Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Οι θεολογικοί κύκλοι δε φημίζονται, συνήθως, για την προοδευτικότητα στις ιδέες τους.
Ως ένα βαθμό αυτό να μπορεί να εκλογικευτεί, καθώς η στερεότητα ενός δόγματος μοιάζει να παλεύει ανάμεσα σε δύο κοσμοείδωλα: εκείνου της απόλυτης πίστης στο γράμμα του Νόμου και εκείνου που έρχεται ως μία προοδευτική ανανέωση, δίχως όμως να απομακρύνεται από το ουσιαστικό νόημα της πίστης.
Μεγάλη μερίδα του κόσμου εκφράζεται αρνητικά για το μεγαλύτερο ποσοστό ιερέων. Στην κρίση τους, φαντάζουν άνθρωποι απομονωμένοι από τη σύγχρονη πραγματικότητα, οι οποίοι ενδιαφέρονται για το χρυσό και την πολυτέλεια περισσότερο από την ουσιαστική διδασκαλία αγάπης του Κυρίου.
Ωστόσο, δε θεωρώ πως είναι ιεροσυλία να γράψουμε πως υπάρχουν και ιερείς οι οποίοι εμβαθύνουν ουσιαστικά στη θεολογική, ξεριζώνουν τη νοσηρότητα της θρησκοληψίας, ενδιαφέρονται να καλλιεργήσουν μία ουσιαστική σχέση του ανθρώπου με το θείο.
Ένα τέτοιο λαμπερό παράδειγμα, είναι και ο Πατήρ Φιλόθεος Φάρος.
Αγαπητός σε μεγάλη μερίδα αναγνωστών, βλάσφημος για ορισμένους άλλους, ο Φιλόθεος Φάρος εγκαινιάζει ένα πιο συμπεριληπτικό θεολογικό κόσμο, μία πιο πνευματική σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, σε αντίθεση με την καταναλωτική και σχέση “δούναι-λαβείν” ανθρώπου και Θεού στη σύγχρονη Εκκλησία.
Θα μπορούσε ένα σπουδαγμένος ιερέας να χρησιμοποιήσει και να συμφωνήσει με τη ρήση του Νίτσε ο Θεός είναι νεκρός;
Ναι, γιατί το Θεό δεν τον σκοτώνουν οι άθεοι. Τον πληγώνουν οι ιερείς με την απληστία τους, οι πιστοί που δεν κατανοούν την αλήθεια του μηνύματός του, η σύγχρονη Εκκλησία που βουλιάζει στο συντηρητισμό και τη διατήρηση της εξουσίας της.
Ο Φιλόθεος Φάρος αντιμετωπίζει την ζωή ως την ύψιστη τέχνη. Η θρησκεία είναι νεύρωση; η γνωριμία με το Χριστό είναι η θεραπεία.
Ο γνωστός ιερέας και ψυχοθεραπευτής είναι ανατρεπτικός σε τολμηρά ζητήματα που αποτελούν ταμπού για την Εκκλησία. Από τη σεξουαλικότητα μέχρι την αναγκαιότητα ολοκληρωτικού βιώματος του έρωτα.
Οι ιερείς με τα πολύτιμα άμφια, τη μεγάλη περιουσία, αδυνατούν να προσεγγίσουν το μεγαλείο του φτωχού σε υλικά αγαθά Ιησού. Αδυνατούν να αγκαλιάσουν τον άνθρωπο στις υποστάσεις του, προσεγγίζουν ψυχρά, τυπικά τη σχέση με το Θεό, λες και είναι μία βαρετή επίσκεψη σε μία σχολική αίθουσα για να μην πάρεις απουσία.
Ο μεγάλος κληρικός κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τη πιθανότητα να ζήσεις μία ζωή ψεύτικη. Άνθρωποι έρχονται και φεύγουν δίχως να ζήσουν πραγματικά.
Γιατί; γιατί φοβούνται πραγματικά να αγαπήσουν, να δεθούν, να συντριφθούν, δεν είναι ελεύθεροι. Διότι η ελευθερία προύποθέτει να μην έχεις φόβο.
Λίγοι είναι οι ιερείς που αποτελούν φωτεινές εξαιρέσεις μέσα σε έναν χώρο ζοφερό, θρησκόληπτο που αγωνιά για το Σάββατο και αδιαφορεί για τον άνθρωπο.
Και ο Φιλόθεος Φάρος ανοίγει δρόμους σκέψης, απελευθερώνει από τις φοβικές νευρώσεις, υμνεί το θεόδοτο δώρο της ελευθερίας και δέχεται τη φύση του ανθρώπου δίχως να τη γεμίζει φοβικές αναστολές.
