Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Συγγραφέας
Το τι ακριβώς είναι η Eurovision το γνωρίζουμε όλοι. Γι’ αυτό και οι απαιτήσεις δεν πρέπει να είναι διαφορετικές. Δεν πρόκειται για έναν διαγωνισμό τραγουδιού με εθνικό πρόσημο που ασχολείται με την προώθηση της παραδοσιακής μουσικής κάθε χώρας, με την όποια επικαιροποίηση απαιτεί η τωρινή εποχή, ούτε βέβαια ένα φεστιβάλ κλασικής ή συμφωνικής μουσικής.
Καλώς ή κακώς έχει εξελιχθεί σε ένα ποπ πανηγυράκι,
και δεν υπάρχει κάτι κακό σε αυτό όταν είναι ξεκάθαρο και δεν παριστάνει κάτι άλλο από ότι όντως εκπροσωπεί. Γιατί πλέον το μουσικό μέρος διαθέτει σχεδόν την ίδια αξία, για τους διοργανωτές με την προώθηση μηνυμάτων. Υπήρξε από τους πρώτους φορείς που επέμεινε στην ανάδειξη και το σεβασμό στη διαφορετικότητας, και φυσικά αυτό κι αν δεν είναι κακό.
Κάποιες φορές ο τρόπος που κάποιοι επιλέγουν να κάνουν την αναφορά τους σε τόσο σημαντικά θέματα περιέχει αχρείαστα στοιχεία επικοινωνιακής πρόκλησης και μουσικής μηδαμινότητας. Αλλά, όπως ήδη είπα, αυτό είναι η Eurovision. Take it or leave it! Βέβαια η φετινή “ανεκτικότητα” έφθασε στα όρια κόκκινων γραμμών. Η κόκα που έγινε σπασμένο ποτήρι, πάνω από το οποίο σκύβει με… στοργή ο Ιταλός νικητής, θα έπρεπε να είναι η αφορμή για την ακύρωση του.
Μιλάμε για τη δημόσια προβολή μιας παραβατικής συμπεριφοράς.
Και η νωθρή αντίδραση των διοργανωτών δεν δείχνει τα γνωστά αντανακλαστικά ευαισθησίας για τα οποία τόσο νοιάζονται και με την παραμικρή ευκαιρία είναι έτοιμοι να επιτεθούν σε οποιονδήποτε τολμήσει να αστειευτεί με την, κατά καιρούς, παραποίηση τους και την εκφραστική υπερβολή. Επιλεκτική ευαισθησία, από εκείνη που είναι χρήσιμη στο βαθμό που βοηθά το concept που θέλουμε να διαχειριστούμε.
Όμως η φετινή Eurovision, χαρακτηρίστηκε κι από ένα ακόμη γεγονός, ελληνικής χυδαιότητας.
Πράξεις που αποδεικνύουν την παρορμητικότητα, τη μικροπρέπεια και τα ψυχολογικά συμπλέγματα με τα οποία συνεχίζουμε, ως κοινωνία, να προσεγγίζουμε ευαίσθητα ζητήματα. Ενδιαφέρθηκαν για… τη σιλουέτα της Παπαρίζου, κυρίως οι διαδικτυακοί παντογνώστες και κριτές των πάντων, από την πανδημία έως την εξωτερική πολιτική, κι από τα οικονομικά δεδομένα μέχρι… τις εξελίξεις του κάθε reality show!
Πόσο κουραστικό και ντροπιαστικό για τη συλλογική δυναμική, είναι η ανάγκη να ομολογούμε τα αυταπόδεικτα το 2021. Το τι κάνει ο καθένας με το κορμί του, είναι δική του υπόθεση. Αν κάτι έχει νόημα να επισημαίνουμε διαρκώς είναι τις επιπτώσεις στην υγεία από την παχυσαρκία και να προτρέπουμε όσους πάσχουν να ασχοληθούν σοβαρά με το θέμα πριν προκαλέσει βλάβες σε ζωτικές λειτουργίες.
Το καλαμπούρι όμως με τα λίγα παραπάνω ή λίγα παρακάτω κιλά, δεν είναι ένα απλό αστειάκι.
Πρόκειται για κανονικότατο bullying, γιατί δεν λαμβάνει υπόψη, όχι μόνο την ελευθερία της επιλογής, αλλά και τις ειδικές καταστάσεις που μπορεί να έχουν επηρεάσει ορμονικά έναν άνθρωπο και να έχουν αποσυντονίσει τον μεταβολισμό του. Από ψυχολογικούς και γυναικολογικούς μέχρι και διατροφικούς λόγους.
Η διάθεση όμως να αποκαθηλώνουμε όσους χθες δοξάζαμε, να σταυρώνουμε όσους με ενθουσιασμό τους φωνάξαμε “ωσανά”, είναι πιο δυνατή από κάθε λογική. Λατρεύουμε να μειώνουμε ότι λατρεύουμε για να νιώσουμε λίγο καλύτερα με τα λάθη μας. Να ποδοπατούμε ότι εξυψώνουμε για να αισθανθούμε σημαντικότεροι.
Φευ, δεν αρκούν όλα αυτά. Κανένα πρόβλημα μας δεν λύνεται με την ασέβεια απέναντι σε άλλους. Κανένα απωθημένο δεν θα ξεπεραστεί με την προσβολή τρίτων, αν δεν ψάξουμε βαθιά μέσα μας.