Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Πάντοτε διαβάζοντας ένα παραμύθι αναλογίζομαι την αντιδιαστολή ανάμεσα στη διδακτικότητα που μπορεί να διαθέτει παιδικό βιβλίο και στα ενήλικα “παραμύθια” που συνήθως υποκρύπτουν ποταπά ένστικτα. Σκέφτομαι επίσης, το πόσο χρήσιμα είναι τα παραμύθια στημ εκπαιδευτική διαδικασία και πώς θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν ακόμη περισσότερο για να περάσουμε χρήσιμα μηνύματα στα παιδιά, να τα ενεργοποιήσουμε, να διαμορφώσουμε χαρακτήρες και συμπεριφορές.
Το “Λουλουδοχωριό” της Πολυξένης Ζαρκαδούλα από τις εκδόσεις Διάνοια υπηρετεί αυτό το σκεπτικό σε μέγιστο βαθμό.
Μέσα από την εξαιρετική εικονογράφηση, το λιτό αλλά εύστοχο κείμενο, η συγγραφέας κατορθώνει να αρθρώσει έναν ουσιαστικό κοινωνικό λόγο.
Μας παρουσιάζει ένα χωριό όπου κάθε λουλούδι, ως ξεχωριστή οντότητα, με τη μοναδικότητά του συνεισφέρει στο θετικό ουλλογικό έργο, και η εξουσία, εδώ ο βασιλιάς, στέκεται με σεβασμό και κατανόηση απέναντι στους υπηκόους του και επιδιώκει τη συνεργασία και την αλληλεγγύη, δημιουργώντας περιβάλλον αρμονικής συνύπαρξης.
Ακόμη κι όταν εμφανίζεται το κακό, η αντίδραση δεν είναι μονόπλευρη και εγωιστική. Ο καθένας συμμετέχει με τις ιδέες του, τα ιδιαίτερα στοιχεία του, τις ικανότητες του για να αντικρούσουν τις επιπτώσεις. Το περιβαλλοντικό μήνυμα έρχεται να ακουμπήσει πάνω στη συνολική πρόταση για τον πιο λειτουργικό τρόπο οργάνωσης μιας κοινωνίας.
Η Ζαρκαδούλα με νεανική ορμή, ποιητική δυναμική και ευαίσθητο αισθητήριο, μας προσφέρει ένα παραμύθι που αφορά όλους μας και μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου τόσο για το συλλογικό όσο και για το ατομικό μέλλον μας.