Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας

Μια διαφορετική νουβέλα από τις εκδόσεις Παρέμβαση. Η “Αντίστιξη” της Μαρίας – Δέσποινας Ράμμου, κινείται με ευελιξία και λογοτεχνική χάρη ανάμεσα σε ξεχωριστά είδη. Αφηγείται αλλά και παρακολουθεί τα γεγονότα. “Θεατρικολογεί” αλλά και “δοκιμιολογεί” πάνω σε υπαρξιακά ζητούμενα. Περνά ταχύτατα από το υπαρκτό στο φαντασιακό.

Τρεις πρωταγωνιστές, αληθινοί χαρακτήρες ή πλάσματα της λογοτεχνικής μυθοπλασίας; Αναζητούν την “αντίστιξη” την ομαλή, αρμονική συνύπαρξη των ετερόκλητων “φωνών” τους. Η πορεία της ζωής τους συγκρούεται με τα θέλω, οι επιθυμίες με την ευθύνη, η αγάπη με την εξάρτηση από την αναγνώριση.

Θα φθάσουν στο απαραίτητο σημείο αυτογνωσίας που θα τους επιτρέψει να αναγεννηθούν από τις “στάχτες” τους.

Το παράνομο ζευγάρι και ο σύζυγος. Το τρίγωνο της απόλαυσης με τη σιγουριά. Οι γωνίες της αποδοχής με την ανεξαρτησία. Θα έρθει ποτέ η πραγματική γαλήνη, μιας ατάραχης, συγκαταβατικής απόρριψης του κορεσμού;

Η συγγραφέας θέτει εμμέσως το θέμα της γυναικοκτονίας, όχι μόνο ως ευθεία εγκληματική πράξη αλλά κι ως διαρκή κατασταλτική διαδικασία στέρησης της έμπνευσης, της ελευθερίας, της αυτονομίας. Ο “απατημένος” σύζυγος “θαμμένος” στην αυτοαναφορικότητά του δεν αντέχει τον εξωσυζυγικό “έρωτα” της συντρόφου του,. ζηλεύει ίσως την δημιουργική “ασυδοσία” του “ανεξέλεγκτου” συγγραφικού ταλέντου της.

Η “Αντίστιξη” συγκλονίζει με την τραγικότητα των συμβάντων και με τη λυρικότητα των περιγραφών.

Ο αναγνώστης θα βυθιστεί, μαζί με τους πρωταγωνιστές, στο έρεβος της ανυπαρξίας για να αναδειχθεί η προσδοκώμενη τάξη πραγμάτων που θα δώσει στον καθένα το περιθώριο του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοπραγμάτωσης, δίχως φοβικούς περιορισμούς και δεσμεύσεις.