Νίκος Καββαδίας, ο ποιητής της θάλασσας

Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Η θάλασσα δεν είναι μόνο η ευχάριστη ανάπαυλα, το ξέδωμα από την ανιαρή καθημερινότητα, ένα ευχάριστο διάλειμμα στη μαγική επίδραση του υγρού στοιχείου στη βελτίωση της υγείας και της διάθεσης.

Είναι η ανάσα της ζωής, ο στρόβιλος της ποιητικής διάθεσης, η παρηγοριά της ξενιτιάς. Μέσα από τα μανιασμένα κύματα της θάλασσας, ξυπνάνει και η ποιητική έμπνευση του Νίκου Καββαδία, του ποιητή που ύμνησε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο τη μαγεία και τη μελαγχολία συνάμα αυτού του αγαθού.

Παντοτινός εραστής της θάλασσας, του μεγαλύτερου έρωτα της ζωής του.

Το υγρό στοιχείο σημάδεψε την περπατησιά του, η αλμύρα της θάλασσας έκανε -ειρωνικά- πιο γλυκά τα βιώματα στο σκληρό στίβο της ζωής.

Η θάλασσα δεν είναι μόνο η καλοκαιρινή απόλαυση, μία ολιγόλεπτη διακοπή για ένα μπάνιο μία καλοκαιριάτικη ημέρα που ο ήλιος σε ταλαιπωρεί απίστευτα με τη ζέστη του.

Είναι συνοδοιπόρος στην υπαρξιακή γύμνια, πηγή έμπνευσης που καθαρίζει το οτιδήποτε έχει ζημιώσει τον κόσμο μαςκαι μετουσιώνεται σε στίχους με νοήματα ζωής.

Το Μαραμπού και το Πούσι ανήκουν στις πιο όμορφες συλλογές της Ελληνικής ποίησης.

Μέσα από όλα τα σημαντικά γεγονότα της ζωής του, κοινό σημείο αναφοράς αποτελεί η θάλασσα, η παντοτινή λύτρωση του ποιητή.

Η ακύμαντη θάλασσα γαληνεύει τους ανεμοστρόβιλους της ψυχής του, η αλητεία της ναυτικής ζωής και η μοναξιά μακριά από τους αγαπημένους, γίνεται στίχος νοσταλγίας και ονείρου.

Ο “ιδανικός και ανάξιος εραστής” είναι ένας ύμνος στο ανεκπλήρωτο όνειρο που θάφτηκε κάτω από την επιφανειακή επιτυχία και τήρηση των κοινωνικών προτύπων. Είναι η δίψα του παραπονεμένου εαυτού που διψά για ζωή ουσιαστική, κάτω από μία ανιαρή επαγγελματική πορεία.