Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Ο Μόγλης και ο Ταρζάν είναι δύο από τους πιο γνωστούς πρωταγωνιστές σε ταινία της Disney.
Εμπνευσμένοι και οι δύο από σημαντικά λογοτεχνικά έργα, με ζωές που μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη και ακουμπάνε διαχρονικά εξίσου και το παιδικό και το ενήλικο κοινό.
Αντισυμβατικός τρόπος διαπαιδαγώγησης, σε ένα περιβάλλον που κανένας δε θα μπορούσε να θεωρήσει ιδανικό για κανένα παιδί.
Το βιβλίο της Ζούγκλας και ο Ταρζάν κινούνται ανάμεσα στην εξιστόρηση της ζωής δύο παιδιών που η ζωή τους φέρει συγκλονιστικές ομοιότητες.
Ο Μόγλης είναι ένα παιδί το οποίο ανατράφηκε στη ζούγκλα της Ινδίας από μία αγέλη λύκων. Οι δύο καλύτεροι φίλοι και συνοδοιπόροι του στην πορεία προς την ενηλικίωση, είναι ο ανέμελος και στυλ “όσα πάνε και όσα έρθουν” αρκούδος Μπαλού και ο συνετός και ώριμος πάνθηρας Μπαγκίρα.
Στον Ταρζάν, βλέπουμε το “βασιλιά της ζούγκλας” να ανατρέφεται από μία αγέλη πιθήκων, με τον κύριο φροντιστή, να είναι ένας θηλυκός πίθηκος με το όνομα Κάλα.
Στο έργο του Ταρζάν, βλέπουμε να υπάρχει η αναφορά στους γονείς του Ταρζάν; οι δύο δολοφονούνται άγρια από την τίγρη Sabor, την οποία ο ίδιος ο ήρωας θα σκοτώσει μετά από μία μάχη μαζί της, στη συνέχεια της ταινίας.
Ο Ταρζάν του Έντγκαρ Ράις Μπάροουζ και ο Μόγλης του Ράντγκιαρντ Κίπλινγκ, μας δείχνουν μία εικόνα του ζωικού βασιλείου που πολλοί δεν είχαμε προσέξει.
Τη φροντιστική τους ικανότητα και της μεγάλης επιτυχίας με τον οποία μπορούν να αποδώσουν το γονεϊκό ρόλο.
Διαπιστώνουμε στην περίπτωση των δύο ηρώων ότι και οι δύο έχουν καλή καρδιά, αγνότητα και καλλιεργημένες ικανότητες επιβίωσης. Γεγονός που αποδεικνύει ότι στην ανατροφή ενός παιδιού μεγαλύτερο ρόλο παίζει η αφοσίωση και η φροντίδα, περισσότερο από το ποιος θα είναι αυτός που θα τα προσφέρει.
Πολλές φορές, θέλοντας να τονίσουμε την ακραία ανηθικότητα, παρομοιάζουμε την κοινωνία με ζούγκλα.
Ωστόσο, μέσα από αυτές τις δύο ταινίες, βλέπουμε και μία άλλη πλευρά της άγριας φύσης. Που δεν είναι σαρκοβόρα, δε ζητάει να τραφεί με αίμα. Αλλά στέκεται με αγάπη επάνω στη φροντίδα ενός ανυπεράσπιστου πλάσματος, το οποίο μέχρι να μπορέσει να αυτονομηθεί, χρειάζεται ενδιαφέρον, παροχή συναισθήματος και ύλης.
Αυτό δε σημαίνει πως δεν τονίζεται η επικινδυνότητα του άγριου θηρίου; το φίδι Κάαν ονειρεύεται να καταπιεί τον Μόγλη, ως αιώνιο σύμβολο της απόλυτης ραδιουργίας. Η τίγρη Sabor σκοτώνει άγρια τους γονείς του Ταρζάν και είναι πάντα διψασμένη για σάρκα.
Βλέπουμε πως φωτεινότητα και σκοτάδι υπάρχουν και στο ζωικό βασίλειο, ακόμα και αν αυτό χαρακτηρίζεται άλογο σε αντίθεση με τον άνθρωπο.
Μόγλης και Ταρζάν. Δύο άνθρωποι που έμειναν μόνοι, βρέθηκαν ως μοναδική ανθρώπινη μονάδα να επιβιώνουν και να μεγαλώνουν στο ζωικό βασίλειο, αλλά και πάλι βρήκαν την αγάπη και τη φιλία.
Τι και αν οι δκοί τους φροντιστές ήταν μία αρκούδα, μία αγέλη από πιθήκους και ένας πάνθηρας, αυτό δεν τους εμπόδισε να γίνουν αυτόφωτοι, δυνατοί απέναντι στις αντιξοότητες και προκλήσεις της ζωής. Πήραν αγάπη και αυτό δε μειώνεται από το ποιος ήταν αυτός που του τις έδωσε.
Δύο ήρωες που μας έδειξαν ότι η γονεϊκότητα δεν κλείνεται σε καλούπια, η αγάπη βρίσκεται παντού, τα ετερόκλητα βιώματα είναι περισσότερο κοινά αν το καλοσκεφτείς..
