Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Η εικόνα, λένε, ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις. Καμιά φορά μπορεί να αποτυπώνει ολόκληρη την ιστορία μιας χώρας, όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά και τις νοοτροπίες που έχουν σχηματοποιήσει το πλαίσιο δημιουργίας ενός αδιάφορου κράτους και μιας κοινωνίας εθισμένης στον ωχαδερφισμό και την αυταρέσκεια.
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις, το συμβάν στο Ηράκλειο, σε εκδήλωση για τα εγκαίνια αθλητικών εγκαταστάσεων στην παραλία όπου οι ιθύνοντες δεν σκέφτηκαν πως θα έπρεπε να έχει πρόσβαση στην εξέδρα και ο πρόεδρος της Παραολυμπιακής Επιτροπής Γιώργος Καπελλάκης, και τελικά έμεινε κάτω ενώ κληρικοί και αξιωματούχοι βρίσκονταν πάνω στην υπερυψωμένη εξέδρα.
Οι “επίλεκτοι” της τοπικής κοινωνίας, μαζί με τον υφυπουργό Πολιτισμού και Αθλητισμού Λευτέρη Αυγενάκης, έστεκαν περιχαρείς πάνω στο βάθρο που ξεχωρίζει την εξουσία από τους κοινούς θνητούς. Διότι αν οι εξέχουσες προσωπικότητες του τόπου δεν στέκουν πάνω από το λαό, για να τις θαυμάζουν και να τις επικροτούν με το χειροκρότημα, τότε ποιος ο λόγος να αναλαμβάνουν τη σωτηρία του τόπου. Γιατί να επωμισθούν τέτοια βαριά ευθύνη, αν δεν συνοδεύεται με διαρκή αναγνώριση και επευφημία;
Το να υπάρχει πρόβλεψη για ειδική μπάρα είναι μάλλον… υπερβολή!
Ποιος να σκεφτεί ότι σε μια πανηγυρική εκδήλωση είναι πιθανόν να συμμετέχει κι ένας άνθρωπος με ειδικές ανάγκες; Αλλά και να το ξέραμε, με αυτά θα ασχολούμαστε; Εδώ έχουμε να στήσουμε το ψηφοθηρικό πανηγύρι των πολιτικών κι αυτό διοικητικών παραγόντων, με τα ΑμεΑ θα… σπαταλάμε το χρόνο μας;
Αλλωστε, κατόπιν εορτής, θα ζητήσουμε συγγνώμη για το περιστατικό και θα υποσχεθούμε για χιλιοστή φορά ότι θα είμαστε δίπλα στα ΑμεΑ με κάθε δυνατό τρόπο. Έως το επόμενο παρόμοιο περιστατικό να μας θυμίσει πόσο κουφιοι και κιβδηλοι είμαστε.
Δεν θα είναι η πρώτη, ούτε βέβαια κι η τελευταία, φορά που το ψέμα θα βασιλεύσει. Ο κόσμος της χοντρόπετσης εξουσιομανίας και της μπλαζέ επίδειξης, δεν θα πάψει να βρίσκει ευκαιρίες να αποδείξει την έπαρση της, κι ας παριστάνει τον θλιμμένο. Όσο κι εμείς παρακολουθούμε με απάθεια τα γεγονότα, αφήνουμε ανεξέλεγκτους τους πάσης φύσεως κήνσορες να θεωρούν ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν θα επηρεάσουν το στάτους τους, τότε εμείς οι ίδιοι πιστοποιούμε ότι αυτή η εικόνα συμπυκνώνει την αξιακή εικόνα της Ελλάδας.
Μιας Ελλάδας όπου η ισονομία είναι ακόμη ζητούμενο κι η αποδοχή του διαφορετικού δεν αντιμετωπίζεται ως κοινωνική υποχρέωση αλλά ως αναγκαστική συμμόρφωση. Αυτή την Ελλάδα που δήθεν αποστρεφόμαστε αλλά συνεχώς την αναπαράγουμε.
