Ο ερμηνευτής Αντώνης Ανδρουλάκης απαντά στις ερωτήσεις που του θέτει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του τραγουδιού “Στης Σκέψης Το Αμπάρι”.
https://www.youtube.com/watch?v=sffpKM0zClU
1. Νέο τραγούδι με τίτλο *Στης Σκέψης Το Αμπάρι” σε μουσική και στίχους του Γιάννη Μπάκου. Πώς θα το χαρακτηρίζατε;
Καταρχάς, αυτό το τραγούδι σηματοδοτεί την αρχή της συνεργασίας μου με τον Γιάννη Μπάκο, γεγονός που με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο. Κι αυτό γιατί ο Γιάννης είναι ένας πολύ ταλαντούχος δημιουργός, με τον οποίο μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες ευαισθησίες και την ίδια όρεξη για δημιουργία.
Στο πρώτο μας τραγούδι, το «Στης Σκέψης το Αμπάρι», θα ‘λεγα ότι με έναν τρόπο συναντιέται το παλιό με το νέο. Τα σύγχρονα ευρωπαϊκά μουσικά όργανα (ιρλανδικό μπουζούκι και ακορντεόν) συνυπάρχουν με τους παραδοσιακούς μας ρυθμούς και, σε συνδυασμό με το αλληγορικό στιχουργικό στοιχείο, δημιουργούν ένα όμορφο αποτέλεσμα γεμάτο εικόνες.
2. Υπάρχει ένα κυρίαρχο συναίσθημα που σας γεννιέται στο άκουσμα του;
Το τραγούδι αυτό μιλάει για όσες «ενοχικές» σκέψεις ή βαθιές πληγές κουβαλάμε κρυμμένες μέσα μας στην «ξενιτιά». Η ξενιτιά εν προκειμένω δεν χρειάζεται γεωγραφική απόσταση, μπορεί να είναι η αποξένωση που πολλές φορές νιώθουμε όλοι μας, ακόμα και μέσα «στο ίδιο μας το σπίτι». Κάθε άνθρωπος στο άκουσμα του τελικά θα καταθέσει τα δικά του προσωπικά συναισθήματα, όπως βγαίνουν μέσα από τα βιώματα του.
3. Να αναμένουμε σύντομα επόμενο δισκογραφικό βήμα;
Όπως προείπα, το «Της Σκέψης στο Αμπάρι» είναι η αρχή της συνεργασίας μας με τον Γιάννη Μπάκο. Το επόμενο διάστημα θα μας βρει «κλεισμένους» στο στούντιο ετοιμάζοντας μια ενότητα τραγουδιών σε στίχους και μουσική του Γιάννη. Η διάθεση μας είναι ώστε το κάθε ένα από τα τραγούδια που ετοιμάζουμε να είναι ένα πολύ διαφορετικό «κεφάλαιο στο βιβλίο» μας, πατώντας σε διαφορετικούς ρυθμούς και ήχους για να καταλήξουμε σε μια «πολύχρωμη» ενότητα, όπως είναι άλλωστε και η ίδια η ζωή.
4. Ποια θέλετε να είναι η μουσική ταυτότητά σας και πόσο ανοιχτός είστε σε διαφορετικές επιρροές;
Μουσική αφετηρία για όλους μας είναι τα ακούσματα και τα βιώματα μας. Μεγαλώνοντας σε μια μουσική οικογένεια συναντήθηκα από παιδί με τους παραδοσιακούς ήχους της Κρήτης. Στην πορεία όμως και μπαίνοντας στον κόσμο του Μίκη και του Χατζηδάκη, αργότερα σε αυτόν του Σιδηρόπουλου και των Doors, όλα μαζί με έπεισαν ότι δεν νιώθω την ανάγκη να έχω μια και μόνο μουσική ταυτότητα ή σύνορα, γιατί είμαι όλοι εκείνοι οι ήχοι που αγάπησα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω θέσει αισθητικά όρια για τον εαυτό μου.
5. Πόσο δύσκολο είναι πλέον, στα πλαίσια του ψηφιακού μας κόσμου, για ένα καλλιτέχνη να του δοθούν οι ανάλογες ευκαιρίες να αναδείξει το ταλέντο του;
Εύστοχη η ερώτηση. Φαινομενικά όλα είναι πιο εύκολα, γιατί μπορείς να βρέθεις στο σπίτι του καθενός και της καθεμιάς. Ταυτόχρονα όμως μπορείς να χαθείς μέσα στη «θάλασσα» της πληροφορίας, μιας θάλασσας που δεν είναι και τόσο ανοιχτή όσο φαίνεται. Άρα ο σημερινός ψηφιακός κόσμος είναι ευχή και κατάρα. Και μέρος της «κατάρας» είναι η χαμένη ανθρώπινη αλυσίδα, απο τις δισκογραφικές μέχρι τους διανομείς και τα «δισκάδικα», που συναποτελούσαν τον κόσμο της μουσικής και, με τα όποια στραβά τους, μπορούσαν να δώσουν ώθηση στη δημιουργία. Σήμερα, στην εποχή της «μόνιμης κρίσης» για τους νέους δημιουργούς, οι ευκαιρίες απαιτούν τεράστιες οικονομικές, κι όχι μόνο, θυσίες από όλους μας.
6. Ποιο είναι το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό σας όνειρο;
Ένα μεγάλο μου όνειρο έχει ήδη πραγματοποιηθεί και ήταν να συναντηθούμε επί σκηνής με τον πατέρα μου και τον παππού μου. 3 γενιές επί σκηνής! Από κει κι έπειτα ομολογώ πως έχω πάψει να κάνω όνειρα και την θέση τους έχουν πλέον πάρει οι στόχοι. Και σήμερα στόχος μου είναι να είμαι δημιουργικός, να μπορώ να ασχολούμαι περισσότερο με αυτά που αγαπώ και λιγότερο με όσα πρέπει να ασχολούμαι, να συναντηθώ με δημιουργούς που εκτιμώ απεριόριστα. Διατηρώ όμως ακέραια τα παιδικά μου όνειρα, όλα εκείνα που με κρατούν σε συνεχή επαφή με τις ρίζες μου!
7. Ποια είναι η άποψή σας για τα, νέα μουσικά ρεύματα, που είναι εξαιρετικά δημοφιλή στη νεολαία;
Για να είμαι ειλικρινής δεν τα παρακολουθώ όλα γιατί, όπως ανέφερα προηγουμένως, σε κάποιες περιπτώσεις θέτω τα δικά μου αισθητικά όρια. Βλέπω κι εγώ την ανάγκη στις πολύ πιο δύσκολες συνθήκες που μεγαλώνει η νέα γενιά, να εκφραστεί με έναν πιο κοινωνικό στίχο και μέσα από νέους δρόμους, ενδεχομένως πιο άμεσους και οξείς. Ο χρόνος θα μας απαντήσει τι από όλη αυτή την δημιουργία είχε πραγματικά να προσφέρει στις ανησυχίες μας και αυτό σίγουρα δεν ταυτίζεται με την σημερινή δημοφιλία και εμπορικότητα. Το μόνο σίγουρο είναι πως η δημιουργία δεν θα σταματήσει ποτέ αλλά έχει και διαχρονικότητα όταν εκφράζει τους πιο μεγάλους πόθους των ανθρώπων. Συνεπώς δεν χρειάζεται ούτε «παρελθοντολαγνεία» ούτε αποθέωση του καινούριου.
8. Ενας μήνας “καραντίνα”. Ποιοι είναι οι πέντε δίσκοι που θα θέλατε μαζί σας;
Για έναν ολόκληρο μήνα καραντίνας οι 5 δίσκοι σίγουρα δεν θα φτάσουν! Αφού όμως μου θυμίσατε την περίοδο της καραντίνας, αντανακλαστικά σκέφτηκα ότι θα χρειαστώ τα βιβλία μου, την κιθάρα μου κι ένα μήνυμα στον πενταψήφιο ότι βγαίνω για να πάω στη θάλασσα! Εκτός λοιπόν από τα παραπάνω και για να απαντήσω στο ερώτημα, θα προσπαθούσα να είχα μια πινελιά από διαφορετικούς ήχους. Μια νότα από Μίκη και Ξαρχάκο, μια από Ξύλινα Σπαθιά και Active Member, μια από Manu Chao και Bob Marley, μια τελευταία από Dylan και Nick Cave.