Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Η Σαπφώ Νοταρά γελάει με εκείνους που την χαρακτηρίζουν επειδή κρύφτηκαν στη συνηθισμένη, συντηρητική συντροφική ζωή τους.
Αφαιρεί τη μάσκα της ευχάριστης, ολίγον δύστροπης γυναίκας με την οποία την είχαμε συνηθίσει. Φαίνεται τόσο τρωτή, τόσο ευαίσθητη, τότε που κανένας ρόλος δεν την καμουφλάρει και δεν την περιορίζει.
Μέσα από τη δυστροπία της, κρύβει την ευαλωτότητα, την τρυφερή καρδιά ενός μικρού παιδιού.
Η βραχνάδα της φωνής της, οι κλασικές ατάκες της, κρύβουν από πίσω μία ηχηρή ηθική αξιολόγηση, μία κωμική πινελιά σε μία κατάσταση παράλογη που ξεφεύγει από τα κωμικά πλαίσια.
Τα τσιγάρα της αυτά που σπάνε την αδιαπέραστη μοναξιά της. Ένα σύννεφο καπνού σκεπάζει όλο της το πρόσωπο, μέχρι το λαιμό της.
Υποδύθηκε ρόλους καρικατούρας, κρύφτηκε το ταλέντο της πίσω από δεύτερους ρόλους γραμματέως ή βοηθού σε μαυρόασπρες ταινίες.
Δεν είχε την ευτυχία ή την τύχη να τη συναντήσει ο Φελίνι, ο Ροσελίνι, ο Αλμοδόβαρ θα είχε αναδείξει την υποκριτική της γκάμα με ευχέρεια ρόλων και όχι τόσο περιορισμένα.
Η μάσκα του παλιάτσου τη σφίγγει, την περιορίζει. Επιθυμεί να αναπνεύσει υποκριτικά περισσότερο, να υποδυθεί ρόλους διαφορετικούς και να πείσει τους θεατές ότι η υποκριτική της αξία δεν κρύβεται μόνο στα “Σόδομα και τα Γόμορα” ή το “Μπουρλότο”. Τις δύο αξεπέραστες κινηματογραφικές φράσεις της…
Δύο ατάκες έμβλημα για τη λατρεμένη ηθοποιό μας.
Η οποία κάτω από το δύσκολο, μοναχικό της χαρακτήρα, έκρυβε τη λαχτάρα της αναγνώρισης, τη δίψα της υποκριτικής εμπειρίας, την επιθυμία για μεγαλύτερη πορεία στον μεταμορφωτικό κόσμο του ηθοποιού.
Η Νοταρά έδειξε τη βαθιά όψη της κωμωδίας; εκείνης που παραμένει στοχαστική, ηθικά επικριτική και μέσα από αυτή τη δυσαρέσκεια να γεννήσει το γέλιο.
Μέσα στην κωμική της σπιρτάδα, αν είχες οξύνοια, θα μπορούσες να διακρίνεις τη μοναχικότητα, την περιέργεια που ενδεχομένως επιφέρει η χρόνια κοινωνική αποστασιοποίηση, η προσδοκία για το καλύτερο.
Αλλά και μία πικρία για την αδικία που βίωσε, για το γεγονός ότι δεν αναγνωρίστηκε ως ηθοποιός όπως της άξιζε.
Μέσα από τα παράξενα καπέλα, τις πολυτελείς φορεσιές, μία περιποίηση και ένα ντύσιμο που περιβάλλουν την εσωτερική ερημιά. Λίγη σκιά σε ένα μικρό γλαστράκι, λίγο φως, το βοηθά να επιβιώνει. Ακόμα και αν δεν αναδεικνύεται.
Καλλιεργημένη αντιμετώπιση της μοναξιάς, υπομονετική υπηρέτηση της υποκριτικής τέχνης που επιμένει με θράσος να της στερεί τη δυνατότητα να αναδειχθεί σε είδωλο πρώτης μορφής. Που τη στριμώχνει και την καταντά στα μάτια πολλών καρικατούρα.
Για εμάς που την αγαπήσαμε και μπορέσαμε να δούμε λίγο πιο βαθιά μέσα στην ψυχή της, θα παραμένει η μεγαλη ηθοποιός, ο πληγωμένος άνθρωπος, η εύθραυστη γυναίκα.
Κάτω από τα αποτσίγα που της έκαψαν λίγο τα φορέματα, κάτω από βλέμμα της που κρύβει τα πραγματικά της συναισθήματα και παρουσιάζει μία εξωτερική δυσφορία.
Κάτω από όλα αυτά, η ταλαντούχα, ανθρώπινη, βαθιά ευαίσθητη Σαπφώ..
