Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Ο ντετέκτιβ Στάθης Πσντελιάς επανέρχεται στη δράση μέσα από την εμπνευσμένα πένα της Κωνσταντίνας Μόσχου και τις εκδόσεις Bell. Αυτή τη φορά με το “Μέρσι”, ένα όνομα που σε σέρνει μια προς το έλεος της εγκληματικής ιδιαιτερόρητας και μια προς την παράφραση του Μερσί της ευχαριστίας και της αποδοχής, ο ήρωας μας έρχεται αντιμέτωπος με μια έρευνα που τον ρίχνει στα βαθιά του χώρου της Τέχνης.

Μόνο που η τέχνη δεν είναι μόνο η αρμονία, η καλαισθησία, η ανύψωση της ανθρώπινης υπόστασης. Πίσω της κρύβεται κι ένα πρόσωπο βαμμένο με τα χρώματα της παραπλάνησης, της πλαστότητας ενός φαινομενικά “αφ’ υψηλού” κομματιού της κοινωνίας.

Η Μέρσι εξαφανίζεται κι ο Πσντελιάς, αναζητώντας την, βρίσκεται μέσα στα μονοπάτια της καλλιτεχνικής εξαπάτησης, των υπηρετών και του δούλων της.

Ο ντετέκτιβ μας αποτελεί μια μορφή γνώριμη, καθημερινή αλλά και μοναδική. Με τις αδυναμίες, τη ρουτίνα μιας προσωπικής ζωής με τετριμμένες συνήθειες. Αντιμέτωπος με την ίδια πεζή πραγματικότητα και τους ανορθολογισμούς της γενικευμένης ελληνικής παραδοξολογίας.

Η Μόσχου δεν καταφεύγει σε δοκιμασμένες συνταγές και δεν αναπαράγει αυτούσιες νόρμες, μεθόδους και χαρακτήρες αναμενόμενους πλέον στη διεθνή αστυνομική λογοτεχνία. Δίνει ταυτότητα και ιδιαίτερη αίσθηση στην πλοκή και τους ήρωες της, ταυτισμένη με τις εγχώριες εμπειρίες. Χρησιμοποιεί επιδέξια το χιούμορ, τον εύστοχο σαρκασμό ως λογοτεχνικό εργαλείο αποφόρτισης και αναστοχασμού αλλά και ως μέσο δεκτικού κοινωνικού σχολίου.

Το σύγχρονο ελληνικό αστυνομικό μυθιστόρημα χρειάζεται προσπάθειες που συνδυάζουν την τεχνική ικανότητα, με την ενδιαφέρουσα πλοκή και τις ανατροπές μέσα από μια πιο κοντινή στους αναγνώστες της οπτική.

Κι η Κωνσταντίνα Μόσχου κατορθώνει με το “Μέρσι” να πετύχει πλήρως αυτό τον στόχο.