Γράφει η Αθανασία Παπαδοπούλου

Παρασκευή,10 Ιανουαρίου 2020 και έχω να πάω επίσκεψη σε γενέθλια. Αναρωτιέμαι τι δώρο θα πάρω και, βέβαια, αν θα προλάβω τα μαγαζιά. Ώρα 18:30 και ακόμα βρίσκομαι στη Βασ. Σοφίας στο ύψος του HILTON… Έλεος πια με αυτή την ανυπόφορη κίνηση, όχι μαγαζιά δεν θα προλάβω ανοιχτά, ούτε στα γενέθλια δεν με βλέπω να πηγαίνω… “κολλημένοι” εκεί, δεν κινείται τίποτα επί 20 λεπτά.

Άλλοι έχουν κατέβει και τρέχουν με τα πόδια να δουν τι γίνεται, άλλοι πάλι έχουν ανοίξει το παράθυρο και βρίζουν, ξέρετε αυτοί οι κλασσικοί Ελληναράδες που το χέρι τους είναι “κολλημένο” στη κόρνα. Εγώ πάλι, μαζί με κάποιους άλλους περιμένουμε ευλαβικά το…”θαύμα” ……”καλά κρασιά”, μάλλον απευθείας για ύπνο με βλέπω…

Με την άκρη του ματιού διακρίνω ότι στο διπλανό αμάξι ένας νεαρός καλοντυμένος προσπαθεί μάλλον να μου τραβήξει την προσοχή κάνοντας προς το μέρος μου κάτι νοήματα.

Έλεος ρε φίλε, που τι βρίσκουν την όρεξη ήθελα να ήξερα…. Οι Παρασκευές είναι πάντα δύσκολες με την κίνηση, αλλά η ζωή σου δυσκολεύει όταν έχεις και τον μαλάκα δίπλα σου να θέλει κουβέντα.

“Ακινητοποιημένο όχημα” γράφει η ταμπέλα μπροστά και η υπομονή αρχίζει και εξαντλείται…

Αμάν πια, τι γκαντεμιά είναι αυτή, πως θα τη βγάλω τώρα; Στο κάθισμα του συνοδηγού έχω το τάπερ σε μια σακούλα, μακαρόνια είχα πάρει μαζί μου σήμερα στη δουλειά και ένα μήλο. Το μήλο δεν είχα προλάβει να το φάω..

Βάζω μουσικούλα και προσπαθώ να απολαύσω το… δράμα μου. Ο νεαρός δίπλα ανοίγει το παράθυρο με 7 βαθμούς κρύο και αρχίζει να μου κάνει πάλι νοήματα.

Ε ρε που μπλέξαμε… και σε κίνηση και σε μα…..α. Παρασκευή μέσα στο καταχείμωνο, να έχεις να πας επίσκεψη, να μην έχεις πάρει δώρο και να είσαι στη μέση του δρόμου ακινητοποιημένος… και το “κερασάκι”; Ο τύπος δίπλα σου να θέλει να πιάσει συζήτηση…

Δεν ανταποκρίνομαι, δεν γυρίζω ούτε καν να του ρίξω μια ματιά, όμως είναι αποφασισμένος να “τραβήξει” όχι μόνο την προσοχή μου αλλά και όλων των υπολοίπων γύρω.

Κοπελιά, ακούω, και παρά την ένταση της μουσικής διακρίνω τον έντονο τόνο στη φωνή του, και όχι μόνο εγώ, ο δίπλα μου, ο πίσω μου, ο μπρος μου και 2 -3 μηχανάκια τριγύρω μας.

Ε ρε, τι ρεζιλίκια είναι αυτά σκέφτομαι και απευθείας ανοίγω το παράθυρο του συνοδηγού έτοιμη να του πετάξω το μήλο στο κεφάλι.

Το μηχανάκι που είναι δίπλα μου σκύβει καλού κακού και προχωράει λίγο πιο μπροστά κοιτάζοντάς με ύφος δολοφονικό…

-Ο Νεύτωνας ανακάλυψε τη βαρύτητα καθισμένος κάτω από μία μηλιά, όταν ένα μήλο έπεσε στο κεφάλι του! Είσαι σίγουρη ότι θες να μου πετάξεις το μήλο στο κεφάλι; Καν’ το, πιθανόν να γίνω πιο σοφός και να σε ευγνωμονώ.
-Εξυπνάδες, τι θες άνθρωπέ μου, δεν μας φτάνει το δράμα μας στη μέση της Βασ. Σοφίας έχουμε και εσένα με τις χαζομάρες σου!
-Χαλάρωσε κοπελιά, η ζωή είναι ωραία.
-Γιατί, είπα εγώ ότι η ζωή είναι άσχημη;
-Έχεις χιούμορ, μ αρέσεις.
-Εντάξει, η γνωριμία του αιώνα.
-Σ αρέσει το κρασί; Το μήλο πάει με το κρασί και εγώ έχω ένα μπουκάλι μέσα στο αμάξι.
-Συγγνώμη, πας καλά; Που το βρήκες το κρασί;
-Σήμερα ήταν να πάω μια επίσκεψη αλλά όπως φαίνεται δεν θα πάω, πήρα λοιπόν δώρο ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Μπορούμε όμως αν θες να το πιούμε μαζί.
-Ρε άνθρωπε, που τη βρίσκεις την όρεξη; Είμαστε “κολλημένοι” στην κίνηση πόση ώρα, οι άλλοι μπροστά μας ουρλιάζουν, άλλοι βρίζουν, ο κόσμος γύρω κοίτα πως μας κοιτάει, και εσύ μου λες να ανοίξουμε κρασάκι στη μέση της λεωφόρου λες και είμαστε στο restaurant; Ληγμένα παίρνεις;
-Χρήστο με λένε, εσένα;
-….(ύστερα από μια μικρή παύση απαντώ), Σοφία.
-Σοφία ε; Σου ταιριάζει.
-Μου ταιριάζει; Τι σημαίνει αυτό;
-Δεν ξέρεις ότι το όνομά σου σημαίνει ότι έχεις έμφυτη κατανόηση και ότι η σοφία είναι η σφαιρική κρίση και αντίληψη καταστάσεων και γεγονότων;
-Δεν ξέρω αν κατάλαβες, αλλά δίπλα σου ο κύριος στο μηχανάκι μόλις έκανε το σταυρό του και προχώρησε πιο μπροστά.
-Ο άνθρωπος θα είναι Χριστιανός, πρώτη φορά βλέπεις να κάνει ο κόσμος το σταυρό του; Λοιπόν, ξέρεις τι λέω; Όπως βλέπεις δεν κουνιέται τίποτα, μόλις βάλανε και κορδέλα, τα πράγματα θα είναι σοβαρά. Λέω, λοιπόν, αν συμφωνείς και εσύ να καθαρίσεις το μηλαράκι, να ανοίξω και εγώ το κρασάκι και να πιούμε στην υγειά μας και στη ζωή που είναι… ωραία.
-Χριστέ μου τι ζω!
-Το κρασί είναι κόκκινο, δοκιμασμένο!
-Κόκκινο ε; Μ αρέσει το κόκκινο…
-Είναι από ποικιλία Cabernet Sauvignon και Merlot με κόκκινα φρούτα και μπαχαρικά, φραγκοστάφυλο, μαύρο κεράσι και πιπέρι.
-Τι λες ρε παιδί μου; Και που τα ξέρεις εσύ όλα αυτά τα στοιχεία;
-Όταν αγοράζω κάτι για εκλεκτούς φίλους θέλω να είναι “ψαγμένο”. Και ενώ το συγκεκριμένο πάει με λαδερά πιάτα ή με μπαρμπούνια τηγανητά, γαρίδες ή και με πιάτα αλλαντικών, θα το “θυσίαζα” στη μέση της Βασ. Σοφίας για την όμορφη … Σοφία. Είσαι όμως διατεθειμένη να μου προσφέρεις έστω το μισό μήλο, μιας και γλίτωσα από το να το φάω στο κεφάλι;
-Δεν έχω μαχαίρι, απάντησα σαστισμένη… α όχι έχω, πρόλαβα και διόρθωσα, και με μια νευρική κίνηση το έβγαλα από τη σακούλα…. Καλέ, που ήταν κρυμμένος τόσο καιρό ο τύπος σκέφτηκα…

Και εκεί, πάνω που τα βρήκαμε τα κρασιά, τα μήλα, τα μαχαίρια, η κορδέλα άνοιξε… Κοιταχτήκαμε αμήχανα, σαν να θέλαμε να τρέξουμε και οι δυο να την ξαναβάλουμε στη θέση της….. ευτυχώς, για καλή μας τύχη η κορδέλα απλά κόπηκε κατά λάθος. Όλοι κορνάρανε και βρίζανε, εμείς όμως, κατά ένα περίεργο λόγο, καλοπερνάγαμε στη μέση της Βασ.Σοφίας έτοιμοι να πιούμε το κρασί με ποικιλία Cabernet Sauvignon και Merlot με κόκκινα φρούτα και μπαχαρικά, φραγκοστάφυλο, μαύρο κεράσι και πιπέρι.

Καλά αυτό δεν είναι κρασί, είναι φρουτοσαλάτα σκέφτηκα μόνη μου και γέλασα.

-Λοιπόν Σοφία τι σκέφτεσαι; Όπως βλέπεις το σύμπαν συνωμοτεί σήμερα υπέρ μας.
-Έτσι λες ε;
-Δεν το λέω εγώ, συμβαίνει και είναι αληθινό.
-Ξέρεις Χρήστο, δεν ξέρω πότε θα φύγουμε από εδώ αλλά είχα και εγώ να πάω μια επίσκεψη σήμερα και πρέπει να πάω ότι ώρα και να φτάσω. Θα ήθελα λοιπόν να μου κάνεις μια χάρη. Είμαστε ήδη μιάμιση ώρα κολλημένοι εδώ, ακόμα και τώρα, να ξεκινήσουμε δεν προλαβαίνω τα μαγαζιά. Θα μπορούσες να μου πουλήσεις το κρασί να το πάω δώρο το βράδυ;
-Καλά ρε συ Σοφία τόση ώρα σχεδιάζουμε και αναλύουμε πως θα πιούμε το κρασί και πως θα φάμε το μήλο και εσύ μου λες τώρα ότι θες να στο πουλήσω για να πας επίσκεψη το βράδυ;
-Μπράβο, τι να πω, απογοητεύτηκα.

Την ίδια στιγμή που το είπα, την ίδια στιγμή το μετάνιωσα, αλλά μάλλον ήταν αργά…

-Έλα Σοφία, λοιπόν πάρτο είναι έτοιμο και σε σακούλα δώρου.
-Να στο πληρώσω Χρήστο, πόσο κάνει;
-Δεν θέλω τίποτα, χάρισμά σου…
-Όχι, δεν γνωριζόμαστε από εχθές……….. μόλις το έκανα χειρότερο.
-Λοιπόν, μην ανησυχείς, κοίτα μπροστά σου, μόλις άνοιξε η κορδέλα, θα προλάβεις την επίσκεψη..
-Χρήστο, θα ήθελες…..
-Σοφία, αυτό που μόλις ήθελα, το διέλυσες! Χάλασες τη μαγεία της στιγμής…

Η επίμονη κόρνα του από πίσω διέλυσε εντελώς τα πάντα, πάτησα το γκάζι νευρικά χωρίς να κοιτάξω ούτε δεξιά ούτε αριστερά….. Τα δάκρυα έτρεχαν ποτάμι, αλλά τίποτα δεν μπορούσε να γυρίσει το χρόνο πίσω…. Η κορδέλα έπεσε, ο δρόμος άνοιξε, το κρύο συνέχιζε τσουχτερό, η ώρα ήταν περασμένες 9 και η μαγεία είχε μείνει εκεί πίσω, στο ύψος του HILTON…..
Ήθελα τόσο πολύ να γυρίσω πίσω την στιγμή…. γίνεται όμως; Δεν γίνεται…. έτσι συνέχισα στην ευθεία του δρόμου ρίχνοντας κλεφτές ματιές από τη δεξιά μεριά μέχρι που, στο ύψος του Πύργου των Αθηνών, οι δρόμοι μας χώρισαν και απ ότι φαίνεται χώρισαν οριστικά…
Εγώ, όλο ευθεία και ο Χρήστος όλο δεξιά, Γουδί, Μεσογείων, Χολαργό, ποιος ξέρει…… το αποτέλεσμα ήταν ένα! Οι δρόμοι χώρισαν, η μαγεία έσβησε…
21:30 έφτασα αισίως σπίτι ,γρήγορα – γρήγορα πάρκαρα ρίχνοντας μια ματιά στη θέση του συνοδηγού. Το κρασί σε σακούλα δώρου και το μήλο τόσο ταιριαστά δίπλα – δίπλα… μου ήρθε να τους δώσω μια και να τα πετάξω, να μπω στο σπίτι να κλειδωθώ στο δωμάτιο και να κλαίω για την μαγική στιγμή που, για άλλη μια φορά, στη ζωή μου στέρησα.
Ένα γρήγορο ντουζ και έφυγα…
Από το δρόμο πήρα τη φίλη μου τη Μαρία να της πω ότι έρχομαι και ότι άργησα επειδή είχε κίνηση. Η φίλη μου με καθησύχασε και μου είπε να μην ανησυχώ.
Φτάνοντας κοίταξα για τελευταία φορά τη σακούλα με το κρασί, αισθανόμουν πολύ άσχημα με όλο αυτό που είχε γίνει αλλά τώρα πια δεν είχα άλλη επιλογή, η ώρα πήγαινε σχεδόν 11 και όλα κλειστά, έτσι το δώρο που θα έδινα ήταν αυτό το αξιοπρεπές κρασί…ούτε πως λέγεται δεν θυμόμουν…. α ρε Χρήστο….
Χτύπησα το κουδούνι….
-Καλώς τη Σοφία, τι κάνεις; Ταλαιπωρημένη σε βλέπω, όλα καλά;
-Ναι Μαρία μου, όλα καλά, συγνώμη για την καθυστέρηση, είχε πολύ κίνηση ο δρόμος, πολύχρονη σου εύχομαι, αυτό είναι για εσένα.
-Α, σ ευχαριστώ πολύ, ξέρεις, μόλις φάγαμε και πίνουμε κρασάκι. Έλα να σου γνωρίσω και τους υπόλοιπους. Ο Νίκος, η Έλσα, η Καίτη, ο Πάνος, ο Κώστας, η Άρτεμις και η Νίκη, τα άλλα τα παιδιά τα ξέρεις.
-Χάρηκα πολύ, εγώ είμαι η Σοφία.
-Έχεις φάει;
-Όχι, Μαρία μου σ ευχαριστώ, δεν πεινάω, όμως βάλε μου λίγο κρασί, από αυτό που πίνετε όλοι.
-Α, ναι Σοφία μου ο αδελφός της Νίκης μας το είχε φέρει σε μια παλαιότερη επίσκεψη, είναι ένα πολύ ωραίο κρασί με ποικιλία Cabernet Sauvignon και Merlot με κόκκινα φρούτα και μπαχαρικά, φραγκοστάφυλο…
-…μαύρο κεράσι και πιπέρι, είπε με φωνή που ίσα που έβγαινε η Σοφία.
-Ναι, που το ξέρεις;
-Ακριβώς το ίδιο έφερα και εγώ.
-Μα τι σύμπτωση, για φαντάσου, ο Χρήστος ο αδελφός της Νίκης είναι το παιδί που σου είχα πει ότι είχε βοηθήσει τη μητέρα μου μια μέρα στο δρόμο τυχαία όταν της είχαν επιτεθεί κάποιοι άγνωστοι. Θυμάσαι που σου είχα πει ότι στο δικαστήριο κατέθεσε τότε ένας μάρτυρας; Ο αδελφός της Νίκης ήταν, ο Χρήστος, πολύ καλό παιδί. Και εκείνος πριν λίγο ήρθε και πήγε να δει τη μαμά μου. Μάλιστα μας είπε ότι έμπλεξε και στη κίνηση και μου ζήταγε συγγνώμη που ήρθε με άδεια χέρια γιατί δεν πρόλαβε να μου φέρει κάτι.
-Έτσι ε;
-Α, νάτος. Χρήστο, δεν θα το πιστέψεις από εδώ η φίλη μου η Σοφία, άκου σύμπτωση η Σοφία έφερε το ίδιο κρασί που μας είχες φέρει και εσύ.
-Αλήθεια ε ;Τι μικρός που είναι ο κόσμος και τι συμπτώσεις μπορούν τελικά να συμβούν!
-Χαίρομαι πολύ που σε γνωρίζω Σοφία…..
-Εγώ να δεις…
-Λοιπόν Χρήστο, έλεγα στη Σοφία για την περιπέτεια με τη μητέρα μου. Να σου πω όμως πως και η Σοφία είναι συνάδελφος μου απ την παλιά τη δουλειά που όταν με απέλυσαν άδικα ήταν η μόνη που ήρθε να με υπερασπιστεί στο δικαστήριο. Είναι πολύ αυθεντικός και ειλικρινής άνθρωπος.
Λοιπόν, τώρα που γνωριστήκαμε όλοι μπορούμε να πιούμε το υπέροχο κόκκινο κρασί. Ο Χρήστος ξέρει από κρασιά, του αρέσουν πολύ και έχει ασχοληθεί.
-Ναι Μαρία, μόνο που μ αυτό το κρασί ταιριάζει μήλο είπε ο Χρήστος.
-Μήλο; Μα πριν εσύ μας είπες ότι πάει με λαδερά πιάτα ή με μπαρμπούνια τηγανιτά, γαρίδες ή και με πιάτα αλλαντικών, και τώρα λες για μήλο; Δεν έχω…
-Έχω εγώ, είπε η Σοφία, πάω να το φέρω από το αμάξι.
-Άλλο και αυτό, που το βρήκες εσύ το μήλο καλέ;
-Τρέχω να το φέρω.

Μέχρι να το φέρει ο Χρήστος είπε για τη σημερινή περιπέτεια. Μπαίνοντας η Σοφία χειροκρότησαν όλοι γελώντας και με μια φωνή είπαν ,κόκκινο κρασί και μήλο, ο καλύτερος συνδυασμός!

Η Σοφία έγινε κόκκινη σαν παντζάρι και ο Χρήστος έτρεξε και τη φίλησε λέγοντας φωναχτά:

Χρόνια πολλά Μαρία, να είσαι σίγουρη ότι ποτέ δεν θα ξεχάσουμε την υπέροχη μέρα των γενεθλίων σου!

Ένα καλό φρούτο, όπως το μήλο, πάντα πάει με ένα καλό κόκκινο κρασί γιατί το ένα συμπληρώνει το άλλο!

Όταν σε θέλει η τύχη, και στη μέση της Βασ. Σοφίας να είσαι, σε βρίσκει!