Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, συγγραφέας
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αναφερθεί στο ότι ακρογωνιαίος λίθος κάθε πολιτισμού είναι ο σεβασμός. Μια αξία που εκτείνεται από τα προφανή που αφορούν την καθημερινή συμπεριφορά έως τα ιδανικά που σχετίζονται με την κοσμοθεωρία μας και τη θέση του ατόμου, των σχέσεων, της οργάνωσης και διάρθρωσης της κοινωνίας.
Αυτή η περίοδος είναι μια από τις πολλές, που προκύπτουν κατά καιρούς, και φέρνουν ξανά στο επίκεντρο της επικαιρότητας και του δημόσιου διαλόγου, το ζήτημα της επιστροφής των κλεμμένων γλυπτών του Παρθενώνα στην Ελλάδα.
Κάτι η αλλαγή στάσης ισχυρών διεθνών ΜΜΕ, κάτι διεθνείς επιστημονικές επισημάνσεις, κάτι νέες πολιτικές πρωτοβουλίες, εντός κι εκτός της χώρας, και το όνειρο της επαναφοράς του τεράστιου ιστορικού μνημείου στην αρχική μορφή του αποκτά και πάλι πιο απτή υπόσταση
Αν και δεν είμαι από τους αισιόδοξους, που πιστεύουν ότι επίκειται άμεσα λύση ή θα βρεθεί οποτεδήποτε διέξοδος στο αδιέξοδο, και μόνο το γεγονός ότι, κάθε τόσο, υπενθυμίζεται στη διεθνή κοινότητα το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού, αρκεί για να θεωρηθεί μέχρι και η επάνοδος στην κοιτίδα του, του μόλις 40 εκ. αποτμήματος Fagan, ως σημαντική ιστορική καμπή και ευκαιρία ανάδειξης γενικότερων πολιτιστικών ζητημάτων.
Κι εκεί που λες κάτι τέτοιες στιγμές τι αξίζουν και μόνο για να μας ξαναφέρνουν σε επαφή με το μεγαλείο του παρελθόντος, γεννώντας την ελπίδα ενός αναγεννημένου μέλλοντος, έρχονται δυο φαινομενικά δευτερεύοντα συμβάντα να λειτουργήσουν ως σημάδι επαναφοράς σε μια πεζή, κυνική πραγματικότητα.
Η Ακρόπολη συνεχίζει να βρίσκεται υπό ελλιπή φύλαξη επιτρέποντας στον οποιοδήποτε να ασχημονεί στον ιερό χώρο της, ακόμη και με πορνογραφικές… δεήσεις.
Ένα από τα μεγαλύτερα θαύματα της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής συνεχίζει να είναι παραδομένο στις ορέξεις του κάθε σαλτιμπάγκου της παραπαίουσας αλλά πανίσχυρης υποκουλτούρας. Ουδείς εντυπωσιάστηκε από το γεγονός. Ουδείς αισθάνθηκε την ανάγκη να απολογηθεί και να αναγγείλει επιτέλους αυστηρότερους όρους προστασίας του χώρου. Κάποιοι μάλιστα προτίμησαν να το προσεγγίσουν κωμικά. Αποτυχημένοι “κωμικοί” σε έναν ακόμη πιο τραγελαφικό “θίασο”!
Ένας “θίασος” κυριολεκτικά σκιών που υποθάλπει την ασέβεια και την αγένεια, σε όλες της τις εκφάνσεις, ως έκφραση αντικομφορμισμού και υψηλής διανόησης που δεν υποκύπτει μπρος σε παραδόσεις και… ιστορικά κολλήματα!
Είναι ο ίδιος θίασος που αυτές τις μέρες ασχολήθηκε ξανά με την κακοποίηση των γυναικών και τις γυναικοκτονίες για να τις αποδώσει σε… φλυαρία. Όντας οι ίδιοι φλύαροι σχολιαστές με μια περί πολλού εστέτ αντίληψη του κόσμου και… υψηλή αισθητική, κουράζονται από τις φωνές απελπισίας.
Ας φάνε παντεσπάνι, ας ακούσουν λίγο Μπαχ, κι ας μας αφήσουν στην ησυχία μας, θα μπορούσε να συμπυκνώσει κανείς το μότο τους.
Τους επιτρέψαμε να περιφέρουν την ακαταλαβίστικη νεωτερικότητα τους ως εξελικτικό τρόπαιο διαφωτισμένου ανθρώπου και τώρα μας επιστρέφουν τη “χάρη” με περισσή ύβρη. Ας προσέχαμε!
