Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Το 2ο μέρος της “Τριλογίας των Φάρων”, του Γιώργου Πολυμενάκου, έρχεται να χτίσει πάνω στη βάση του πρόσκαιρου περιορισμού των ατομικών και συλλογικών ελευθεριών λόγω ενός θανατηφόρου ιού, όπως περιγράφεται στο “Σημείο Εξόδου Ένα” (2021, εκδόσεις Απόπειρα), και να αναδείξει τη δυνατότητα οικοδόμησης μιας φρικτής απολυταρχίας, όσο εθιζόμσστε στην παραχώρηση δικαιωμάτων με άλλοθι την προστασία και την ασφάλεια.
Το “Σκοτεινό Φως”, από τις εκδόσεις Γραφή, επιχειρεί να σκιαγραφήσει την καθολικότητα του “κακού”,
όταν βρει το χώρο να σκιάσει με δικαιολογίες την καλοσύνη και την αλληλεγγύη, όταν σπείρει το φόβο και διαιρέσει την κοινωνική συνοχή, όταν στιγματίσει τον επόμενο εχθρό για το καθεστώς, τον όποιο διαφορετικό από το κανόνα, τον όποιο θεωρείται αδύναμος και βάρος για το σύστημα.
Ταυτόχρονα όμως αναδεικνύει την αγάπη ως τον μόνο φάρο ικανό να διατηρήσει υπαρκτή την ελπίδα της ελευθερίας. Μια αγάπη, άδολη πέρα και πάνω από στερεότυπα. Μια αγάπη τόσο δυνατή που να κυριεύσει πάνω στη μοχθηρία και τη μικροψυχία των πολλών.
Οι ήρωες δεν είναι υπερβατικοί αγωνιστές που αψηφούν μεμιάς τα πάντα, έτοιμοι να θυσιαστούν ανώφελα για έναν ανέφικτο σκοπό. Συντηρούν τη φλόγα της αντίστασης, όχι για να την ξοδέψουν ανέξοδα αλλά για να ορθώσουν ύψος απέναντι στις αδυναμίες του συστήματος. Αντιδρούν προστατεύοντας την ηθική παρακαταθήκη τους,
Ο Γιώργος Πολυμενάκος δημιουργεί ένα δυστοπικό μελλοντικό σύμπαν, εμπνεόμενος σαφώς από το ραγδαία εξελισσόμενο παρόν μας.
Στηλιτεύει τις απολυταρχικές νοοτροπίες, την άνοδο του φασισμού, την παραχώρηση των δικαιωμάτων μας, με λόγο που δεν γίνεται δεκτικός,
καθώς στόχος τού δεν μοιάζει να είναι το να γίνει ευθέως διδακτικός αλλά να γίνει το ερέθισμα για σκέψη και περισυλλογή πάνω στις ηθικές παγίδες που θέτουμε στους εαυτούς μας.
Λογοτεχνικά ικανός, χειρίζεται τις τεχνικές του με ακρίβεια, άλλοτε δίνοντας πιο λυρική διάσταση στις περιγραφές, άλλοτε αφήνοντας στην ευθύτητα να καταγράψει την ωμή διάσταση του “κακού”. Μυθιστορήματα σαν το “Σκοτεινό Φως”, αποτελούν ένα φάρο υπαρξιακής αναζήτησης χωρίς να δοκιμιολογούν, κι έναν φάρο ερωτικής αυτοθυσίας χωρίς να ρέπουν προς τη μελό υπερβολή.