Η Jo Anto απαντά στις ερωτήσεις του Κωνσταντίνου Μανίκα, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της, επίκαιρου ενόψει της γιορτής των ερωτευμένων, τραγουδιού με τίτλο “Το Πάντα του Φλεβάρη”.
- Νέο τραγούδι με τίτλο *Το Πάντα του Φλεβάρη”. Πώς προέκυψε η συνεργασία με τη στιχουργό Γιόλα Αργυροπούλου και σε τι ρυθμούς κινείται μελωδικά;
Την Γιόλα την γνώρισα μέσα από ένα σεμινάριο ερμηνευτικής προσέγγισης της Νατάσσας Μποφίλιου, και βγήκε εντελώς αβίαστα η συνεργασία μας. Μου έστειλε κάμποσα τραγούδια, αφού της είπα ότι ψάχνω στίχους, κι ένα από αυτά που ξεχώρισα είναι «Το Πάντα του Φλεβάρη». Το κομμάτι θα το χαρακτήριζα ως ποπ μπαλάντα.
- Ποιο είναι το μήνυμα του τραγουδιού για την Ημέρα των ερωτευμένων;
Το μήνυμα που θέλει να περάσει αυτό το τραγούδι είναι πως πρέπει να δίνουμε περισσότερη βαρύτητα στην αξία της στιγμής, καθώς αυτό το «πάντα» στο οποίο όλοι ελπίζουμε, είναι αβέβαιο και τις περισσότερες φορές εξαιρετικά σύντομο. Να μην αφήνουμε λοιπόν κανένα λεπτό να πηγαίνει χαμένο και να μην φοβόμαστε να ρισκάρουμε και να ζούμε. Εξάλλου όπως λέει και το τραγούδι, «ζαχαροκάλαμο δεν είναι η ζωή»!
- Ποια θέλετε να είναι η μουσική ταυτότητά σας και πόσο ανοιχτή είστε σε διαφορετικές επιρροές;
Η αλήθεια είναι πως για χρόνια δεν ήξερα τι είμαι και τι είναι αυτό που θέλω να κάνω μουσικά. Ακόμα και τώρα υπάρχουν πολλές σκέψεις που με μπερδεύουν, καθώς ακούω πολλά και διαφορετικά στυλ και μου αρέσουν διαφορετικά είδη. Η μουσική που τείνω να γράφω όμως, κάπως μου έδειξε τον δρόμο και θα πω πως το στυλ μου κυρίως είναι alternative pop. Παρόλα αυτά είμαι πολύ ανοιχτή στο να δοκιμάσω πράγματα και σε άλλα είδη και πιστεύω πως όλα τα τραγούδια μπορείς να τα φέρεις στα μέτρα σου και να τους δώσεις ταυτότητα, με τις αισθητικές σου επιλογές πάντα.
- Προηγείται η μελωδία ή ο στίχος, κατά τη δημιουργική διαδικασία;
Συνήθως προηγείται ο στίχος, αλλά υπάρχουν και φορές που πρώτα γράφω την μελωδία κι έπειτα τον στίχο.
- Τα επόμενα σχέδια περιλαμβάνουν κάποιο νέο single ή τη δημιουργία ενός άλμπουμ;
Αυτήν την περίοδο δουλεύουμε με την ομάδα μου για την κυκλοφορία του πρώτου μου E.P. με τίτλο «Ο κήπος των χρωμάτων» και είμαι εξαιρετικά ενθουσιασμένη! Έρχεται επίσης ένα πολύ όμορφο ντουέτο, σε στίχους πάλι της μοναδικής Γιόλας Αργυροπούλου, με την φίλη και συγκάτοικο μου Vaya την οποία πιστεύω και εκτιμώ απεριόριστα.
- Πόσο δύσκολο είναι πλέον, στα πλαίσια του ψηφιακού μας κόσμου, για ένα καλλιτέχνη να του δοθούν οι ανάλογες ευκαιρίες να αναδείξει το ταλέντο του;
Πλέον έχουν όλοι την δυνατότητα να ανεβάσουν το υλικό τους σε όλες τις streaming πλατφόρμες χωρίς την μεσολάβηση μιας εταιρείας κι αυτό έχει δώσει μια ελευθερία και ανεξαρτησία σε όλους τους καλλιτέχνες. Αυτό όμως, έχει ως αποτέλεσμα, λόγω του τεράστιου όγκου πληροφοριών, να μην μπορείς να ξεχωρίσεις και η δουλειά σου να χάνεται στο πλήθος. Πιστεύω όμως πως με μια καλή ομάδα κι ένα σωστό πλάνο μπορεί κανείς να τα καταφέρει και να κάνει τη διαφορά!
- Τα μουσικά talent show δίνουν μια ουσιαστική διέξοδο, ώστε να συστηθεί κάποιος στο κοινό;
Δεν πιστεύω ότι είναι ουσιαστική η διέξοδος, αλλά σίγουρα δίνουν ένα πρώτο βήμα, το οποίο αν το εκμεταλλευτείς σωστά μπορείς να καταφέρεις πράγματα.
- Ποιο είναι το πιο μεγάλο καλλιτεχνικό σας όνειρο;
Το μεγαλύτερο μου όνειρο καλλιτεχνικά είναι να φτάσω σε ένα επίπεδο ώστε να μπορώ να γεμίζω μεγάλα στάδια και να τραγουδάει ο κόσμος από κάτω μαζί μου τα τραγούδια μου.
- Είναι οι ζωντανές εμφανίσεις και η διάδραση με τον κόσμο, απαραίτητη συνθήκη για την καταξίωση ενός καλλιτέχνη;
Η εμπειρία μου μου έχει δείξει πως το περισσότερο και το πιο πιστό κοινό, το κερδίζεις μέσα από τα live. Άνθρωποι που δεν γνωρίζεις έρχονται να σε ακούσουν και μέσα από την διάδραση καταφέρνεις είτε να τους απωθήσεις είτε να τους κερδίσεις. Στην περίπτωση που συμβεί το δεύτερο, από άγνωστοι γίνονται γνωστοί μιας και ξεκινούν να σε ακολουθούν, γίνονται φαν σου με λίγα λόγια. Όποτε ναι, θεωρώ ότι η διάδραση με το κοινό είναι η πιο απαραίτητη συνθήκη για την καταξίωση ενός καλλιτέχνη.
- Ποια είναι η άποψή σας για τα, νέα μουσικά ρεύματα, που είναι εξαιρετικά δημοφιλή στη νεολαία;
Φαντάζομαι αναφέρεστε στην trap που είναι το πιο δημοφιλές μουσικό ρεύμα αυτήν την περίοδο. Διαφωνώ με όσους λένε πως αυτό το είδος δεν είναι μουσική. Οτιδήποτε εμπεριέχει νότες , είναι μουσική. Το αν το αποτέλεσμα είναι καλό η όχι , έχει να κάνει με το γούστο του κάθε ακροατή. Τώρα για μένα , δεν θα έλεγα πως είμαι ιδιαιτέρως φαν , δεν είναι κάτι που θα έβαζα στο σπίτι μου να ακούσω. Θεωρώ πως και μουσικά δεν έχει να μου προσφέρει κάτι, μιας και οι συγχορδίες και η αρμονία είναι εξαιρετικά απλές. Είναι όμως ένα είδος που το ακούς στο κλαμπ και σου δημιουργεί την διάθεση να χορέψεις και να κουνηθείς, οπότε δεν μπορώ να το ακυρώσω εντελώς. Όλα τα είδη υπάρχουν για κάποιους λόγους και για συγκεκριμένες φάσεις.
- Ενας μήνας “καραντίνα”. Ποιοι είναι οι πέντε δίσκοι που θα θέλατε μαζί σας;
Δύσκολη ερώτηση αυτή. Σίγουρα θα έβαζα τα «21» της Adele , «Ακατάλληλη σκηνή» του Μιχάλη Χατζηγιάννη, «Μέχρι το τέλος» της Νατάσσας Μποφίλιου, «Ο δρόμος» του Γιάννη Πουλόπουλου και το «Δι’ ευχών» της Χαρούλας Αλεξίου.
