/Βιβλιοκριτική: Η μάχη που δεν τελειώνει ποτέ (Δημήτρης Γκίκας)

Βιβλιοκριτική: Η μάχη που δεν τελειώνει ποτέ (Δημήτρης Γκίκας)

Γράφει ο Νίκος Ναούμης, πολιτικός επιστήμονας – συγγραφέας

Το να κρίνεις ένα βιβλίο που διάβασες, είναι μια διαδικασία δύσκολη. Η άποψη του καθενός μας, είναι υποκειμενική και ως εκ τούτου, καθόλου αντικειμενική. Πόσο μάλλον, όταν γράφεις για ένα βιβλίο, που το έχει γράψει ένα φίλος σου, φίλος αδελφικός.

Για να αποφύγω τις όποιες τυχόν παρερμηνείες, θα προσπαθήσω με το σύντομο αυτό σημείωμα, να σας συστήσω έναν αξιόλογο συγγραφέα, εξαιρετικό φιλόλογο και πάνω απ’όλα καλό φίλο και άνθρωπο, τον κ. Δ. Γκίκα. 

Αφορμή, το νέο του βιβλίο, ένα μυθιστόρημα αυτή τη φορά, που φέρει τον τίτλο «Η μάχη που δεν τελειώνει ποτέ», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αρναούτη.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, ο Δημήτρης Γκίκας ξεδιπλώνει τη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.

Τους Βαλκανικούς πολέμους, την Μικρασιατική καταστροφή, τον αδελφοκτόνο εμφύλιο. Δεν στέκεται τόσο στα γεγονότα αυτά που σημάδεψαν την ιστορία τους. Τα δραματικά αυτά γεγονότα, υπάρχουν ως πλαίσιο και ατμόσφαιρα. Υπάρχουν, για να ξεδιπλώσουν οι ήρωες του βιβλίου τις προσωπικές τους ιστορίες και μέσα από αυτές, να ταξιδέψουμε νοερά στην Ελλάδα του τότε, την ελληνική επαρχία του τότε. Μέσα από τις αφηγήσεις υπαρκτών προσώπων, ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός όλων των χαρακτηριστικών και ιδανικών που προσδιορίζουν την φυλή μας και μαθαίνει με όμορφο τρόπο ήθη και έθιμα, τα οποία έχει ίσως ζήσει, σίγουρα όμως, έχει ακούσει να μιλάνε γι’αυτά.

Εκείνο που με γοήτευσε προσωπικά στην αφήγηση του Δημήτρη, ήταν ότι μετέφερε τις μαρτυρίες που παρατίθενται στο βιβλίο, χωρίς να αλλοιώσει το χρώμα και την αυθεντικότητα τους. Ακόμα, με συγκίνησαν πολύ τα κομμάτια που αναφέρονται στα ήθη και έθιμα της καθημερινότητας των ανθρώπων αλλά και στοιχεία του χαρακτήρα τους που σήμερα τείνουν να εξαφανιστούν, όπως το φιλότιμο και η λεβεντιά.

Όσο για την γενικότερη γραφή του βιβλίου, γνωρίζοντας τις δυνατότητες του συγγραφέα τόσο σε επίπεδο φιλολογικό αλλά και σε επίπεδο χειρισμού μιας ιστορίας που μας παρουσιάζει, δεν έχω να πω και πολλά πράγματα. Εκείνο που έχω να καταθέσω, είναι ότι είναι γραμμένο με τέτοιο τρόπο, που αφενός κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη ζωηρό μέχρι την τελευταία σελίδα και αφετέρου, σε κάνει να αναθεωρήσεις την άποψη σου για το πότε ένα βιβλίο μπορεί να θεωρηθεί καλογραμμένο και αγνό.

Αναζητήστε το βιβλίο του Δημήτρη Γκίκα. Δεν θα το βρείτε να διαφημίζεται παντού. Ούτε σε σποτάκια στην τηλεόραση. Αυτό όμως, δεν σημαίνει ότι δεν είναι ένα εξαιρετικό κείμενο το οποίο έχει να σας δώσει πολλά και να σας ταξιδέψει σε μία άλλη Ελλάδα που κοντεύουμε να τη ξεχάσουμε…