Γράφει ο Alternative

Πόσες φορές έχετε βρεθεί σε συζήτηση σχετικά με το τι είναι και τι δεν είναι ποιοτικό τραγούδι; Ακριβής ορισμός δεν έχει προκύψει ακόμα. Μάλλον ο καθένας προσαρμόζει κάποιες γενικές αρχές έτσι ώστε να ταιριάζουν στα γούστα του και να περιλαμβάνουν τις δικές του προτιμήσεις.

Ανάλογα με την εποχή, ολόκληρα μουσικά ιδιώματα θεωρούνταν υποδεέστερα και κατακριτέα για τη συνεισφορά τους στον πολιτισμό. Το ροκ επί χρόνια κυνηγήθηκε ως μουσική που… εξαγριώνει τη νεολαία και η πιο σκληρή μετεξέλιξη του ως… προθάλαμος για το σατανισμό! Τα ρεμπέτικα κατηγορούνταν ως δημιουργήματα των χασικλήδων και άργησαν να αποκτήσουν την αίγλη και την αξία που τους αποδίδουμε σήμερα. Και η σχετική λίστα με ανάλογες περιπτώσεις δεν έχει τελειωμό.

Αν θα ήθελε κάποιος με ψυχραιμία να προσεγγίσει το όριο ανάμεσα στην ποιοτική μουσική και τις λιγότερο σημαντικές προτάσεις, θα έπρεπε πρωτίστως να καθορίσει τα σχετικά κριτήρια.

Η πολυπλοκότητα της μελωδίας; Η ποιητικότητα του λόγου και το αγαστό δέσιμο με τη μελωδία; Το συναίσθημα που αυθόρμητα σου γεννά το άκουσμα του;

Ας μείνουμε στην ουσία. Το ελάχιστο όριο ποιότητας, περνά οτιδήποτε δεν προσβάλλει τον ακροατή με τη χυδαιότητα του. Από εκεί και πέρα, σε κάθε μουσικό είδος μπορείς να βρεις διαμάντια που συνδυάζουν τα προαναφερθέντα βασικά κριτήρια και άλλα πιο αδιάφορα.

Η ουσιαστική ποιότητα κατοχυρώνεται μόνο στην πορεία του χρόνου όταν αποδεικνύεται στην πράξη η αντοχή ενός τραγουδιού, η επιδραστικότητα του στα γενικότερα δρώμενα και η τάση των νεώτερων να το επανεκτελούν προσθέτοντας σύγχρονα στοιχεία.