Γράφει ο Δημοσθένης Δέπος
Είδα πρότινος την ταινία – αμερικανιστί “Green Book”. Γυρίστηκε το 2018, την είχα βάλει στο μάτι τα τελευταία χρόνια αλλά δεν μου είχε προκύψει. Είχα διαβάσει τη θεματική της και με είχε μυστικά κι απροσδιόριστα προσκαλέσει.
Πάντα εύρισκα ενδιαφέρον στις ιστορίες των “μίσφιτς”, τουλάχιστον δεν έπληττα. Κυρίως με κέντριζε αυτός ο ατμοσφαιρικός ηθοποιός, ο Βίγκο Μόρτενσεν. Στο φιλμ έπαιξε τα στάνταρτς του και κάτι παραπάνω κι άδικα έχασε το Όσκαρ. Αποκάλυψη ωστόσο ήταν ο συμπρωταγωνιστής του, ο Μαχέρσαλα Άλι. Τι παίξιμο, τι στήσιμο!
Πόσο μπροστά είναι το Χόλιγουντ από τους υπόλοιπους, μας αρέσει δεν μας αρέσει… Είναι μια πραγματική βιομηχανία παραγωγής ηθών, κατευθυνόμενη ως επί το πλείστον. Στα αριστουργήματα του όμως κάνει προαγωγή ηθών.
Η υπόθεση του έργου είναι ένα “ρόουντ μούβι”, που διαρκεί δύο μήνες του 1962, στον ρατσιστικό νότο των Η.Π.Α. Έχει στο κέντρο της όμως μια υπέρβαση στα καθιερωμένα: από την μία ένας λευκός ιταλιάνος, μόρτης και παιδί της πιάτσας, αδαής, αγράμματος, νταής, φτωχαδάκι με οικογένεια κι από την άλλη ένας έγχρωμος (“νίγκρο”, “μπόϊ”, για τους νότιους) εκλεπτυσμένος, μορφωμένος, ευκατάστατος, μοναχικός και κρυπτοομοφυλόφιλος, συνειδητοποιημένος κι άνθρωπος αρχών. Ο άνεργος άσπρος προσλαμβάνεται επ’ αμοιβή ως οδηγός – σωματοφύλακας από τον ιδιοφυή και καταξιωμένο μαύρο πιανίστα, για να τον συνοδεύσει στο ανασφαλές “τουρ” του στις εσχατιές του αμερικανικού νότου. Οι δύο αντίθετοι πόλοι παραμερίζουν την αρχική αντιπάθεια τους και με τις αντιξοότητες του ταξιδιού δένονται αρχικά με μια αποδοχή και μετά με μία φιλία, που θα τους ακολουθήσει μετά δια βίου.
Έχω γνωρίσει στη ζωή και τους δύο τύπους αυτών των ανθρώπων. Ο ένας κοιτάει εμμονικά στην ανατολή κι ο άλλος απαξιωτικά στη δύση. Αυτό που χάνουν είναι, ότι πότε – πότε έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλο, έχουν ανάγκη αυτή την αλληλοσυμπλήρωση. Η ζωή είναι δύσκολη, γεμάτη απρόοπτα, ενίοτε επικίνδυνη κι η περιχαράκωση είναι περιττή κι ανόητη συνάμα.