Γράφει η Κωνσταντίνα Νίνου
Πίσω στο 2004, μια ρομαντική ταινία, αρκετά έξυπνη, εκκεντρική και άκρως συναισθηματική. κάνει πρεμιέρα στους κινηματογράφους. Η «Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού» (γνωστή και ως Eternal Sunshine of the Spotless Mind).
Η δαιμόνια συγγραφική φύση του δημιουργού Τσάρλι Κάουφμαν, η οποία δικαιώνεται με Όσκαρ Πρωτότυπου Σεναρίου, τα λέει όλα. Ένα ερωτικό ναρκοπέδιο λαμβάνει χώρα, κι εμείς κλαίμε.
Ο Τζόελ (Τζιμ Κάρει) είναι ένας ντροπαλός, άτολμος και θα έλεγε κανείς, ήσυχος άνθρωπος. Εκείνη, η Κλεμεντίν (Κέιτ Γουίνσλετ), εξωστρεφής και δυναμική. Φαινομενικά αταίριαστοι. Ωστόσο, ελκύονται και ερωτεύονται παθιασμένα.
Η ταινία μας δείχνει την γνωριμία τους στο τρένο, μια ιστορία αγάπης ξεκινά με τον ίδιο πεζό και κλισέ τρόπο, όπως χιλιάδες άλλες. Ξαφνικά όλα αλλάζουν, η περίοδος του ενθουσιασμού όπου όλα μοιάζουν ρόδινα έχει περάσει και τα προβλήματα κάνουν την εμφάνισή τους και πλέον ο ένας έχει βαρεθεί τον άλλο. Ο Τζόελ μαθαίνει ότι η Κλεμεντίν απευθύνθηκε σε μια κλινική που σβήνει τις μνήμες για να τον διαγράψει από το μυαλό της.
Ο Τζόελ, λοιπόν, σαν μια κίνηση εκδίκησης, στρέφεται στην ίδια κλινική για να την διαγράψει απ’το μυαλό του. Το αποτέλεσμα: το μυαλό τους πλέον «καθαρό», κανένα σύννεφο, καμιά στεναχώρια, η αιώνια λιακάδα.
Οι σκηνές σβήνουν όπως σβήνουν και οι αναμνήσεις των πρωταγωνιστών, στο μυαλό τους όλα μπερδεμένα. Δεν μπορείς να ξεχωρίσεις τι είναι πραγματικότητα και τι όνειρο. Όμως, η καρδιά έχει αντίθετη άποψη και τους οδηγεί ξανά εκεί. Στον έρωτά τους. Ξανά. Από την αρχή.
Παρόλο που η υπόθεση της ταινίας βασίζεται στην φαντασία, θέτει ένα βαθύ ερώτημα. Εάν είχατε την δυνατότητα, θα διαγράφατε από την μνήμη σας έναν άνθρωπο, έναν έρωτα που σας πλήγωσε; Και αν ναι, γιατί ενδεχομένως το υποσυνείδητο θα σας οδηγούσε πάλι εκεί; Στο ίδιο λάθος; Μήπως είναι πιο δυνατό; Μήπως «βλέπει» κάτι που εμείς δεν βλέπουμε;
