Γράφει ο Αλέξανδρος Κριτσίκης, Δικηγόρους

Τυχεροί όσοι βιώσαμε την Ελλάδα του Ελύτη, του Ρίτσου, του Κατράκη, του Θεοδωράκη και τόσων άλλων μεγάλων που πλέον δεν ζουν ανάμεσα μας. Αυτήν την Ελλάδα των μεγάλων προσδοκιών, των ιδανικών, των αξιών και των πνευματικών ιδεών τη ζήσαμε.

Θα την ξαναζήσουμε άραγε στο μέλλον;

Θα έχουμε την τύχη να βιώσουμε τα μεγάλα νοήματα, τις μεγάλες ιδέες, και τα ιδεώδη που ενέπνευσαν έναν ολόκληρο λαό και πάλι; Θα έχουμε την τύχη να ακούσουμε πάλι επαναστατικά άσματα που ένωσαν έναν ολόκληρο λαό και πάλι; Τότε οι συνθήκες βέβαια ήταν ώριμες να γεννήσουν μεγάλες ιδέες και να ενσαρκώνουν οράματα και ιδανικά.

Μήπως όμως τώρα οι συνθήκες είναι πιο ώριμες εξαιτίας ενός άναρχου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού να ξεκινήσουν νέοι αγώνες; Με ποιους όμως πνευματικούς ταγούς για αρχηγούς θα ξεκινήσουν νέοι αγώνες; Με ποια συνείδηση συλλογική, όταν πλέον έχει επικρατήσει ο ατομικός εγωισμός και η προσωπική ευδαιμονία; Καιροί δύσκολοι για συμβολικές επαναστάσεις και αγώνες.

Ζητούνται λοιπόν πνευματικοί τάγοι όπως ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Θεοδωράκης και οι λοιποί μεγάλοι Έλληνες που πλέον βρίσκονται στο πάνθεον της αιωνιότητας. Θα βρεθούν ή θα βιώσουμε πλέον, μετά τον θάνατο των προαναφερόμενων, το βαθύ πνευματικό σκοτάδι;;