Γράφει ο Πέτρος Χατζησωτηρίου, φαρμακοποιός – κριτικός λογοτεχνίας
Την Έλενα Χουσνή τη γνωρίσαμε ως συγγραφέα Αστυνομικών μυθιστορημάτων. Πάντα τα βιβλία της περιείχαν ένα κοινωνικό σχόλιο στον παρονομαστή που γινόταν ολοένα και πιο εμφανής, ολοένα και πιο προεξάρχων. Για να φτάσουμε πια στο «ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΝΕΡΟ» όπου το κείμενο σχεδόν απισχνασμένο από τα περισσότερα λογοτεχνικά εργαλεία, και παρά τα τυπικά εχέγγυα που είναι παρόντα (έγκλημα), πολύ δύσκολα μπορεί πια να καταταχθεί στην Αστυνομική Λογοτεχνία.
Η υπόθεση έχει να κάνει με ένα έγκλημα που διαπράττεται στα στενά όρια ενός χωριού, όπου όλα τείνουν να συγκαλύπτονται και να λησμονούνται και το πώς αυτό γίνεται ο καταλύτης για την έκλυση και καλλιέργεια συναισθημάτων μεταξύ δύο αδελφών.
Μικρά αλλά με πιο βαθύ αποτύπωμα «εγκλήματα» συντελούνται από κει και μετά και δένουν τις δύο αδελφές σε μια συμφωνία συμπόνιας, αλληλοϋποστήριξης κι αυτοδικίας. Είναι η σύγχρονη εκδοχή του μύθου της Αντιγόνης όπως παραδέχεται κι η ίδια η συγγραφέας.
Παρά τη μικρή του έκταση το διήγημα αυτό καταφέρνει να εγγράψει δυνατά συναισθήματα στον αναγνώστη. Λείπουν οι εκτενείς κι ίσως ανούσιες περιγραφές, όπως λείπουν κι οι διάλογοι. Στη θέση τους ακούμε τη βροντερή φωνή της συγγραφέως που θέλει να αναδείξει τη δύναμη της υποταγής, τη στείρα προσκόλληση σε προκαταλήψεις που είναι ικανές να θυματοποιήσουν αθώες υπάρξεις, την αντίσταση στη δύναμη του αρσενικού, την απέκδυση του οίκτου, το σπασμό μιας εποχής που οφείλει να κλείνει τους λογαριασμούς της ακόμα και με τους απόκληρους και τους μη προνομιούχους.
Η επιλογή τού να μην δίνεται βαρύτητα στην εξέλιξη της πλοκής δίνει τη δυνατότητα στη συγγραφέα να στοχαστεί πάνω σε θέματα που απασχολούν την κοινωνία διαχρονικά.
Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια εξωτερίκευση ζυμώσεων σκέψεων και διεργασιών που απασχολούσαν τη συγγραφέα επί καιρό και που η χειμαρρώδης καταγραφή τους στο χαρτί αγγίζει τα όρια της «αποφθεγματοποίησης». Ο διάλογος πάντως μεταξύ των δύο πρωταγωνιστριών κρατώντας κι οι δύο την ανάσα τους με τον οποίο τελειώνει το βιβλίο, είναι απλά συγκλονιστικός. Θα μπορούσε ολόκληρο το βιβλίο να ήταν μόνο αυτές οι σελίδες!
Όλα αυτά συμβαίνουν μέσα στα όρια της λεγόμενης «μικρής φόρμας» που είναι και το απόλυτο στάδιο επίδειξης της λογοτεχνικής δεινότητας και δεξιοτεχνίας. Η πύκνωση του λόγου που επιβάλλεται εκ των πραγμάτων θέτει τις προτεραιότητες της συγγραφέως σε άλλη βάση. Πρέπει να τεθεί το πλαίσιο της δράσης, πρέπει να περιγραφούν οι χαρακτήρες, πρέπει να φωτιστούν τα ψυχικά αποτυπώματα της δράσης και φυσικά πρέπει να αναδύεται κι αυτό που θέλει εν τέλει να πει η συγγραφέας. Όλα αυτά βέβαια επιτυγχάνονται κάτω από την απαράμιλλη τέχνη της πένας της Χουσνή!
Κοντολογίς, το «ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΝΕΡΟ» είναι ένα βιβλίο που πρέπει να βρίσκεται σε κάθε βιβλιοθήκη.
Το γεγονός αυτό έρχεται να υπογραμμίσει κι ο εκδοτικός οίκος «ΚΥΦΑΝΤΑ» που εξέδωσε το βιβλίο με χαρτί άριστης ποιότητας, εξώφυλλο με πίνακα που φιλοτεχνήθηκε ειδικά για το βιβλίο αυτό και σε κάθε περίπτωση μια επένδυση στην ποιότητα που σπάνια συναντούμε πια. Πρόκειται απλά για άλλο ένα πετράδι στην κοσμηματοθήκη της σύγχρονης Ελληνικής λογοτεχνίας.
4,0/5,0
