Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Τα Χριστούγεννα είναι μια περίοδος θαλπωρής αλλά και νοσταλγίας, για κάποιους ακόμη και μελαγχολίας. Μέσα σε αυτό το κλίμα τα παραμύθια έρχονται να προσθέσουν μια διδακτική νότα και να μας υπενθυμίσουν αξίες που οφείλουμε να προσέχουμε ως κόρη οφθαλμού.

“Η ουρά του αστεριού” του Δημήτρη Βαλσαμίδη επιτελεί με αξιοζήλευτο τρόπο τον σκοπό για τον οποίο πρέπει να υπάρχουν σύγχρονα Χριστουγεννιάτικα παραμύθια.

Σε δύσκολους, ψυχοφθόρους καιρούς τέτοια κείμενα μάς θυμίζουν την ουσία των οικογενειακών δεσμών, τη δυναμική της φιλίας και της αλληλεγγύης, την ανάγκη να πιστεύουμε στο θαύμα της θέλησης και την αστείρευτη επίδραση της γνήσιας κι ανόθευτης αγάπης σε κάθε πλευρά της ζωής μας.

Ο μικρός Λάμπρος με τη βοήθεια του γάτου του θα περιπλανηθεί στην ονειρική χώρα της Ουραριτέσα, όπου ένα Χρισταστέρι θα σταθεί αρωγός των προσπαθειών τους για την εύρεση του πατέρα του Λάμπρου. Η κατάληξη παρά τις πρόσκαιρες αναποδιές θα είναι θετική; Η οικογένεια θα ενωθεί ξανά; Η αγάπη μπορεί να σταθεί κυριαρχικός καταλύτης;

Ο Βαλσαμίδης μάς μεταφέρει σε έναν παραμυθένιο κόσμο που ταυτόχρονα παραμένει τόσο ρεαλιστικός.

Η γραφή του κινείται με αξιοπρόσεκτη ισορροπία ανάμεσα στη λογοτεχνική ποιότητα και την απλότητα, παραδίδοντας μας ένα κείμενο που θα ικανοποιήσει μικρούς και μεγάλους με τη γλυκύτητα και τον αξιακό συλλογισμό του.