Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Ποιο είναι τελικά το Χρέος; Ατομικό ή συλλογικό. Συναισθηματικό ή συνειδησιακό. Πρακτικό ή ονειρικό.

Η Ελένη Μάλλιαρη στο νέο της μυθιστόρημα “Το Χρέος” από τις Εκδόσεις Επίμετρο, λειτουργεί περισσότερο ως κοινωνικός αγκιτάτορας θέτοντας σε εγρήγορση ψυχή και νόηση, μπρος στο κενό της ανυπαρξίας της συνήθειας, της τάξης και της άβουλης συμμόρφωσης.

Ο Ορέστης, ο κεντρικός ήρωας, ένας λαϊκός μουσικός ψάχνει την αρμονία στη διαρκή πάλη, σιχαίνεται το ξεπούλημα ιδεών και αξιών, που γίνονται το δόλωμα της πρόσκαιρης εκτόνωσης των μαζών και μισεί όσους υπηρετούν αυτή την εξαπάτηση, όπως ο επιτυχημένος συνάδελφος του τον οποίο και δολοφονεί.

“Το Χρέος” δεν είναι ένα βιβλίο ατέρμονης αστυνομικής πλοκής, ερευνών και στοιχείων που σταδιακά αποκαλύπτουν τον δράστη και τα κίνητρα του. Ο υπαίτιος, οι σκέψεις και οι στόχοι του βρίσκονται εκεί από την πρώτη στιγμή, σε κοινή θέα. “Δικάζεται” διαρκώς, αυτοτιμωρείται αλλά και εξυψώνεται ως σύγχρονος Προμηθέας. Θέτει διλήμματα, απαιτεί απαντήσεις και καταλήγει ηρωικό θύμα και θύτης.

Η Ελένη Μάλλιαρη με γνήσια σουρεαλιστικό λόγο, αφαιρετικές τεχνικές και πηγαίο λυρισμό, αποτυπώνει τον κοινωνικό μας ιστό με τις δομικές αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του, δείχνει τον δρόμο της επαναστατικής ελευθερίας, ανοίγει υπαρξιακά θέματα με θέρμη και βούληση.

Το έγκλημα δεν είναι το αποτέλεσμα αλλά απλώς το σύμπτωμα μιας ανίατης “ασθένειας”.