Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Η Μαρκησία Ντε Μερτέιγ μένει μόνη μετά την αποδοκιμασία του κόσμου. Αποσύρεται και κοιτιέται με βλέμμα έντονης αυτοκριτικής.

Καθαρίζεται από φτιασίδια, ξεβάφει την πούδρα και το χρώμα από το πρόσωπό της, αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο από την πίεση μίας εμφάνισης αντάξιας μίας μαρκησίας.

Είναι πιο εύθραυστη από ποτέ, τα καταχθόνια σχέδιά της ήρθαν πια στο φως, λυτρώνοντας ακόμα και την ίδια και αποτρέποντας κάθε σκέψη να συνεχίσει τις δολοπλοκίες της.

Δεν προσπαθεί να καθαρίσει μόνο το πρόσωπό της, θέλει να λυτρωθεί και από τις συνέπειες των πράξεών της, όταν μία ερωτική παγίδα θα δημιουργήσει μία ολόκληρη αλυσίδα εκδίκησης.

Πρώτη φορά αισθάνεται τόσο τρωτή, ξεχνώντας για λίγο τη δυνατή και αλύγιστη γυναίκα που πάλευε να δείχνει σε όλους.

Με μία σπαρακτική σιωπή που ουρλιάζει περισσότερο από εξωτερικό μονόλογο, αφήνει μερικά δάκρυα να τρέξουν, απόρροια του πιεσμένου και διαλυμένου εσωτερικού της κόσμου.

Είναι ίσως η πρώτη φορά που η τελευταία σκηνή μίας ταινίας γίνεται σημείο αναφοράς, υποκριτική τελειότητα χωρίς να ακουστεί ούτε μία λέξη.

Θεωρώ πως η τελευταία σκηνή στις Επικίνδυνες Σχέσεις (Dangerous Liaisons) έχει τον καλύτερο επίλογο που είχε ποτέ μία ταινία. Βαθιά ανθρώπινο, με θλίψη, αναστοχασμό, μοναξιά, ευαλωτότητα.

Η σπαρακτική ερμηνεία της Γκλεν Κλόουζ η οποία μέσα στη σιωπή λέει τόσα πολλά, αξίζει να εισαχθεί ως μάθημα σε κάθε σχολή υποκριτικής τέχνης.

Μετά τον υποκριτικό οργασμό στην Ολέθρια Σχέση μία συγκλονιστική ερμηνεία έναν χρόνο μετά, η οποία για ακόμα μία φορά δεν τιμήθηκε με Όσκαρ.

Σκουπίζοντας τη ματαιότητα, λαξεύοντας την πανουργία, καθαρίζοντας την ηθική ρυπαρότητα, η Μαρκησία κάνει ένα άλμα αυτογνωσίας, ενδοσκόπησης, επιχειρώντας να βιώσει τη δική της κάθαρση.