/Πάτερ Ημών, ο πατέρας στο προσκήνιο

Πάτερ Ημών, ο πατέρας στο προσκήνιο

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Είναι γεγονός ότι όποτε αναφερόμαστε στη γονεϊκότητα, τείνουμε να αναλύουμε και να την προσεγγίζουμε από τη γυναικεία πλευρά.

Η μητέρα διαχρονικά βρίσκεται σε ένα βάθρο, ακόμα και η ίδια η νομοθεσία διαχρονικά υποστηρίζει την ίδια σε κάθε διαμάχη, σπάνια θα δούμε να στερείται του δικαιώματος ανατροφής των παιδιών.

Έχουμε ταυτίσει τη μητέρα με την τροφό, την άδολη αγάπη, την ανιδιοτελή προσφορά. Η μητέρα υμνείται, θεωρείται ο κυριότερος πάροχος αγάπης και φροντίδας.

Αυτό τοποθέτησε τον πατέρα σε μία κατώτερη θέση, δεν έχουμε επιτρέψει να δημιουργηθεί ένας χώρος στον οποίο θα αφήσουμε τον ίδιο να εκφράσει την τρυφερότητα, την προσφορά του, τη συνεισφορά του στην οικοδόμηση του χαρακτήρα ενός παιδιού.

Λίγες ταινίες και σειρές βασίστηκαν στο να εμβαθύνουν στα συναισθήματα και την αξία της πατρικής μορφής.

Ειδικότερα όταν τα παιδιά είναι κορίτσια, θα ήταν δύσκολο για τον τηλεθεατή να δει τα πλάσματα θηλυκού γένους να συζητούν με τον πατέρα πιο δύσκολα θέματα, όπως τα πρώτα χτυποκάρδια, η ερωτική πράξη, η πρώτη περίοδος. Τα έχουμε ταυτίσει όλα αυτά με τη μεγαλύτερη τρυφερότητα της μητέρας, θεωρούμε πως εκείνη μπορεί να κατατοπίσει και να προσεγγίσει τα θέματα αυτά με μεγαλύτερη ελαστικότητα και διάθεση ενημέρωσης, συγκριτικά με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα του πατέρα.

Ωστόσο, στο Πάτερ Ημών, μία παλιά κωμική σειρά του Αλέξανδρου Ρήγα και του Πέτρου Θεοδώρου, είδαμε τον πατέρα να πρωταγωνιστεί στην ανατροφή παιδιών και, μάλιστα, σε μονογονεϊκή οικογένεια.

Ο αείμνηστος Κώστας Καρράς έγινε ένας από τους πιο αγαπημένους τηλεοπτικούς πατέρες.

Άσχετα από την ποιότητα ή όχι του σεναρίου ή τα όποια λάθη και αστοχίες, ο ίδιος έγινε μία αντιπροσωπευτική μορφή του πατέρα, αποτύπωσε τις αγωνίες, τα λάθη, τη λατρεία με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, δίνοντας στον πατρικό ρόλο και τη δική του εκπροσώπηση.

Οι κόρες του παραμένουν η αιώνια λατρεία του, ενώ άξιο αναφοράς ότι η απουσία μητέρας δεν αποτρέπει την οικογένεια να κατακτήσει μία ισορροπία και να δημιουργήσει μία ικανοποίηση στην απολαβή της αγάπης και της φροντίδας από το μέρος των παιδιών. Η ίδια η μητέρα εμφανίζεται αρνητική στη συνέχιση της οικογενειακής ζωής, δείχνοντας ότι το να είναι κάποιος καλός γονιός δε σχετίζεται τόσο με το φύλο, όσο με τη συνειδητή επιλογή, τη θέληση και την επιθυμία να δώσεις αγάπη στα παιδιά σου.

Ο πατέρας πρέπει και αυτός να έχει μία ορατή θέση, να μη βρίσκεται διαρκώς παραγκωνισμένος, στριμωγμένος ασφυκτικά από το ρίξιμο όλης της προσοχής στη γονεϊκότητα θηλυκού γένους.

Και άνδρες έχουν ευαισθησίες και σίγουρα και εκείνοι μπορούν να γίνουν και μητέρες αν χρειαστεί, καθώς μέσα τους κρύβουν και τη δική τους θηλυκή/ ελαστική/μητρική πλευρά.