/Κάποια μέρα θα πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλον

Κάποια μέρα θα πούμε τα πάντα ο ένας στον άλλον

Γράφει ο Δημοσθένης Δέπος

Η τέχνη, λένε, βασίζεται στη ζωή κι απ’ αυτήν παίρνει τα ερεθίσματα. Ναι, αλλά προσθέτει την υπέρβαση στα καθημερινά κι εκεί που ο καθένας μας σταματά αυτή συνεχίζει. Κυρίως υποτάσσει την καθημερινή λογική κι αναδύει το συναίσθημα, το όνειρο, τον μύθο.

Είδα ξεκάθαρα αυτήν την τέχνη σε μια ταινία, που την θάψανε οι περισσότεροι ντόπιοι κριτικοί, ψάχνοντας ατέλειες κι ανολοκλήρωτα.

Δεν περίμενα τίποτε περισσότερο από κάποιους, που εξασκούν επάγγελμα εκεί που δεν έπρεπε να χωράνε επαγγέλματα.

Η υπόθεση του έργου βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Daniela Krien και την σκηνοθέτησε η Emily Atef το 2023. Αφορά τον αδιέξοδο έρωτα μιας δεκαεννιάχρονης (στο βιβλίο δεκαεξάχρονης) κοπέλας με έναν αινιγματικό κακόφημο σαραντάρη και διαδραματίζεται το καλοκαίρι του 1990, στην Θουριγγία της πληγωμένης πρώην Ανατολικής Γερμανίας.

Οι δύο πρωταγωνιστές, η άγουρη Μαρία (Marlene Burow) κι ο καμμένος απ’ τη ζωή Χένερ (Felix Kramer) λύνουν σιγά-σιγά ο ένας τον άλλο. Το μεν κορίτσι ανακαλύπτει το είναι του παραμερίζοντας ηθικές αντιστάσεις και κοινωνικό περίγυρο, ο δε άντρας εγκαταλείποντας το αγρίμι μέσα του μαλακώνει και παρασύρεται απ’ τα νιάτα. Δεν είναι κύριος πια του όποιου εαυτού του κι αυτό τον πανικοβάλει με μοιραία κατάληξη. Η Μαρία δεν θα είναι ποτέ ίδια, θα περάσει απότομα στην ενηλικίωση.

Η ταινία είναι μια πραγματεία πάνω στην ανακάλυψη κι απελευθέρωση της γυναικείας φύσης και στην κατάρριψη των κοινωνικών συντεταγμένων – όχι από πεποίθηση αλλά από εσωτερική φλόγα.

Είναι μια ελεγεία στον μονόδρομο του ερωτικού πάθους, μια κλιμακούμενη κούρσα ταχύτητας με σπασμένα φρένα. Στα συν της η φωτογραφία των τοπίων, η απεικόνιση της εποχής κι η απόδοση των δύο κεντρικών χαρακτήρων, που επισκιάζουν αθέλητα τους υπόλοιπους.

Κάτι που ξεκίνησα σχετικά αδιάφορα, ως χάζι των πρώϊμων συνθηκών της ενοποιημένης Γερμανίας, κατάφερε τελικά να με καθηλώσει ως ένα γνήσιο ακανθωτό μελόδραμα. Αυτή είναι άλλωστε κι η αξία της τέχνης, να σε παρασέρνει…