Γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου, φαρμακοποιός – κριτικός λογοτεχνίας

Να λοιπόν μια ρηξικέλευθη πρόταση επαναπροσδιορισμού του αστυνομικού διηγήματος, μιας εξέλιξης του είδους αν θέλετε, τη στιγμή που όλα έδειχναν ότι το συγκεκριμένο είδος είχε σταματήσει να βρίσκει νέες φόρμες ή τρόπους απόδοσης.

Όπως δηλώνει κι ο τίτλος του το βιβλίο αυτό αποτελεί μια συλλογή μικρών σε έκταση διηγημάτων, μερικά λίγο μεγαλύτερα απ’ τα όρια της flash fiction, που το καθένα περιστρέφεται γύρω από ένα φόνο.

Το στοίχημα όμως είναι ότι δεν εστιάζουν τα διηγήματα αυτά στο αστυνομικό κομμάτι της υπόθεσης, ούτε καν στο ιατροδικαστικό, ούτε αποτελούν τετριμμένα αστυνομικά αινίγματα, παρά ρίχνουν φως στις εσωτερικές διεργασίες, στις σκέψεις των εμπλεκομένων ή στο κοινωνικό περίγραμμα μέσα στο οποίο εκτυλίσσεται η δράση.

Το εγχείρημα φαντάζει δύσκολο λόγω της περιορισμένης έκτασης του κειμένου αλλά η συγγραφέας σε μια επίδειξη αριστοτεχνικής πύκνωσης του λόγου καταφέρνει να επιτύχει το ακατόρθωτο. Καταφέρνει να συγκεράσει την αγωνία, την ταχύτατη προώθηση της πλοκής, ακόμα και την έκπληξη του αναγνώστη μέσα στις λίγες σελίδες του κάθε διηγήματος χωρίς όμως να χάνει ποτέ τη συναρπαγή του. Όλα αυτά συνθέτουν τελικά ένα καινοφανές κείμενο που με παρονομαστή το φόνο οδηγεί τον αναγνώστη ν΄ αναζητά τις αιτίες που οδήγησαν τους ήρωες στις πράξεις τους αλλά όπως ήδη αναφέρθηκε με σαφή διαφοροποίηση απ’ αυτό που έχει επικρατήσει ν’ αναφέρεται ως «αστυνομικό με κοινωνικό σχόλιο».

Η γλώσσα επιλέχθηκε να είναι μια ιδιότυπη ντοπιολαλιά ευχερώς κατανοητή όμως από τον μέσο αναγνώστη ακόμα κι αυτού τού χωρίς ακούσματα από τα Ελληνικά που μιλιούνται στις διάφορες περιοχές της χώρας μας.

Κάποιες στιγμές όμως  αναδύεται μια τραχύτητα στη γλώσσα που σκοπό έχει να προσδώσει ρεαλισμό και αληθοφάνεια στην κάθε ιστορία και κυρίως να αναδείξει τους ήρωες ως γήινους χαρακτήρες και να διαλύσει την όποια υπόνοια παρείσφρησης φαντασίας στην αφήγηση. Πράγματι, τα κείμενα αποπνέουν την αίσθηση ερανισμού αστυνομικού ρεπορτάζ όπου ο αναγνώστης αφήνεται να βυθιστεί στις σκέψεις και τα κίνητρα των ηρώων έχοντας τη βεβαιότητα ότι δεν χειραγωγείται από λογοτεχνικά τεχνάσματα. Βρίσκεται ο ίδιος στη σκηνή του κάθε φόνου, όσο κι αν θα κληθεί να διαπιστώσει σε λίγο ότι δεν είχε καν φανταστεί τι ήταν αυτό που φονεύεται μπροστά του!

Η ανάγνωση κυλάει γρήγορα, αβίαστα και πάντως στο ρυθμό που απολαμβάνει ο αναγνώστης αφού είναι απαλλαγμένος από το «καθήκον» της εύρεσης του ενόχου ή της επίλυσης του γρίφου. Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που αφήνει μια ευχάριστη επίγευση από την πρωτόγνωρη εμπειρία τού ενώ διαβάζεις για φόνους να ωθείσαι να στοχαστείς πάνω σε βαθύτερα νοήματα που κρυβόταν πίσω τους. Εν ολίγοις πρόκειται για ένα ανάγνωσμα που θα ικανοποιήσει εξίσου τους λάτρεις του αστυνομικού μυθιστορήματος τηρουμένων των αναλογιών της φόρμας, αλλά κι αυτούς που αρέσκονται στο να αναζητούν φρέσκιες ιδέες στις αναγνωστικές τους αναζητήσεις.

3,5/5,0