/Ο συγγραφέας Γιώργος Πολυχρονίδης στο CulturePoint.gr

Ο συγγραφέας Γιώργος Πολυχρονίδης στο CulturePoint.gr

Ο συγγραφέας Γιώργος Πολυχρονίδης *, απαντά στις ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα, με αοφρμή την έκδοση του νέου του βιβλίου “Εδώ είν’ ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ”

1. Κυκλοφόρησε το βιβλίο σας με τίτλο “Εδώ είν’ ο παράδεισος κι η κόλαση εδώ”. Τι πραγματεύεται;

Στο βιβλίο ένας φυλακισμένος ο Τάσος, αφηγείται τη ζωή του στο συγγραφέα και μέσα απ’ αυτήν την αφήγηση βλέπουμε τα .. περάσματα, αλλά και το πέρασμα του Τάσου απ’ τον παράδεισο στην κόλαση, μόνο που ο παράδεισος κατά καιρούς ήταν κόλαση και το αντίθετο, αλλά αυτό μπορεί να το ξεχωρίσει μόνο στο τέλος.

2. Περιγράψτε μας τον κεντρικό ήρωα, τον Τάσο;

Ο ήρωας αυτός που είναι φανταστικός έχει πάρει πολλά δάνεια από ανθρώπους που έτυχε να γνωρίσω. Η μοίρα, η τύχη και η ζωή τον οδήγησαν σε δρόμους επιτυχίας κι αποτυχίας, αλλά ήταν έτσι; Αυτό θα το καταλάβει κι ο ίδιος όταν κάνει ‘’σούμα΄΄. Αυτό που μπορώ να πω εγώ είναι ότι, ήταν καλό παιδί και έντιμος άντρας, όπως βέβαια το έβλεπε και ο ίδιος.

3. Τι θέλετε να αποκομίσει ο αναγνώστης μέσα από το βιβλίο σας;

Εγώ δε γράφω για να ‘’ διδάξω’’, δεν είμαι δάσκαλος, εγώ αφηγούμαι ιστορίες που έρχονται μέσα από μνήμες, ακούσματα και μύθους. Το τι θα αποκομίσει ο αναγνώστης είναι δικό του θέμα, το μόνο που ελπίζω είναι να περάσει καλά σ’ αυτό το ταξίδι που θα κάνει μαζί μου.

4. Τι είναι αυτό που μετατρέπει τις ζωές μας σε Παράδεισο ή Κόλαση;

Στη ζωή μας τη ριμάδα και την όμορφη σχεδόν ποτέ δεν καταλαβαίνουμε πότε είναι κόλαση και πότε παράδεισος, αλλά ας βάλουμε τον Τάσο να απαντήσει σ’ αυτήν τη ερώτηση.

Απ’ το βιβλίο:

… Ποιο καλά θα ήταν, άνθρωποι σαν και μένα, να μη φτάνουν ποτέ στην ηλικία μου κι ούτε να βρίσκουν χρόνο να θυμούναι, ούτε να έχουν την ανάγκη να εξομολογούνται σ’ έναν άγνωστο που όχι μόνο να βοηθήσει δεν μπορεί, αλλά χειροτερεύει τα πράματα. Έτσι κι αλλιώς σε τέτοιες περιπτώσεις ποιος μπορεί να σε βοηθήσει; Κανείς, ούτε ο θεός ούτε ο διάολος, όσο κι αν παλεύουν μέσα σου.

‘’Τι μπορείς να πεις στον άνθρωπο που δίνει λογαριασμό στον εαυτό του, τι μπορείς να του πεις, που πήγε φυλακή, για να γλυτώσει αυτόν που αγαπάει, τι μπορείς να του πεις που τον καίει το σαράκι, γιατί χάλασε έναν έρωτα, τι να του πεις, που πίστευε ότι καλύτερα να σε φοβούνται παρά να σε λυπούνται, πώς να του πεις λυπάμαι, ή έτσι είναι, Τάσο, ή ακόμα ότι όσο περισσότερα έξοδα κάνεις, τόσο περισσότερο θα πληρώσεις.’’

Τα νιάτα δεν υπολογίζουν τίποτα, όταν είσαι νέος και στα σκατά να πέσεις δε σε νοιάζει, λερώνεσαι αλλά σηκώνεσαι και συνεχίζεις. Ζεις, βράζει το αίμα σου, δεν αναρωτιέσαι αν αυτό είναι καλό ή κακό, είναι η ζωή κι αγωνίζεσαι γι’ αυτή, αγωνίζεσαι για να ζήσεις. Καλά θα ήταν να μη με τριβελίζουν αυτές οι σκέψεις που μπορεί να σε τρελάνουν, ή να σε τρελάνουν λίγο παραπάνω. Δεν μπορώ να πω, έζησα, όπως έτυχε κι όπως ήθελα, και τελικά δεν ήταν δύσκολο. Καλά –καλά δεν το κατάλαβα, δεν το κατάλαβα γιατί τότε το ζούσα, μεγάλες δουλειές, πολλά λεφτά, τι άλλο ήθελα, στις δύσκολες αποφάσεις θα κόλλαγα; Όταν υπάρχουν πολλά λεφτά, οι δρόμοι ανοίγουν, όλοι οι δρόμοι, ακόμα κι αυτοί που δεν ήθελαν να σε δουν στα μάτια τους, ξαφνικά σε αγαπούν. Είχα τη δύναμη να ζήσω αυτή τη ζωή όσο σκληρή κι αν ήταν, και δεν ήταν μόνο γεμάτη πόνο, αλλά είχε και πολλές χαρές. Είχα τη δύναμη να την αγκαλιάσω και να την κάνω κομμάτι μου, γιατί όπως και να το κάνεις, η ζωή έχει και σπουδαία πράματα. Τελικά, η ζωή σου είναι οι επιλογές που κάνεις, και στους άντρες αυτό ισχύει περισσότερο. Ο άντρας ένα δρόμο έχει και είναι υποχρεωμένος να κάνει ό, τι πρέπει να κάνει, για να γίνει αυτό που θέλει, αν και η ίδια η ζωή μου απέδειξε ότι αυτό δεν ισχύει μόνο για τους άντρες, είχε δίκιο η Στάσα μου.

5. Η έμπνευση ή η σκληρή δουλειά παίζει τον σημαντικότερο ρόλο στη συγγραφή ενός βιβλίου;

Όταν ταξιδεύεις γεμίζοντας άδειες σελίδες αφήνοντας κομμάτια και κομματάκια απ’ το είναι σου, δεν ξέρεις αν αυτό είναι σκληρή δουλειά, αν είναι έμπνευση… Είναι ταξίδι κι επειδή είσαι.. αλλού..! Βρίσκεσαι συγχρόνως στην κόλαση και τον παράδεισο. Τώρα για τη συγγραφή αυτό που παίζει ρόλο, είναι το να κάτσεις και να γράφεις και με τη σκληρή δουλειά ίσως να έρθει και η έμπνευση.

6. Τι ρόλο έχει πλέον το βιβλίο, στην ψηφιακή εποχή μας;

Επειδή εγώ είμαι πολύ λίγο χωμένος στην ψηφιακή εποχή και δεν την καταλαβαίνω, θα πω ότι δεν ξέρω τι ρόλο παίζει, όπως δεν ήξερα τι ρόλο έπαιζε πολλά χρόνια πριν το γουόκμαν που σχεδόν όλοι οι νέοι είχαμε αυτό το ρημάδι στ’ αυτιά μας. Ελπίζω πάντως ο ρόλος αυτός να είναι καλός ρόλος, να ερμηνευτεί σωστά και να οδηγήσει σε καλό δρόμο. Εγώ το βιβλίο το θέλω βιβλίο, θέλω να μυρίζει χαρτί και μελάνι κι όχι ψηφιακό κι ευτυχώς υπάρχουν κι άλλοι ρομαντικοί που τους αρέσει να το πιάνουν το βιβλίο. Για τις μελλοντικές γενιές δεν ξέρω τι ρόλο θα παίξει. Βλέπεις, σήμερα τα παιδιά από το Δημοτικό ακόμα, βρίσκονται συνεχώς μπροστά σε μια οθόνη. Ίσως γι’ αυτά το ηλεκτρονικό βιβλίο να είναι πιο δημοφιλές.

7. Ένας μήνας “καραντίνα”. Ποια είναι τα πέντε βιβλία που θα θέλατε μαζί σας;

Όταν πήγα ένα μήνα διακοπές κουβάλησα μαζί μου πάνω από 50 βιβλία κι αυτό με μεγάλη δυσκολία. Ήταν βέβαια η περίοδος που έγραφα τις ‘Κατάρες’’ μου και πήρα και βιβλία που θα με βοηθούσαν σ’ αυτό. Μου είναι δύσκολο να πάρω μόνο πέντε βιβλία, αν ήμουν υποχρεωμένος πάντως δε θα έπαιρνα κάποια βιβλία που έχω διαβάσει, αν μου τύχει κάτι τέτοιο θα δώ κι εγώ τότε τι επιλογή θα κάνω…

8. Διαλέγετε παρέα για ολιγοήμερη απόδραση. Ποιους λογοτέχνες, ανεξαρτήτως ιστορικής περιόδου δράσης, θα συμπεριλαμβάνατε;

Σίγουρα τον Ταχτσή, ακόμα τον παραμυθά τον Ηρόδοτο, βάλε κι έναν Αριστοφάνη, τον Τσιφόρο για να τον δω να συζητάει με τους παραπάνω και βέβαια το μεγάλο μου έρωτα, το Σεφέρη και να τον ακούσω να διαβάζει τον ‘’ τελευταίο σταθμό’’ ..Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσαν… κτλ. Απ’ ότι βλέπω δεν έβαλα ούτε μια γυναίκα, ας βάλω μία στη συντροφιά και θα ήθελα τη Διδώ Σωτηρίου γιατί αυτήν την περίοδο περνάω αρκετές ώρες μαζί της παίρνοντας κομμάτια απ’ την ψυχή της κι απ’ τα Ματωμένα χώματα, γιατί γράφω ένα θεατρικό επηρεασμένος απ’ την ίδια και τα βιβλία της. Ελπίζω όλοι αυτοί να είναι του γλεντιού και του κρασιού μην .. πλήξουμε κιόλας. Τώρα αυτή η ερώτησή σας μου βάζει στο μυαλό να πραγματοποιήσω αυτές τις ολιγοήμερες διακοπές, ευκολάκι αν χωθείς σε άδειες σελίδες..

9. Πιστεύετε στη μοίρα ή στη τύχη;

Και στη μοίρα και στην τύχη, αρκεί αυτές οι δύο να είναι μονιασμένες και να σε οδηγούν σε παραδείσια μονοπάτια, όπου θα μπορεί η δική σου συμβολή να κάνει καλύτερα αυτά που φέρνουν η μοίρα και η τύχη.

10. Χρειαζόμαστε περισσότερο ρομαντισμό ή ρεαλισμό στις ζωές μας;

Κάτι τέτοιες ερωτήσεις δεν μπορώ να τις απαντήσω εύκολα, δεν ξέρω, γιατί είμαι μάλλον περισσότερο ρεαλιστής και το ρομαντισμό μου ντρέπομαι λιγάκι να τον αφήσω να φανεί. Όσο μεγαλώνω πάντως, φέτος θα κλείσω τα 66, ο ρομαντισμός χτυπάει περισσότερο την πόρτα του ρεαλισμού μου. Στη ζωή όλα χρειάζονται, όλα, και σίγουρα ο ρεαλισμός και ο ρομαντισμός, μόνο να υπάρχουν τόσο όσο το χρειάζεται και μπορεί να σηκώσει ο καθένας μας.

  • Ο Γιώργος Πολυχρονίδης γεννήθηκε στη Νέα Βύσσα Έβρου στις 27 Μαρτίου του 1956.  Το βιβλίο “Ο Κώστας, εγώ κι ο Ταχτσής”, το πρώτο του συγγραφικό εγχείρημα είναι ντοκουμέντο, με αυτοβιογραφικά στοιχεία και ελάχιστη μυθοπλασία. Το “Κόκκινο φεγγάρι πάνω απ’ το ποτάμι” είναι το πρώτο του μυθιστόρημα. Οι “Κατάρες” είναι το τρίτο του βιβλίο.