Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Κάνοντας μία αναδρομή στις τηλεοπτικές πρωινές εκπομπές σε εκείνες τις ένδοξες τηλεοπτικές εποχές των αρχών του 2000, στο μυαλό μου έρχεται η εξής θεματολογία: γυμναστική, μαγειρική, λίγες δόσεις κουτσομπολιού και… ζώδια.

Κάπως έτσι, ξεκινά να εξοικειώνεται ο μέσος τηλεθεατής με την Αστρολογία, τα ζώδια, διάφορες παραεπιστήμες που πατάνε επάνω στην αγωνία του ανθρώπου και λειτουργούν ως ένα ψευδές παυσίπονο συναισθηματικής ανακούφισης.

Ο Ανάδρομος Ερμής λειτουργεί ως μία αποποίηση προσωπικών ευθυνών; είναι η προσπάθεια να επιρρίψουμε σε κάποιον άλλο εξωγενή παράγοντα τις συνέπειες αποκλειστικά προσωπικών επιλογών.

Όλοι οι άνθρωποι έχουμε μέσα εμφυτευμένες πεποιθήσεις που ακόμα και αν γνωρίζουμε ότι δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αρνούμαστε να τις αποβάλλουμε.

Η μεταφυσική μας ανάγκη να προσπαθούμε να βρούμε μία αιτιολόγηση που δε στηρίζεται αποκλειστικά στη λογική επεξεργασία δεδομένων είναι μία από αυτές.

To πραγματικά λυπηρό είναι ότι η τηλεόραση ενδυνάμωσε έναν τρόπο σκέψης που εναντιώνεται στην Επιστήμη αποκλειστικά για τηλεοπτικούς λόγους και τηλεθέαση. Έκανε αυτονόητο το να βλέπω τα ζώδια, εισήγαγε στη ζωή των ανθρώπων μία μοιρολατρική αντίληψη που στηρίζεται στην προσπάθεια ανάγνωσης των άστρων και όχι στην προσωπική προσπάθεια αλλαγής ζωής.

Η τηλεοπτική αυτή κουλτούρα σταθεροποίησε και νομιμοποίησε αυτή την ανάγκη των ανθρώπων να καταφεύγουν σε μη επιστημονικές μεθόδους για να βρουν απαντήσεις.

Η εκμετάλλευση συναισθηματικά ευάλωτων ανθρώπων έγινε ένα είδος τηλεοπτικού καθεστώτος; ποιος, πραγματικά, θα πίστευε ότι μπορεί κάποιος να προβλέψει μία ασήμαντη λεπτομέρεια στην προσωπική μου ζωή και όχι έναν πόλεμο;

Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που διαμορφώνει συνειδήσεις. Και έκανε μέρος της καθημερινότητας πολλών ανθρώπων τρόπους μελέτης του κόσμου αντίθετους με την Επιστήμη και τη Λογική.

Τι θέλεις, δηλαδή να πεις; ότι φταίει ο Ανάδρομος Ερμής και όχι εγώ;