπορέσεις να αποκόψεις ποτέ το άλλο πρόσωπο τελείως από τη ζωή σου.
Ο Κινηματογράφος δε θα μπορούσε να μη συμπεριλάβει το -πολλές φορές- τραυματικό γεγονός του διαζυγίου σε αρκετές παραγωγές του.
Ωστόσο, το Κράμερ εναντίον Κράμερ παραμένει το πιο εύστοχο φιλμ που σε εποχές πιο πουριτανικές από τη δική μας, πυροδότησε μία αμφισβήτηση για τους ρόλους που αποδίδουμε κοινωνικά στα δύο φύλα και πώς η οικογενειακή και επαγγελματική ζωή μπορεί να έρθει σε μία ισορροπία.
Η δραματική ταινία του Robert Benton παραμένει επίκαιρη, διότι παρουσιάζει εύστοχα τις εσωτερικές παραμελήσεις ενός ζευγαριού οι οποίες δημιουργούν ολοένα και ένα μεγαλύτερο χάσμα.
Τόσο μεγάλο που μόνο μία αίθουσα δικαστηρίου θα καταλήξει να προσπαθεί να το ισορροπήσει.
Ταινία που ξεπερνά προβλεπόμενους κοινωνικούς ρόλους, επαναπροσδιορίζοντας το ρόλο του πατέρα και της μητέρας, δίνοντας έμφαση και στους πατεράδες οι οποίοι διαχρονικά αδικούνται από το σύστημα δικαιοσύνης και των οποίων η επιρροή πάντοτε στο Νόμο φαντάζει λιγότερο σημαντική από την παρουσία της μητέρας.
Ο χαρακτήρας της Μέριλ Στριπ από μία γυναίκα εξαρτωμένη σε μία γυναίκα που καταλήγει εργαζόμενη να αγωνίζεται για την επιμέλεια του παιδιού, αναδεικνύει τη γυναικεία ανεξαρτησία που χειραφετείται και δεν περιμένει την ανδρική ασφάλεια και εξασφάλιση.
Η Μέριλ Στριπ και ο Ντάστιν Χόφμαν εξαιρετικοί ως πρωταγωνιστές και ως σύμβολα μίας οικογενειακής δομής που μεταλάσσεται, αναδεικνύοντας ότι και οι προβλεπόμενοι κοινωνικοί ρόλοι βρίσκονται πάντοτε υπό αλλαγή και επανεξέταση.
Ταινία που κέρδισε εντυπώσεις, κατάφερε να είναι υποψήφια για 8 Όσκαρ και θα καταφέρει να αποσπάσει 5 (Καλύτερης ταινίας, Σκηνοθεσίας, Α΄ Ανδρικού ρόλου στον Χόφμαν, Β΄ Γυναικείου ρόλου στην Στριπ και Διασκευασμένου σεναρίου).
Η καλύτερη ταινία για τη διάλυση του γάμου, τις συνέπειες σε όλα τα μέλη, την προσπάθεια προστασίας του ψυχισμού ενός παιδιού.
