Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη

Δεν υπάρχει, κατά τη γνώμη μου, μεγαλύτερος δημιουργός στην ιστορία της τέχνης από τον Μιχαήλ Άγγελο.

Το άγγιγμα του Θεού που πλούτισε την τέχνη με μερικά από τα κορυφαία αριστουργήματά της, απόρροια της βαθιάς του πίστης στο Θεό και της ανυπέρβλητης καλλιτεχνικής του μεγαλοφυίας.

Αυτό που καθιστά τον Μιχαήλ Άγγελο ανεπανάληπτο είναι αυτή η ανεπανάληπτη ικανότητά του να αποτυπώνει τη λεπτομέρεια και να μπορεί να την κάνει πρωταγωνίστρια ενός έργου.

Στο γλυπτό του Δαβίδ η μαεστρία με την οποία αποτυπώνει τις φλέβες του χέριου αναδεικνύει την καλλιτεχνική του μοναδικότητα.

Στον πίνακα η δημιουργία του Αδάμ συναντάμε την ίσως ωραιότερη καλλιτεχνική αποτύπωση της ανθρώπινης και θείας ένωσης μέσα από άγγιγμα δύο δακτύλων.

Ο Θεός στροβιλίζεται και ακουμπώντας απαλά το δάχτυλο του Αδάμ εμφυσά τη ζωή στο ακόμα άψυχο σώμα του.

Η επαφή της Ζωής με το ακόμα άψυχο δημιούργημά του, το άγγιγμα δύο δαχτύλων που όμως παραμένουν και πάλι σε μία διακριτική απόσταση, είναι τόσο η αποτύπωση του Δημιουργού ως φορέα ζωής όπως και της ελευθερίας που ακόμα και σε αυτή την εντύπωση ακουμπά διακριτικά τον άνθρωπο.

Αυτή η αριστοτεχνική αποτύπωση της Ζωής και της Μη Ζωής, του θείου αγγίγματος που δίνει ζωή στο μέχρι τότε άψυχο σώμα του Αδάμ, είναι απόδειξη της καλλιτεχνικής του ευαισθησίας και της ικανότητάς του να εμβαθύνει στη λεπτομέρεια.

Αυτή είναι που πολλές φορές κρύβει ολόκληρη την ουσία.

Ο Θεός προσεγγίζει απαλά τον άνθρωπο, τον φέρνει στη Ζωή και από το σκοτάδι της ανυπαρξίας έρχεται στο ουσιαστικό Φως.

Ο μεγάλος δάσκαλος των τεχνών έχοντας εμβαθύνει ουσιαστικά στα θεολογικά ζητήματα τα οποία και αποτελούν το κυρίαρχο θέμα των έργων του, αποτυπώνει σε έναν πίνακα τη στιγμή της Δημιουργίας και τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη του ίδιου στο Θεό που είναι ο πάροχος της ζωής και ευλόγησε τον άνθρωπο με τη δυνατότητά του να αποκτήσει τη θέωση και την επαφή με τον ίδιο.